สวัสดีครับ ผมอยากมาระบายและอยากเห็นมุมมองอื่นที่มองเข้ามาครับ ผมรู้สึกผิดและก็ได้รับผลของการกระทำแล้ว..
คือผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนนึง ผ่านกลุ่มเพื่อนของเพื่อน ช่วงนั้นเป็นช่วงเวลามี่ผมพึ่งผิดหวังจากจากความรัก
จังหวะที่ได้เจอครั้งแรก เป็นวันที่ผมกลับมาจากไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนชาย2คน และก็ได้แวะมานั่งดื่มกันต่อที่ระแวกห้องเพื่อน ซึ่งกลุ่มผู้หญิงเขาได้นั่งกันอยู่และชวนให้พวกผมไปนั่งและทำความรู้จักกัน ได้สบตากันมันก็เหมือนจะมีอะไรบางอย่าง ผู้หญิงคนนี้ก็มีความเป็นกันเอง พอจบจากดื่มกินเสร็จ ก็ได้แยกย้ายกันกลับ ส่วนผมได้ไปส่งผู้หญิงคนนี้กับเพื่อนเขา
พอได้ไปส่งเสร็จ เราได้มีการแลกคอนแทคกัน
และเขาก็ได้ชวนคุย ถามไถ่ ทำความรู้จักสนิทสนมกันมากขึ้น เขาได้ดึงผมกลับมาจากความเศร้า ให้ผมได้กลับมามีชีวิตชีวา แล้วผมก็ได้ถามกับเพื่อนว่าเขาเป็นคนยังไง โสดไหม มีครอบครัวหรือเปล่า.. เพื่อนบอกกับผมว่า เขามีครอบครัวแล้ว ลูก3คน อย่าไปคิดเกินเลย เพราะเพื่อนรู้ว่าผมอ่อนไหวง่าย แต่สุดท้ายแล้วผมกับเขาก็คุยกันปกติเหมือนเดิม โดยไม่ได้ฟังคำเตือนจากเพื่อน
ผ่านมาระยะนึง ผู้หญิงได้บอกกับผมว่าเขาหมดรักจากสามีแล้ว ที่ยังอยู่ด้วยกันก็เพราะลูก (เขาอาศัยอยู่ที่บ้านของสามี) จะพูดยังไงดีครับ.... สุดท้ายแล้วผมกับเขาก็ได้มีความสัมพันธ์กัน จนเลยเถิดที่ว่า เขาก็ขนย้ายข้าวของออกมาเริ่มต้นชีวิตใหม่กับผม ต่อมาเราก็ได้มาอยู่ด้วยกัน ซึ่งผมรับรู้ได้ว่าเขาก็เจ็บปวดมากๆ เขาพูดว่าตอนอยู่ด้วยกันกับสามี เหมือนต้องสู้อยู่คนเดียวทุกอย่าง ไม่มีคนคอยให้กำลังใจ ไม่มีคนเคียงข้าง แต่ความเจ็บปวดของเขาก็เหมือนกับออกมาทั้งๆที่ยังรัก ผมก็รู้สึกผิดและเหมือนว่าเราเป็นคนไปแยกครอบครัวเขาออกมา เราก็ได้อยู่ด้วยกันมาซักพัก การออกมาอยู่ด้วยกันคือมีลูกชายคนโต กับแม่เขา(ป่วยเป็นโรคหัวใจ)
แม่เขาจะไปๆมาๆ จะอยู่ที่กรุงเทพตอนที่มาหาหมอ อยู่ได้ซักพักก็จะกลับไปบ้านที่ตจว. ส่วนลูกคนเล็กอีก2คนก็จะอยู่ที่บ้านพ่อของเด็กๆ ศุกร์เสาร์ วันหยุดจะไปรับมาอยู่ด้วย ชีวิตก็ดำเนินแบบนี้ไปปกติ ผมก็ดูแลซัพพอทเขา พาแม่ไปหาหมอ ไปรับไปส่งเขากับลูกที่ทำงานที่โรงเรียน
จนมีอยู่วันนึงมีสายโทรศัพท์นึงโทรเข้ามาเครื่องเขา เขาซักผ้าอยู่ ผมก็ยื่นให้เขา เขารับโทรศัพท์และก็พูดว่า "แฟนหนู" แล้วก็กดวางไป...
