โปรย
“โอ๊ย! เจ็บนะ ดึงแรงขนาดนี้จะดึงให้แขนหลุดเลยหรือไง!”
ร่างบางร้องออกมาเมื่อถูกลากเข้ามาในห้องส่วนตัวของเพชรตะวัน มือหนายังไม่ยอมปล่อยข้อมือคนตัวเล็กกว่าที่พยายามดึงแขนตัวเองทั้งๆที่ยิ่งดึงยิ่งเจ็บ
“เจ็บแค่นี้ถึงตายหรือไง!...ใจเสาะไปมั้ง หึ...” ดวงตาของเขาวาวโรจน์ในแบบที่หญิงสาวมองแล้วใจหาย ในใจของเขานึกเอ็นดูกับท่าทีตื่นกลัวของเหยื่อตรงหน้า แต่เมื่อคิดถึงความเจ็บปวดที่น้องสาวต้องแบกรับจนทนไม่ไหว ความแค้นก็กลับมาสุมในความคิดอีกครั้ง
...หึ เจ็บแค่นี้ยังน้อยไป น้องสาวของฉันยังเจ็บเพราะพี่ชายเธอร้อยเท่าเลยมั้ง!...
หญิงสาวมองเพชรตะวันด้วยแววตาหวาดระแวง ยิ่งอยู่ในที่รโหฐานแบบนี้เธอยิ่งไม่ไว้ใจ แต่ก็หนีไปไม่ได้ เพราะแรงจับของคนบ้าอำนาจทำแขนเธอเจ็บไปหมดแล้ว
“ฉันเข้าใจว่าคุณไม่ชอบฉัน...แต่มันก็ไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้นี่คะ” เธอประท้วงและพยายามจะหลุดจากพันธนาการของเขาให้ได้ คิ้วสวยขมวดอย่างไม่พอใจ
ใจจริงเธอรู้ดีว่าเขาไม่ชอบเธอเอามากๆ อันที่จริงไม่ว่าใครๆก็น่าจะดูไม่ใช่แค่เธอด้วยซ้ำ เพียงแต่เธอก็หาสาเหตุของความไม่ชอบนั้นไม่เจอ และไม่กล้าที่จะเดา...
“ถ้าฉันบอกว่าฉันจะทำล่ะ...” ร่างสูงโน้มลงมากระซิบข้างหูอย่างจงใจ โดยไม่ยอมปล่อยมือข้างนั้นของเธอ จนร่างบางถอยติดประตูยิ่งกว่าเดิมอย่างตกใจ
“ทะ...ทำอะไรน่ะ...ฉันร้องจริงๆนะ!” เธอขู่ขึ้นมาราวกับว่ามันเป็นไม้ตายสุดท้าย
...ต้องมีใครบนนี้ได้ยินเสียงเธอบ้างแหละน่า...
“อยากร้องเหรอ...ร้องสิ” เพชรตะวันกระตุกยิ้มมุมปากพร้อมกับสะบัดข้อมือของเธอออกอย่างแรงจนเจ้าของมันต้องร้องออกมา มือหนาเอื้อมไปหมุนลูกบิดประตูด้านหลังตัวเธอดึงให้ประตูบานใหญ่แง้มมานิดหน่อย
“...หรือจะวิ่งออกไปเลยก็ได้นะ...ชั้นนี้ทั้งชั้นคือห้องของฉันทั้งหมด...ต่อให้เธอร้องให้ขาดใจตายตรงนี้ก็ไม่มีใครออกมาช่วยเธอได้หรอก”
รอยยิ้มร้ายยังแต้มอยู่ที่มุมปากไม่เปลี่ยนแปลง เพียงแต่มันขยายกลายเป็นรอยยิ้มกว้างไปเสียแล้ว หญิงสาวใจหายวาบเมื่อได้ฟังคำของเขา รู้สึกถึงอันตรายที่กำลังจะมาเยือน
“วะ...ว่า ไงนะ...”
