ผมคิดว่าผมมีปัญหาทางจิตบ้างอย่าง

ห้สวัสดีครับเรื่องราวทั้งมันเป็นเช่นนี้ครับ ผมไม่เคยมีความรักแบบวัยรุ่นเลย ​ไม่เคยมีแฟนจนมาอายุ17-19(ตอนนี้ผม19) เป็นช่วงที่ผมเริ่มรู้สึกอยากมีแฟนซักครั้ง สงสัยว่าการมีแฟนในวัยเช่นนี้มันเป็นอย่างไรจนผมได้มีคนคุยคนแรกในชีวิตวันแรกที่คุยผมรู้สึกสนุกมากได้คุยเรื่องอะไรต่างๆเพียงวันเดียวเท่านัน พอวันต่อมาผมกลับรู้สึกเบื่อและไม่อยากคุยกับคนๆนี้ต่ออย่างบอกไม่ถูก ผมไม่เข้าใจในตัวเองเลยว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้เพราะเมื่อคืนยังรู้สึกสนุกที่ได้คุยด้วยอยู่เลย แต่พอกลับมาในเช้าตอนนี้ทำไมไม่อยากจะเปิดแชทและแม้จะทักไปหาเลย เขาทักมาหาผมตอนนั้นผมรู้สึกฝืนตัวเองมากๆในการเข้าไปตอบผมไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมผมถึงรู้สึกแบบนี้ เขาเป็นคนที่น่ารักมากสดใสเป็นสเปคของใครหลายคนเลยจนสุดท้ายแล้วผมก็ห้ามความรู้สึกนี้ไม่ได้เพียงแค่ไม่ถึง48ชั่วโมงผมก็ได้ทำการปิดแอคลบแอคทิ้งและได้ทำการสร้างแอคใหม่เพียงเพราะผมรู้สึกละอายแปลกๆที่อยู่ดีๆก็หายไปจากเขา ผมเป็นแบบนี้อยู่เรื่อยมา(น่าจะ100คน+ได้ครับ)ซึ่งทุกครั้งผมก็จะรู้สึกหนักใจเช่นนี้ตลอดคนที่ผมคุยด้วยนานสุดคือ10วันไม่ใช่เพราะตัวผมไม่อยากคุย แต่มันเป็นเพราะความรู้สึกอะไรซักอย่างแปลกๆข้างในตัวผมที่เบื่อและขี้เกียดที่จะคุยด้วยกับคนๆหนึ่งมากๆ ผมเองในตอนนี้ได้มีคนคุยมาใหม่แล้วและความรู้สึกนี้มันก็กลับมาอีกครั้งเขาเป็นคนดีมากๆๆๆเลยครับน่ารักด้วยใส่ใจผมทุกอย่าง และความรู้สึกแบบนี้มันกลับมาทั้งที่ใจผมนั้นก็อยากคุยต่อมากๆผมรู้สึกเหนื่อยใจแปลกๆทุกครั้งที่คุยผมรู้กับตัวเองดีเลยครับว่าไม่น่ารอดแน่ๆผมอยากแก้ไขมันแต่ก็ไม่รู้จริงๆว่าต้องทำไงหลายๆคนบอกว่าผมยังไม่เจอคนที่ผมรักจริงๆซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่าการที่จะรักคนๆนึงจริงๆมันต้องเป็นแบบไหนหรือยังไงการที่เรารู้สึกขาดเขาไม่ได้นั่นรึป่าวครับที่เรียกว่ารักจริงๆ หากเป็นเช่นนั้นผมก็คงไม่ได้รักเขาจริงเพราะผมรู้สึกว่าไม่มีเขาก็ได้แต่ถ้ามีก็ดี แต่ไอ้ก้อนความรู้สึกตรงนี้มันทำให้ไม่อยากมีเขาเลย ซึ่งผมไม่ได้ต้องการแบบนั้นและผมต้องฝืนในการคุยกับเขาต่อต้านไอ้ความรู้สึกตรงนี้และผมก็ไม่เริ่มมีความสุขเลยผมอยากรักเขาแบบรักจริงๆไม่ใช่ฝืนเพื่อแกล้งทำ ผมควรทำไงดีครับแก้ไงดีผมไม่ไหวกับมันจริงๆ