ผมก็เกิดความสงสัยเลยถามว่าใครเหรอ? เขาก็บอกว่าคนที่ทำงาน ผมก็คิดในใจ.. คนที่ทำงานโทรมาไม่มีธุระจะคุยเหรอ ทำไมถึงถามแฟนผมว่าคนที่ยื่นโทรศัพท์ให้คือใคร แล้วก็วางสายกันแค่นี้อะนะ ผมก็ตั้งข้อสงสัยนี้ในใจโดยไม่ได้ถามเซ้าซี้อะไรต่อ พอเวลาผ่านไปก็ใช้ชีวิตกันปกติ จนได้มาเจออีกที มีสายโทรมา แฟนผมรับและเหมือนว่ารีบพูดออกไปก่อนว่า.. พรุ่งนี้มีประชุมค่ะ ไม่ว่างทั้งสัปดาห์เลย... ผมก็ถามว่าใคร? เขาบอกแฟนของเพื่อนสาวโทรมานัดไปดื่ม... นี้ยิ่งทำให้ผมสงสัยใหญ่ว่า เอ้าแล้วทำไมเพื่อนสาวไม่คุยเองล่ะ ทำไมต้องให้แฟนมานัด ผมเลยขอดูสายโทรเข้า.. โป๊ะเลย
มันคือเบอร์เดียวกันกับครั้งที่แล้ว ผมตั้งคำถามและได้จี้ให้เขาบอกว่ามันคืออะไรกับสิ่งที่เจอ
เขาก็อึกอักและไม่ได้บอกอะไร สุดท้ายผมถือวิสาสะนำมือถือแฟนมาเช็ค ไทมไลน์การเดินทางในกูเกิลแมพ ผลสรุปว่า มีการเดินทางจากที่แฟนทำงานอยู่ในเวลาพักเที่ยงไปยังสถานที่หนึ่งอยู่บ่อยครั้งในระยะเวลา5ปี
ซึ่งก็หมายความว่าก่อนที่จะมารู้จักกับผม สถานที่นั้นคือร.ร. ม่านรูด.... ผมใจแตกสลาย และคิดไม่ออกว่าจะเอายังไงต่อ เพราะบอกตรงๆเลยว่าตอนนั้นผมรับไม่ได้เลย
ผมถามกับเขาว่ามันคืออะไร เขาบอกว่าเป็นเสี่ยของเพื่อนสาว เวลาเพื่อนสาวจะเจอกับเสี่ยจะให้เขาเป็นคนกลางในการติดต่อ คือผมก็คิดมันเป็นสิ่งที่ย้อนแย้งกับพฤติกรรมเขา และต่อให้เป็นแบบที่พูด คือไทมไลน์คือไปม่านรูด แสดงว่าก็ต้องไปด้วยกับเขาทุกครั้งที่นัดเหรอ แล้วตัวเองก็นั่งรอจนเขาเสร็จกิจกันงี้เหรอ แฟนผมก็บอกว่า ใช่... (เพื่อนสาวก็มีครอบครัวอยู่แล้ว)
สุดท้ายแล้วผมก็ไม่ได้เชื่อ จนผมได้นำเรื่องนี้ไปคุยกับเพื่อนของเสี่ยที่ว่า ผมไม่ขอลงรายละเอียดนะครับว่าทำไมถึงไปรู้จักเพื่อนของเสี่ยคนนี้ เอาเป็นว่าผมรู้จักกับเพื่อนเสี่ย แล้วเขาทำงานที่เดียวกัน ผมถามว่าเพื่อนพี่มาอะไรกับแฟนผม โทรมาหา เขาก็ได้นำไปพูดที่ทำงาน จนเสี่ยคนนี้ได้เกิดการเสียหาย เลยได้เกิดมีการโทรคุยกัน ผลปรากฎว่าเสี่ยบอกว่าไม่ใช่ เสี่ยก็มีครอบครัวแล้ว และไม่ได้เคยติดต่อกันเลย ผมก็คิดหนัก ผมโดนปั่นหัวไหม