เราเป็นคนที่หน้าเฉยๆ ไม่ค่อยยิ้มเท่าไหร่ โดยเฉพาะเวลาที่ไม่ค่อยสนิทกับใคร  หรือกำลังคิดอะไรอยู่ในหัวเยอะๆ

ส่วนตัวแล้วเป็นคนที่ชอบทำอะไรคนเดียวไปไหนมาไหนคนเดียวคนอื่นอาจจะมองว่าไม่ค่อยมีเพื่อนคบเท่าไหร่ ในวงสังคมนั้นๆนะ

แล้วก็มีคนพูดแนวๆ ว่า “เพราะไม่ยิ้มแบบนี้ไง ถึงไม่มีเพื่อนคบ”

ฟังแล้วแบบ… เอ๊ะ เราผิดมากเลยเหรอคะที่ไม่ได้ยิ้มตลอดเวลา บางทีเราก็ยิ้มนะ แค่ไม่ได้ฝืนยิ้มพร่ำเพรื่อหรือเฟคใส่ใครเท่านั้นเอง  หรือการยิ้มมันคือการเอาใจใครสักคนนึงที่ อาจจะมีใครบางคนพยายามฝืนทำอยู่หรือเปล่านะ ?

ก็เลยอยากถามเฉยๆ ว่าคนที่ไม่ใช่สายยิ้มเก่ง ไม่ได้เฟรนด์ลี่ทันทีตั้งแต่เจอหน้าแรกแบบเรา มันดูเหมือนคนไม่มีเพื่อนคบหรือเปล่า ดูไม่เป็นมิตร ดูน่ากลัวหรอคะ หรือเขาดูน่าคบยากจริงๆ ไหม?

แล้วถ้าคุณเจอคนที่หน้าเฉยๆ แต่พูดเพราะ นิสัยดี เข้าหาได้แบบจริงใจ คุณจะยังมองว่าเขาเข้าถึงยากอยู่ไหม?