“อ้อ...ลืมบอกไปว่าลิฟต์เมื่อกี๊ แสกนลายนิ้วมือนะครับ...จะทำยังไงดีล่ะ สาวน้อย...”
เสียงกรุ้มกริ่มยังไม่เขยิบออกจากใบหูของเธอ ใบหน้าที่ซีดแล้วซีดอีกของหญิงสาวทำให้เพชรตะวันรู้สึกสนุกสะใจกับมันไม่น้อย แต่ไม่...เขายังมีความสะใจที่มากกว่ารออยู่
“ไอ้เลว!” หญิงสาวสบถออกมา ดูเหมือนจะเป็นไม่กี่คำที่เธอนึกออกในตอนนี้ สมองแล่นเร็วจี๋เพื่อหาทางรอดจากที่นี่อย่างปลอดภัย แม้ใจจะรู้ว่ามันช่างยากเหลือเกิน และคำด่าของเธอก็ได้รับคำตอบเพียงเสียงหัวเราะต่ำๆในลำคอของคนตรงหน้าเท่านั้น
[url=https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1972481]https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1972481[/url]
[url=https://www.readawrite.com/a/17ed9782526bc1118a89c4eb8d74b0c7]https://www.readawrite.com/a/17ed9782526bc1118a89c4eb8d74b0c7[/url]
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๕๘ (ฉบับเพิ่มเติม) ห้าม มิให้สแกนหรือคัดลอกเนื้อหาส่วนหนึ่งส่วนใดของหนังสือเล่มนี้ เว้นแต่ ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากเจ้าของลิขสิทธิ์หนังสือเท่านั้น
ติดตามผลงานของไรเตอร์ได้ที่เพจ
วัลล์เวฬา นักหัดเขียนนิยายที่ต้องใช้เวลา
แล้วมาเป็นกำลังใจให้ไรท์กันเยอะๆนะคะ
โปรย พิษรัก อาญากามเทพ โดย วัลล์เวฬา
“โอ๊ย! เจ็บนะ ดึงแรงขนาดนี้จะดึงให้แขนหลุดเลยหรือไง!”
ร่างบางร้องออกมาเมื่อถูกลากเข้ามาในห้องส่วนตัวของเพชรตะวัน มือหนายังไม่ยอมปล่อยข้อมือคนตัวเล็กกว่าที่พยายามดึงแขนตัวเองทั้งๆที่ยิ่งดึงยิ่งเจ็บ
“เจ็บแค่นี้ถึงตายหรือไง!...ใจเสาะไปมั้ง หึ...” ดวงตาของเขาวาวโรจน์ในแบบที่หญิงสาวมองแล้วใจหาย ในใจของเขานึกเอ็นดูกับท่าทีตื่นกลัวของเหยื่อตรงหน้า แต่เมื่อคิดถึงความเจ็บปวดที่น้องสาวต้องแบกรับจนทนไม่ไหว ความแค้นก็กลับมาสุมในความคิดอีกครั้ง
...หึ เจ็บแค่นี้ยังน้อยไป น้องสาวของฉันยังเจ็บเพราะพี่ชายเธอร้อยเท่าเลยมั้ง!...
หญิงสาวมองเพชรตะวันด้วยแววตาหวาดระแวง ยิ่งอยู่ในที่รโหฐานแบบนี้เธอยิ่งไม่ไว้ใจ แต่ก็หนีไปไม่ได้ เพราะแรงจับของคนบ้าอำนาจทำแขนเธอเจ็บไปหมดแล้ว
“ฉันเข้าใจว่าคุณไม่ชอบฉัน...แต่มันก็ไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนี้นี่คะ” เธอประท้วงและพยายามจะหลุดจากพันธนาการของเขาให้ได้ คิ้วสวยขมวดอย่างไม่พอใจ
ใจจริงเธอรู้ดีว่าเขาไม่ชอบเธอเอามากๆ อันที่จริงไม่ว่าใครๆก็น่าจะดูไม่ใช่แค่เธอด้วยซ้ำ เพียงแต่เธอก็หาสาเหตุของความไม่ชอบนั้นไม่เจอ และไม่กล้าที่จะเดา...