สุดท้ายผมได้บังคับให้แฟนผมโทรหาเบอร์นั้นที่เคยโทรมา ผมฟังเสียงเทียบกัน ซึ่งมันเป็นคนละเสียง สรุปแล้วคือโบ้ยเสี่ยเพื่อนสาวตัวเอง ผมได้กลับมาคุยกันกับแฟน แฟนบอกว่าจะทิ้งทุกๆอย่าง และเริ่มต้นใหม่กับผม ผมก็โอเค ทำใจยอมรับ แต่บอกตรงๆว่าก็ยังมีความระแวง เพราะในใจยังอยากค้นหาความจริง
ผ่านมาไม่กี่วัน ผมก็ได้นำมือถือแฟมาเสริชดูเบอร์ที่ถูกลบในถังขยะ ซึ่งมีชื่อของคนๆนึงเปลี่ยนจากเบอร์นี้ เป็นอีกเบอร์นึงและผมก็ได้รับรู้ความจริง เพราะเบอร์นั้นก็คือเบอร์ที่เคยโทรเข้ามา ผมได้นำชื่อนั้นไปเสริชในเฟซบุคแล้วก็พบว่าบุคคลนี้ได้เป็นเพื่อนกันกับแฟนผมในเฟซ ผมก็ถามว่าคนนี้ใช่ไหม เขาบอกว่าใช่ ผมได้รับรู้ความจริงแล้ว ผมถามแฟนว่าทำไมถึงซ่อนไว้ ไม่บอกความจริงกับเรา แต่สิ่งที่ได้ยินกลับมามันก็ทำให้จุกอก
เขาพูดว่า ถ้าเราเลิกกันไปล่ะ เขาจะอยู่ยังไง ลูก3คน แม่ที่ป่วยอีก1 จากนั้นเราได้ปรับความเข้าใจกัน และเดินต่อไปข้างหน้า...
ระหว่างที่ใช้ชีวิตด้วยกัน มีช่วงนึงที่เขาจะชอบไปนั่งดื่มที่บ้านเพื่อนและจะกลับค่อนข้างดึก ตัวผมเลิกงานมา3-4ทุ่ม ก็จะแวะซื้อกับข้าวเข้ามา แทนที่กลับมาจะได้นั่งกินข้าวปรับทุกข์คลายโศก แชร์เรื่องราวกัน กลับเป็นว่าเหมือนเราอยู่ตัวคนเดียว เป็นแบบนี้มาเป็นเดือน จนเราได้ทะเลาะกันหนักขึ้น มีครั้งนึงที่ผมทะเลาะกันและผมได้ดึงแขนเขาล้มจนทำให้เขาไหล่หลุด ครั้งนี้ได้เกิดแผลในใจของเรา...
แล้วก็มีเหตุการณ์ที่ลูกชายคนโตเขาได้ขี่มอเตอร์ไซค์ล้ม ผมได้ไปซื้อยา อุปกรณ์ทำแผล มาทำให้
แต่สุดท้ายแล้วลูกเขาได้โทรให้เพื่อนมาหา อันนี้ผมเข้าใจได้ แต่การที่เพื่อนเขานำเหล้ามาดื่มกินกันที่บ้าน
ผมบอกแฟนว่าทำไมไม่เตือนลูก ผมเป็นคนอื่นไม่ใช่พ่อเขา แฟนผมก็มีท่าทีที่เฉย ผมเลยเดินไปบอกเอง ผมได้พูดว่าดื่มกันอย่าให้มันดึกมาก รีบกลับบ้านกัน สุดท้ายแล้วก็อยู่กันจนเช้าเสียงโหวกเหวก ผมตื่นมาด้วยอารมณ์โมโห ผมได้หยิบข้าวของใกล้มือปาอัดไปที่ประตู หวังจะให้ได้กลับ แล้วเขาก็กลับกันไป ส่วนแฟนผมก็มองผมในสายตาที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป...
