ตอนที่ 3 – วันที่ถูกขัง และถูกพรากทุกอย่างไปจากมือ
ฉันถูกพามานั่งรอในห้องพักเล็ก ๆ อับทึบ
ผนังซีดเก่า มีกลิ่นชื้นคละคลุ้ง เตียงสองชั้นวางชิดติดกันเต็มห้อง
คนไทยหลายคนนั่งก้มหน้าเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรกับฉัน
มีเพียงเสียงพัดลมเก่าที่หมุนเอื่อย ๆ คล้ายกำลังนับเวลาถอยหลังให้ชีวิตฉัน
เวลาผ่านไปไม่นาน
ประตูเหล็กก็เปิดออก พร้อมเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก้าวเข้ามา
ชายชาวจีนร่างสูง กับหญิงชาวจีนรูปร่างผอมเพรียว
หญิงคนนั้นพูดไทยชัดเจน ราวกับอยู่เมืองไทยมานาน
ส่วนชาย…ไม่พูดสักคำ แต่สายตาเขาคมจนฉันเย็นวาบไปทั้งตัว
“เอาโทรศัพท์มา” เสียงหญิงชาวจีนดังชัดและกดดัน
ฉันตอบสั้น ๆ ทั้งที่ใจเต้นแรง “ไม่ให้ค่ะ”
เธอขมวดคิ้วทันที ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “บอกข้อมูลบัญชีด้วย…รหัสทุกอย่าง”
ฉันส่ายหัว “ไม่มีทาง”
จากนั้นทุกอย่างก็เกิดขึ้นเร็วมาก
ทั้งคู่พยายามดึงโทรศัพท์จากมือฉัน ฉันยื้อสุดแรง แต่ก็ไม่ยอมปล่อย
เสียงคนในห้องเงียบสนิท…ไม่มีใครขยับ ไม่มีใครช่วย
และแล้ว… เพี๊ยะ!
ไม้แขวนเสื้อตีฟาดลงมาที่แขนฉันอย่างแรง ตามด้วยอีกหลายครั้งที่ขา
ความเจ็บแล่นไปทั่วร่าง น้ำตาฉันไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
ฉันกัดฟัน แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว
“พอ! เดี๋ยวจะบอก!” เสียงตัวเองสั่นและเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
ฉันถูกบังคับให้บอกข้อมูลส่วนตัว ข้อมูลบัญชีธนาคาร และข้อมูลในโทรศัพท์
แม้รู้ว่ามันจะนำไปสู่เรื่องร้าย แต่ในวินาทีนั้น…การหยุดการถูกทำร้ายคือสิ่งเดียวที่ฉันทำได้
หลังจากได้ทุกอย่างแล้ว พวกเขาก็เดินออกจากห้อง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ทิ้งฉันนั่งนิ่ง…แขนและขาช้ำเต็มไปหมด
หัวใจรู้สึกว่างเปล่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
วันต่อมาและต่อ ๆ มา ฉันยังคงถูกขังอยู่ในห้องนั้น
ทุกวันจะมีชาย-หญิงชาวจีนคนเดิม เข้ามาและพาคนในห้องออกไปทีละคน
ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาถูกพาไปไหน และไม่มีใครกลับมาเล่าให้ฟัง
ฉันได้แต่ถามตัวเองซ้ำ ๆ
“เมื่อไหร่…จะถึงตาเรา? แล้วเขาจะพาเราไปทำอะไร?”
ปล. เรื่องนี้เขียนขึ้นเพื่อเป็นวิทยาทาน และเป็นเครื่องเตือนใจ อ่านให้ได้อรรถรสก็เพียงพอ เรื่องนี้ยังไม่จบ คอยติดตามทุกตอนต่อไป
– เสียงที่ถูกกลืน
จากเหยื่อหางานออนไลน์…สู่ผู้ต้องหา “บัญชีม้า” ทั้งที่ไม่ได้ทำ! (บันทึกชีวิตจริง) / 3
ฉันถูกพามานั่งรอในห้องพักเล็ก ๆ อับทึบ
ผนังซีดเก่า มีกลิ่นชื้นคละคลุ้ง เตียงสองชั้นวางชิดติดกันเต็มห้อง
คนไทยหลายคนนั่งก้มหน้าเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรกับฉัน
มีเพียงเสียงพัดลมเก่าที่หมุนเอื่อย ๆ คล้ายกำลังนับเวลาถอยหลังให้ชีวิตฉัน
เวลาผ่านไปไม่นาน
ประตูเหล็กก็เปิดออก พร้อมเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก้าวเข้ามา
ชายชาวจีนร่างสูง กับหญิงชาวจีนรูปร่างผอมเพรียว
หญิงคนนั้นพูดไทยชัดเจน ราวกับอยู่เมืองไทยมานาน
ส่วนชาย…ไม่พูดสักคำ แต่สายตาเขาคมจนฉันเย็นวาบไปทั้งตัว
“เอาโทรศัพท์มา” เสียงหญิงชาวจีนดังชัดและกดดัน
ฉันตอบสั้น ๆ ทั้งที่ใจเต้นแรง “ไม่ให้ค่ะ”
เธอขมวดคิ้วทันที ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “บอกข้อมูลบัญชีด้วย…รหัสทุกอย่าง”
ฉันส่ายหัว “ไม่มีทาง”
จากนั้นทุกอย่างก็เกิดขึ้นเร็วมาก
ทั้งคู่พยายามดึงโทรศัพท์จากมือฉัน ฉันยื้อสุดแรง แต่ก็ไม่ยอมปล่อย
เสียงคนในห้องเงียบสนิท…ไม่มีใครขยับ ไม่มีใครช่วย
และแล้ว… เพี๊ยะ!
ไม้แขวนเสื้อตีฟาดลงมาที่แขนฉันอย่างแรง ตามด้วยอีกหลายครั้งที่ขา
ความเจ็บแล่นไปทั่วร่าง น้ำตาฉันไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
ฉันกัดฟัน แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหว
“พอ! เดี๋ยวจะบอก!” เสียงตัวเองสั่นและเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง
ฉันถูกบังคับให้บอกข้อมูลส่วนตัว ข้อมูลบัญชีธนาคาร และข้อมูลในโทรศัพท์
แม้รู้ว่ามันจะนำไปสู่เรื่องร้าย แต่ในวินาทีนั้น…การหยุดการถูกทำร้ายคือสิ่งเดียวที่ฉันทำได้
หลังจากได้ทุกอย่างแล้ว พวกเขาก็เดินออกจากห้อง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ทิ้งฉันนั่งนิ่ง…แขนและขาช้ำเต็มไปหมด
หัวใจรู้สึกว่างเปล่าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
วันต่อมาและต่อ ๆ มา ฉันยังคงถูกขังอยู่ในห้องนั้น
ทุกวันจะมีชาย-หญิงชาวจีนคนเดิม เข้ามาและพาคนในห้องออกไปทีละคน
ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาถูกพาไปไหน และไม่มีใครกลับมาเล่าให้ฟัง
ฉันได้แต่ถามตัวเองซ้ำ ๆ
“เมื่อไหร่…จะถึงตาเรา? แล้วเขาจะพาเราไปทำอะไร?”
ปล. เรื่องนี้เขียนขึ้นเพื่อเป็นวิทยาทาน และเป็นเครื่องเตือนใจ อ่านให้ได้อรรถรสก็เพียงพอ เรื่องนี้ยังไม่จบ คอยติดตามทุกตอนต่อไป
– เสียงที่ถูกกลืน