เพราะจิตเห็นตัวเอง จึงหลุดพ้น

ความหลุดพ้นเกิดได้ในหนึ่งขณะจิต เป็น“หนึ่งขณะจิต ที่หลุดพ้นจากจิต” จิตที่เป็นฌาน จะเห็นได้ชัดว่า ขณะนี้มีผัสสะอะไร กระทบจิต กระทบด้วย วิญญานทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ แลแยกได้ชัดว่า วิญญา

เพราะจิตเบื่อหน่าย คลายกำหนัดจากขันธ์ 5 รูป เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ ----->จิตจึงหลุดพ้นจากกิเลสอาสวะทั้งหลาย------> เพราะหลุดพ้น จิตจึงตั้งมั่นดำรงอยู่ -------> เพราะจิตดำรงอยู่ ------>

พระพุทธไม่เคยตรัสว่า “จิตไม่ใช่เรา” แต่ทรงตรัสว่า “จิตของเราหลุดพ้นแล้ว เพราะสิ้น สำรอก ดับสละ และสลัดคืนในวิญญาณในอุปาทานขันธ์ ๕ นี้” จิตเป็นผู้หลุดพ้นจากอุปาทานขันธ์ ๕ จิต คื

เพราะจิตไปหลงยึดว่า กาย วิญญาณและขันธ์ 5 ซึ่งเป็นของไม่เที่ยง ตามกฏไตรลักษณ์ นั้นคือเรา เป็นของเรา ไม่อาจเบื่อหน่ายคลายกำหนัดด้วยกิเลส ตัณหาร้อยรัด พระพุทธเจ้าจึง เรียก จิต มโน วิญญาณ คือ สิ่งเดียวกัน

"นอบน้อมแด่ พุทธธรรมสงฆ์ อันเป็นที่พึ่งของข้าพเจ้า" .................. อนิจจสูตรที่ ๑ ว่าด้วยความเป็นอนิจจังแห่งขันธ์ ๕ ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้:- สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ

คือเพิ่งเล่นได้ปีกว่า รู้สึกในนี้จะมีแต่ ผู้ใหญ่ บางคนดูเหมือนทำงานในห้องกระทู้pantipเลย ดูเหมือนเป็นชุมชน ที่แน่นเเฟ้น เป็นหลักการ อยากฟังเรื่องราว ความทรงจำของ พี้ๆ แต่ละยุคในห้องนี้ครับ ว่าห้องศาสน

"​นอบน้อมแด่ ​พุทธธรรมสงฆ์ อันเป็นที่พึ่งของข้าพเจ้า" ********** ​​อนิจจวรรคที่ ๑ อัชฌัตติกอนิจจสูตร ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้ สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระวิหารเชตวัน อาราม