ผมมองเข้าข้างตัวเอง เห็นแก่ตัวเองว่าครอบครัวของแฟนก็มองผมว่า ผมหึงหวง ระแวงลูกเขา
โดยที่ไม่รู้ว่าเหตุการณ์แท้จริงคืออะไร
หลังๆมาผมเริ่มหลุด และยับยั้งกับอาการที่เป็นไม่ได้
มีอารมณ์ที่รุนแรง จนทำให้เราอยู่กันไม่ได้
และสุดท้ายก็เลิกลากัน.... ในช่วงแรกผมทำใจยอมรับไม่ได้เลย แต่เขายินดีที่จะช่วย ยินดีที่จะอยู่ข้างๆ ไม่ได้หายไปไหน เป็นกำลังใจให้เดินไปต่อ แม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่เป็นตัวผมเองที่ไม่ใช่ลูกผู้ชาย ผมสร้างความเดือดร้อน เอาแต่ที่ตัวเองอยากให้เป็น จนถึงขั้นขนาดนำเรื่องความลับของเขาไปประจารครอบครัว ญาติพี่น้องเขาได้รับรู้ จนถึงขั้นแตกหักและตอนนี้เขาก็ไม่หลงเหลือความเป็นเพื่อนให้ และตัดขาดกันทุกช่องทาง
วันนี้ผมได้มองย้อนไปและได้เข้าใจแล้วว่าเสียสิ่งที่มีค่าไป และที่ผ่านมาได้ทำร้ายเขา และไม่ได้อยู่เคียงข้างเขาเลย เพียงเพราะความอยากเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ
ผมเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไปครับ
ผมขอระบายและสารภาพความชั่วร้ายของตัวเอง
ไว้แค่นี้ครับ
ขอระบายความเลวร้ายนี้
คือผมได้รู้จักกับผู้หญิงคนนึง ผ่านกลุ่มเพื่อนของเพื่อน ช่วงนั้นเป็นช่วงเวลามี่ผมพึ่งผิดหวังจากจากความรัก
จังหวะที่ได้เจอครั้งแรก เป็นวันที่ผมกลับมาจากไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนชาย2คน และก็ได้แวะมานั่งดื่มกันต่อที่ระแวกห้องเพื่อน ซึ่งกลุ่มผู้หญิงเขาได้นั่งกันอยู่และชวนให้พวกผมไปนั่งและทำความรู้จักกัน ได้สบตากันมันก็เหมือนจะมีอะไรบางอย่าง ผู้หญิงคนนี้ก็มีความเป็นกันเอง พอจบจากดื่มกินเสร็จ ก็ได้แยกย้ายกันกลับ ส่วนผมได้ไปส่งผู้หญิงคนนี้กับเพื่อนเขา
พอได้ไปส่งเสร็จ เราได้มีการแลกคอนแทคกัน
และเขาก็ได้ชวนคุย ถามไถ่ ทำความรู้จักสนิทสนมกันมากขึ้น เขาได้ดึงผมกลับมาจากความเศร้า ให้ผมได้กลับมามีชีวิตชีวา แล้วผมก็ได้ถามกับเพื่อนว่าเขาเป็นคนยังไง โสดไหม มีครอบครัวหรือเปล่า.. เพื่อนบอกกับผมว่า เขามีครอบครัวแล้ว ลูก3คน อย่าไปคิดเกินเลย เพราะเพื่อนรู้ว่าผมอ่อนไหวง่าย แต่สุดท้ายแล้วผมกับเขาก็คุยกันปกติเหมือนเดิม โดยไม่ได้ฟังคำเตือนจากเพื่อน
