การที่เรามีเพื่อนครั้งแรกมันแย่มากใช่ไหม

ี1สวัสดีทุกคนเราขอใช้นามสมมุติตัวเราว่าบีแล้วกันตอนนี้เราอายุ15จะย่าง16พวกคุณเชื่อเราไหมว่าเราพึ่งเคยมีเพื่อนครั้งแรกตอนอายุ15เพราะอะไรน่ะหรอเพราะแต่ก่อนไม่มีใครชอบหรืออยากเป็นเพื่ิอนกับเราเลยสักคนมีแต่คนรังเกียจเพราะเราเป๋นสมาธิสั้นใช่คนก็แบบ เอออีนี่กินยา อะไรประมาณนี้เราก็เป็นคนเงียบมาตลอดจนกระทั้งเราอยู่มัธยมซึ่งใช่เราก็ไม่มีเพื่อนเหมือนเดิมแถมเรียนแย่ใช่เราไม่ตั้งใจเรียนเพราะเราไม่มีเพื่อนแถมยังติดโทรศัพร์เำราะเป็นสิ่งเดียงที่อยู่กับเราตลอดเวลาแต่เราก็ถูกครูว่าจนม.3เราทำท่าจะเรียนไม่จบและใช่เราจบไม่พร้อมเพื่อนและใช่แม่เราก็ไม่ชอบสิ่งนี้เอามากๆและชอบพูดว่าลูกคยอื่นเค้าจบแต่เราไม่จบ ลืมบอกตอนนั้นเราเป็นซึมเศร้ามา3ปีไปๆมาๆเราได้ไปเรียนกศน.แต่แม่ก็ยังคงแซะเราเหมือนเดิมว่าเออ บีดูสิลูกคนนั้นจบแถมอยู่ม.4ใส่ชุดสวยแต่ดูมึ*สิเรียนก็แย่ไปไหนกูก็อายถึงขั้นโกหกคนอื่นว่าเราเรียนโรงเรีบนเดิมบ้างทีก็อายถึงขั้นไม่ให้บอกใครง่าเรียนกศน.และวันแรกที่เราไปเรียนเราก็มีเพื่อนมาทักมาคุยและเราก็รักเพื่อนคนนั้นมากๆเพราะเป็นคนเดียวที่มาคุยกับเราหลังจากนั้นเราก็สนิทกันไอ้เราก็แบบเออพาเพื่อนไปทำงานบ้านแม่(เพื่อนเราตอนนั้นก็เพิ่มมา3-4คน)แล้วเราคือเออพอเพื่อนมาทำงานก็ดีใจมีเพื่อนมาอยู่ด้วยจากที่เหงาแต่หลังจากนั้นเพื่อนคนนึงก็หายไปเพราะทะเลาะกันแม่ก็แซะมากขึ้นจนกระทั่งเพื่อนผู้ชายของเราก็แบบเออมีเรียนจันทร์-ศุกร์ก็มาทำวันเสาร์แล้วคือเราอ่ะโอเครยุแล้วแม่ก็โอเครแต่เพราะเพื่อนผู้หญิงคนนึงของเราก็คือนางมีแฟนบ้างทีนางไปหาแฟนวันเสาร์-อาทิตย์ซึ่งนางก็ขอลาแล้วว่านางหยัดทุหวันเสาร์-อาทิตย์วันอื่นนางมาทำตลอดแต่เพราะแบบนี้แม่เราก็แซะแซะไปแซะมาแม้ก็พูดว่าเออเพื่อนมันแรดนอนแบ...ให้ผู้ชายเราก็โกรธและถามแม่ทำไมพูดแบบนั้นแม่บอกเราคบเพื่อนแบบนี้อีกเดียวเราก็ฉีดตามเพื่อนหาว่าเราอยากมีผัวเราก็แบบเออทำไมต้องพูดงั้นเพื่อนเราไม่เคยทำอะไรให้เราก็แบบเออนิ่งเงียบแกก็บ่นบ้างทีก็ว่าแบบตะคอกรุนแรงเราก็ยอมเราไม่อยากให้เพื่อนเราต้องโดนว่าเราก็สงสารเพื่อนเรายอมเก็บทุกอย่างไว้ในใจเก็บไว้คนเดียวอันไหนที่แม่ไม่ชอบเราจะบอกให้เพื่อนไม่ทำแต่บ้างทีแม่เราก็หาเรื่องอื่นแซะใหม่บ้างทีเราก็ไม่อะไรกับแกเพราะก็สงสารแกเรารู้บ้างทีเพื่อนเรามันก็เด็กเกินไปแต่บ้างคำมันก็รุนแรงเราอ่ะก็พึ่งมีเพื่อนครั้งแรกเลยอยากดูแลเพื่อนให้ดีที่สุดแม่ชอบว่าเวลาเราทำอะไรให้เพื่อนกินเราก็ยังคงทำเพราะเรารู้ถ้าเราไปบ้านมันเราไม่เคยอดย่าของเพื่อนมีอะไรให้กินเสมอเค้าเก็บทุกอย่างให้ตลอดและดีกัลเรามากๆเหมือนหลานของเค้าเราก็เลยไม่พูดอพไรออกไปเพราะเราก็รักทั้งเพื่อนทั้งแม่เรายอมเจ็บปวดคนเดียวมาถึงตรงนี้ทุกคนจะว่าเราเนรคุณก็ได้ว่ายังไงก็ชั่งเรายอมรับเพราะเราเป็นเด็กและพึ่งได้รู้จักคำว่าเพื่อนอาจมีเที่ยวแต่ไม่เคยกลับดึกโทรหาแม่ตลอดเราก็อยากบอกว่าเราเข้มแข็งยุแล้วเรื่องแค่นี้จิ๊บๆเราไม่อยากให้ใครเจ็บเพราะเรา นี่ก็ดึกแล้วขอตัวลาก่อนนะทักคนติชมได้เลยนะคะ