การฝืนยิ้มหรือแกล้งยิ้มทุกวัน จะทำให้ความรู้สึกเราดีขึ้นไหม

ปกติเป็นคนเฮฮา ยิ้มตลอดทุกสถานการ (เวลาโดนล้อหรือทำอะไรผิด) ด้วยเหตุนี้ ทำไห้เพื่อนๆไม่ค่อยเกรงใจผมสักเท่าไหร่ จะทำอะไรก็ทำจะแกล้งอะไรก็แกล้งผมก็ยิ้มตลอด แต่ก็เอาคืนอยู่บ้าง ผมเป็นคนชอบหัวเราะ ทำอะไรห

เป็นมาได้หลักปีแล้วค่ะ คือเรารู้สึกว่า เราต้องแกล้งหัวเราะ แกล้งยิ้มให้กับคนอื่น ทั้งๆที่เมื่อก่อนเป็นคนเฮฮา ขำง่าย ขำจนน้ำตาเล็ด แต่ตอนนี้กลับต้องทำเป็นขำ ทั้งๆที่ไม่ได้รู้สึกขำ ทำเป็นยิ้ม  แต่ไ

ตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ... เรารู้สึกว่าเดี๋ยวนี้เราเป็นคนแบบฝืนยิ้มและแกล้งหัวเราะเวลาเพื่อนๆหัวเราะกันแกล้งกันในกลุ่ม แต่เมื่อก่อนเราเป็นคนหัวเราะง่าย และยิ้มก็ง่ายมากๆเลยนะแถมชอบทำให้คนรอบข้างมีควา

เคยโดนมากับตัว คือ ผ.ชคนนั้นชอบมาแกล้งเราตลอด และทำให้เราหัวเราะ ให้เรายิ้มให้เค้าอะ (แต่ก็ฝืนยิ้ม ทั้งต้องยิ้มทำไม)

เราเป็นคนที่หน้าเฉยๆ ไม่ค่อยยิ้มเท่าไหร่ โดยเฉพาะเวลาที่ไม่ค่อยสนิทกับใคร หรือกำลังคิดอะไรอยู่ในหัวเยอะๆ ส่วนตัวแล้วเป็นคนที่ชอบทำอะไรคนเดียวไปไหนมาไหนคนเดียวคนอื่นอาจจะมองว่าไม่ค่อยมีเพื่อนคบเท่าไห

คือเรามีเเฟนคนเเรกในชีวิตจริง เป็นความรักทั่โรงเรียน เเล้วคบกันได้ เดือน1 เรารู้สึกอยากเลิก อึดอัด เวลาที่เขามาใกล้ๆหรือคุยด้วย เรารู้สึกเราเข้ากับเขาไม่ได้ เเต่เราพยายามฝืนยิ้ม เรารู้สึกอยากเลิก ไม่อ

เราห้ามปากใครไม่ให้มา บ่น ด่า ตำหนิ ดูถูก ด้อยค่า เราได้ เราก็แค่ไม่ต้องไปใส่ใจคำพูดเหล่านั้น แต่ถ้าเราไม่ใส่ใจ แต่เหตุการณ์มันเกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าล่ะครับ วนลูป ซ้ำๆ อยู่แบบเดิม ไม่มีการเปลี่ยนแปลงอะไ

ผมเป็นคนที่เวลาชอบใครจะไม่ค่อยบอกใครเลย ไม่บอกเพื่อน ไม่พูดกับใคร เก็บไว้คนเดียวเงียบๆ ตลอด เพราะเป็นคนขี้อายมากกกกก (แบบมากจริงๆ) ไม่กล้าเริ่มก่อน ไม่กล้าจีบ ไม่กล้าแม้แต่จะสบตา เรื่องมันเริ่มตอน ม.1