ผ่านมาระยะนึง ผู้หญิงได้บอกกับผมว่าเขาหมดรักจากสามีแล้ว ที่ยังอยู่ด้วยกันก็เพราะลูก (เขาอาศัยอยู่ที่บ้านของสามี) จะพูดยังไงดีครับ.... สุดท้ายแล้วผมกับเขาก็ได้มีความสัมพันธ์กัน จนเลยเถิดที่ว่า เขาก็ขนย้ายข้าวของออกมาเริ่มต้นชีวิตใหม่กับผม ต่อมาเราก็ได้มาอยู่ด้วยกัน ซึ่งผมรับรู้ได้ว่าเขาก็เจ็บปวดมากๆ เขาพูดว่าตอนอยู่ด้วยกันกับสามี เหมือนต้องสู้อยู่คนเดียวทุกอย่าง ไม่มีคนคอยให้กำลังใจ ไม่มีคนเคียงข้าง แต่ความเจ็บปวดของเขาก็เหมือนกับออกมาทั้งๆที่ยังรัก ผมก็รู้สึกผิดและเหมือนว่าเราเป็นคนไปแยกครอบครัวเขาออกมา เราก็ได้อยู่ด้วยกันมาซักพัก การออกมาอยู่ด้วยกันคือมีลูกชายคนโต กับแม่เขา(ป่วยเป็นโรคหัวใจ)
แม่เขาจะไปๆมาๆ จะอยู่ที่กรุงเทพตอนที่มาหาหมอ อยู่ได้ซักพักก็จะกลับไปบ้านที่ตจว. ส่วนลูกคนเล็กอีก2คนก็จะอยู่ที่บ้านพ่อของเด็กๆ ศุกร์เสาร์ วันหยุดจะไปรับมาอยู่ด้วย ชีวิตก็ดำเนินแบบนี้ไปปกติ ผมก็ดูแลซัพพอทเขา พาแม่ไปหาหมอ ไปรับไปส่งเขากับลูกที่ทำงานที่โรงเรียน
จนมีอยู่วันนึงมีสายโทรศัพท์นึงโทรเข้ามาเครื่องเขา เขาซักผ้าอยู่ ผมก็ยื่นให้เขา เขารับโทรศัพท์และก็พูดว่า "แฟนหนู" แล้วก็กดวางไป...
ผมก็เกิดความสงสัยเลยถามว่าใครเหรอ? เขาก็บอกว่าคนที่ทำงาน ผมก็คิดในใจ.. คนที่ทำงานโทรมาไม่มีธุระจะคุยเหรอ ทำไมถึงถามแฟนผมว่าคนที่ยื่นโทรศัพท์ให้คือใคร แล้วก็วางสายกันแค่นี้อะนะ ผมก็ตั้งข้อสงสัยนี้ในใจโดยไม่ได้ถามเซ้าซี้อะไรต่อ พอเวลาผ่านไปก็ใช้ชีวิตกันปกติ จนได้มาเจออีกที มีสายโทรมา แฟนผมรับและเหมือนว่ารีบพูดออกไปก่อนว่า.. พรุ่งนี้มีประชุมค่ะ ไม่ว่างทั้งสัปดาห์เลย... ผมก็ถามว่าใคร? เขาบอกแฟนของเพื่อนสาวโทรมานัดไปดื่ม... นี้ยิ่งทำให้ผมสงสัยใหญ่ว่า เอ้าแล้วทำไมเพื่อนสาวไม่คุยเองล่ะ ทำไมต้องให้แฟนมานัด ผมเลยขอดูสายโทรเข้า.. โป๊ะเลย
มันคือเบอร์เดียวกันกับครั้งที่แล้ว ผมตั้งคำถามและได้จี้ให้เขาบอกว่ามันคืออะไรกับสิ่งที่เจอ
เขาก็อึกอักและไม่ได้บอกอะไร สุดท้ายผมถือวิสาสะนำมือถือแฟนมาเช็ค ไทมไลน์การเดินทางในกูเกิลแมพ ผลสรุปว่า มีการเดินทางจากที่แฟนทำงานอยู่ในเวลาพักเที่ยงไปยังสถานที่หนึ่งอยู่บ่อยครั้งในระยะเวลา5ปี