“ถ้าฉันบอกว่าฉันจะทำล่ะ...” ร่างสูงโน้มลงมากระซิบข้างหูอย่างจงใจ โดยไม่ยอมปล่อยมือข้างนั้นของเธอ จนร่างบางถอยติดประตูยิ่งกว่าเดิมอย่างตกใจ
“ทะ...ทำอะไรน่ะ...ฉันร้องจริงๆนะ!” เธอขู่ขึ้นมาราวกับว่ามันเป็นไม้ตายสุดท้าย
...ต้องมีใครบนนี้ได้ยินเสียงเธอบ้างแหละน่า...
“อยากร้องเหรอ...ร้องสิ” เพชรตะวันกระตุกยิ้มมุมปากพร้อมกับสะบัดข้อมือของเธอออกอย่างแรงจนเจ้าของมันต้องร้องออกมา มือหนาเอื้อมไปหมุนลูกบิดประตูด้านหลังตัวเธอดึงให้ประตูบานใหญ่แง้มมานิดหน่อย
“...หรือจะวิ่งออกไปเลยก็ได้นะ...ชั้นนี้ทั้งชั้นคือห้องของฉันทั้งหมด...ต่อให้เธอร้องให้ขาดใจตายตรงนี้ก็ไม่มีใครออกมาช่วยเธอได้หรอก”
รอยยิ้มร้ายยังแต้มอยู่ที่มุมปากไม่เปลี่ยนแปลง เพียงแต่มันขยายกลายเป็นรอยยิ้มกว้างไปเสียแล้ว หญิงสาวใจหายวาบเมื่อได้ฟังคำของเขา รู้สึกถึงอันตรายที่กำลังจะมาเยือน
“วะ...ว่า ไงนะ...”
“อ้อ...ลืมบอกไปว่าลิฟต์เมื่อกี๊ แสกนลายนิ้วมือนะครับ...จะทำยังไงดีล่ะ สาวน้อย...”
เสียงกรุ้มกริ่มยังไม่เขยิบออกจากใบหูของเธอ ใบหน้าที่ซีดแล้วซีดอีกของหญิงสาวทำให้เพชรตะวันรู้สึกสนุกสะใจกับมันไม่น้อย แต่ไม่...เขายังมีความสะใจที่มากกว่ารออยู่
“ไอ้เลว!” หญิงสาวสบถออกมา ดูเหมือนจะเป็นไม่กี่คำที่เธอนึกออกในตอนนี้ สมองแล่นเร็วจี๋เพื่อหาทางรอดจากที่นี่อย่างปลอดภัย แม้ใจจะรู้ว่ามันช่างยากเหลือเกิน และคำด่าของเธอก็ได้รับคำตอบเพียงเสียงหัวเราะต่ำๆในลำคอของคนตรงหน้าเท่านั้น
[url=https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1972481]https://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=1972481[/url]
[url=https://www.readawrite.com/a/17ed9782526bc1118a89c4eb8d74b0c7]https://www.readawrite.com/a/17ed9782526bc1118a89c4eb8d74b0c7[/url]
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๕๘ (ฉบับเพิ่มเติม) ห้าม มิให้สแกนหรือคัดลอกเนื้อหาส่วนหนึ่งส่วนใดของหนังสือเล่มนี้ เว้นแต่ ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากเจ้าของลิขสิทธิ์หนังสือเท่านั้น
ติดตามผลงานของไรเตอร์ได้ที่เพจ วัลล์เวฬา นักหัดเขียนนิยายที่ต้องใช้เวลา
แล้วมาเป็นกำลังใจให้ไรท์กันเยอะๆนะคะ