ซึ่งก็หมายความว่าก่อนที่จะมารู้จักกับผม สถานที่นั้นคือร.ร. ม่านรูด.... ผมใจแตกสลาย และคิดไม่ออกว่าจะเอายังไงต่อ เพราะบอกตรงๆเลยว่าตอนนั้นผมรับไม่ได้เลย
ผมถามกับเขาว่ามันคืออะไร เขาบอกว่าเป็นเสี่ยของเพื่อนสาว เวลาเพื่อนสาวจะเจอกับเสี่ยจะให้เขาเป็นคนกลางในการติดต่อ คือผมก็คิดมันเป็นสิ่งที่ย้อนแย้งกับพฤติกรรมเขา และต่อให้เป็นแบบที่พูด คือไทมไลน์คือไปม่านรูด แสดงว่าก็ต้องไปด้วยกับเขาทุกครั้งที่นัดเหรอ แล้วตัวเองก็นั่งรอจนเขาเสร็จกิจกันงี้เหรอ แฟนผมก็บอกว่า ใช่... (เพื่อนสาวก็มีครอบครัวอยู่แล้ว)
สุดท้ายแล้วผมก็ไม่ได้เชื่อ จนผมได้นำเรื่องนี้ไปคุยกับเพื่อนของเสี่ยที่ว่า ผมไม่ขอลงรายละเอียดนะครับว่าทำไมถึงไปรู้จักเพื่อนของเสี่ยคนนี้ เอาเป็นว่าผมรู้จักกับเพื่อนเสี่ย แล้วเขาทำงานที่เดียวกัน ผมถามว่าเพื่อนพี่มาอะไรกับแฟนผม โทรมาหา เขาก็ได้นำไปพูดที่ทำงาน จนเสี่ยคนนี้ได้เกิดการเสียหาย เลยได้เกิดมีการโทรคุยกัน ผลปรากฎว่าเสี่ยบอกว่าไม่ใช่ เสี่ยก็มีครอบครัวแล้ว และไม่ได้เคยติดต่อกันเลย ผมก็คิดหนัก ผมโดนปั่นหัวไหม สุดท้ายผมได้บังคับให้แฟนผมโทรหาเบอร์นั้นที่เคยโทรมา ผมฟังเสียงเทียบกัน ซึ่งมันเป็นคนละเสียง สรุปแล้วคือโบ้ยเสี่ยเพื่อนสาวตัวเอง ผมได้กลับมาคุยกันกับแฟน แฟนบอกว่าจะทิ้งทุกๆอย่าง และเริ่มต้นใหม่กับผม ผมก็โอเค ทำใจยอมรับ แต่บอกตรงๆว่าก็ยังมีความระแวง เพราะในใจยังอยากค้นหาความจริง
ผ่านมาไม่กี่วัน ผมก็ได้นำมือถือแฟมาเสริชดูเบอร์ที่ถูกลบในถังขยะ ซึ่งมีชื่อของคนๆนึงเปลี่ยนจากเบอร์นี้ เป็นอีกเบอร์นึงและผมก็ได้รับรู้ความจริง เพราะเบอร์นั้นก็คือเบอร์ที่เคยโทรเข้ามา ผมได้นำชื่อนั้นไปเสริชในเฟซบุคแล้วก็พบว่าบุคคลนี้ได้เป็นเพื่อนกันกับแฟนผมในเฟซ ผมก็ถามว่าคนนี้ใช่ไหม เขาบอกว่าใช่ ผมได้รับรู้ความจริงแล้ว ผมถามแฟนว่าทำไมถึงซ่อนไว้ ไม่บอกความจริงกับเรา แต่สิ่งที่ได้ยินกลับมามันก็ทำให้จุกอก
เขาพูดว่า ถ้าเราเลิกกันไปล่ะ เขาจะอยู่ยังไง ลูก3คน แม่ที่ป่วยอีก1 จากนั้นเราได้ปรับความเข้าใจกัน และเดินต่อไปข้างหน้า...
ระหว่างที่ใช้ชีวิตด้วยกัน มีช่วงนึงที่เขาจะชอบไปนั่งดื่มที่บ้านเพื่อนและจะกลับค่อนข้างดึก ตัวผมเลิกงานมา3-4ทุ่ม ก็จะแวะซื้อกับข้าวเข้ามา แทนที่กลับมาจะได้นั่งกินข้าวปรับทุกข์คลายโศก แชร์เรื่องราวกัน กลับเป็นว่าเหมือนเราอยู่ตัวคนเดียว เป็นแบบนี้มาเป็นเดือน จนเราได้ทะเลาะกันหนักขึ้น มีครั้งนึงที่ผมทะเลาะกันและผมได้ดึงแขนเขาล้มจนทำให้เขาไหล่หลุด ครั้งนี้ได้เกิดแผลในใจของเรา...
แล้วก็มีเหตุการณ์ที่ลูกชายคนโตเขาได้ขี่มอเตอร์ไซค์ล้ม ผมได้ไปซื้อยา อุปกรณ์ทำแผล มาทำให้
แต่สุดท้ายแล้วลูกเขาได้โทรให้เพื่อนมาหา อันนี้ผมเข้าใจได้ แต่การที่เพื่อนเขานำเหล้ามาดื่มกินกันที่บ้าน
ผมบอกแฟนว่าทำไมไม่เตือนลูก ผมเป็นคนอื่นไม่ใช่พ่อเขา แฟนผมก็มีท่าทีที่เฉย ผมเลยเดินไปบอกเอง ผมได้พูดว่าดื่มกันอย่าให้มันดึกมาก รีบกลับบ้านกัน สุดท้ายแล้วก็อยู่กันจนเช้าเสียงโหวกเหวก ผมตื่นมาด้วยอารมณ์โมโห ผมได้หยิบข้าวของใกล้มือปาอัดไปที่ประตู หวังจะให้ได้กลับ แล้วเขาก็กลับกันไป ส่วนแฟนผมก็มองผมในสายตาที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป...
ผมมองเข้าข้างตัวเอง เห็นแก่ตัวเองว่าครอบครัวของแฟนก็มองผมว่า ผมหึงหวง ระแวงลูกเขา
โดยที่ไม่รู้ว่าเหตุการณ์แท้จริงคืออะไร
หลังๆมาผมเริ่มหลุด และยับยั้งกับอาการที่เป็นไม่ได้
มีอารมณ์ที่รุนแรง จนทำให้เราอยู่กันไม่ได้
และสุดท้ายก็เลิกลากัน.... ในช่วงแรกผมทำใจยอมรับไม่ได้เลย แต่เขายินดีที่จะช่วย ยินดีที่จะอยู่ข้างๆ ไม่ได้หายไปไหน เป็นกำลังใจให้เดินไปต่อ แม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกัน แต่เป็นตัวผมเองที่ไม่ใช่ลูกผู้ชาย ผมสร้างความเดือดร้อน เอาแต่ที่ตัวเองอยากให้เป็น จนถึงขั้นขนาดนำเรื่องความลับของเขาไปประจารครอบครัว ญาติพี่น้องเขาได้รับรู้ จนถึงขั้นแตกหักและตอนนี้เขาก็ไม่หลงเหลือความเป็นเพื่อนให้ และตัดขาดกันทุกช่องทาง
วันนี้ผมได้มองย้อนไปและได้เข้าใจแล้วว่าเสียสิ่งที่มีค่าไป และที่ผ่านมาได้ทำร้ายเขา และไม่ได้อยู่เคียงข้างเขาเลย เพียงเพราะความอยากเป็นเจ้าเข้าเจ้าของ
ผมเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไปครับ
ผมขอระบายและสารภาพความชั่วร้ายของตัวเอง
ไว้แค่นี้ครับ