ผมกำลังพัฒนานิยายอยู่ครับชื่อเรื่องว่า "ปฏิเสธ" อยากให้มาอ่าน บอกผมหน่อยว่าเนื้อเรื่องเป็นยังไงบ้างและต้องแก้ไขยังไง

"ปฏิเสธ"
ดวงตากลมโตคู่หนึ่งค่อยๆ เปิดขึ้น ท่ามกลางความมืดมิดที่ไร้สิ้นสุด เด็กชายรู้สึกถึงความหนาวเย็นที่แผ่ซ่านไปทั่วร่าง แต่ไม่มีเสียงลม ไม่มีแสงแดด มีเพียงความว่างเปล่าที่ไม่มีขอบเขต ไม่มีเวลา เขาพยายามขยับตัว แต่ร่างกายที่ผอมแห้งจนแทบไม่มีแรงทำให้เขาทุลักทุเล เส้นผมสีดำกระเซิงยิ่งทำให้ใบหน้าซีดซีดไร้ชีวิตชีวา "ฉันอยู่ที่ไหน?" เสียงเล็กๆ รอดออกจากริมฝีปากแห้งผาก แต่ไม่มีใครตอบ มีเพียงความเงียบงัน เด็กชายลุกขึ้นและเดินไปข้างหน้า

โลกรอบตัวเต็มไปด้วยซากปรักหักพังของสิ่งที่เคยมีชีวิต เศษเสี้ยวความทรงจำลอยคว้างอยู่ในอากาศ เสียงกระซิบแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดดังขึ้น "ถูกทอดทิ้ง… ไม่มีใครต้องการ…" เด็กชายสะดุ้ง แต่เดินต่อไปด้วยความสับสน เมื่อเขาเดินลึกเข้าไป โลกเริ่มเปิดเผยภาพของวิญญาณที่ผิดเพี้ยน บางคนมีแขนข้างเดียว ขาบิดเบี้ยว ดวงตาพวกเขาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง แต่ไม่สนใจเขา พวกเขาลอยไปมาอย่างไร้จุดหมาย ราวกับติดอยู่ในความทรงจำที่ไม่สมบูรณ์

ระหว่างทาง มีบางอย่างเปลี่ยนไป เด็กชายเริ่มมองเห็นแสงสว่างจางๆ อยู่ข้างหน้า เขาเดินตรงไปอย่างมีความหวัง และพบกับภาพหลอนที่ดูเหมือนจริงอย่างน่าประหลาด ภาพของเด็กชายคนหนึ่งกำลังเล่นอยู่กับลูกบอลในสวนสาธารณะที่เต็มไปด้วยดอกไม้ มีหญิงสาวอีกคนนั่งอ่านหนังสืออยู่บนม้านั่งพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น เสียงหัวเราะแว่วหวานดังก้องอยู่ในอากาศ เด็กชายยื่นมือออกไปราวกับต้องการสัมผัสความอบอุ่นนั้น แต่เมื่อแตะต้อง ความจริงก็ปรากฏ ภาพทั้งหมดสลายไปในอากาศ ทิ้งไว้เพียงความว่างเปล่าอีกครั้ง

จากนั้น เขาเริ่มเห็นแสงสว่างที่ไกลออกไปอีกครั้ง คราวนี้แสงนั้นดูมั่นคงกว่าเดิม และเมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ เขาก็พบกับหญิงชราคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ที่ถูกทิ้งร้าง ใบหน้าของเธอยิ้มอย่างอ่อนโยน เธอโบกมือให้เขา "มานี่สิหนู... มาหาฉันสิ" เด็กชายเดินเข้าไปหาด้วยความรู้สึกที่เข้มข้นที่สุดในชีวิต นั่นคือความหวัง หญิงชราลูบหัวเขาเบาๆ ความอบอุ่นที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อนแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย "ไม่เป็นไรนะ... ไม่เป็นไรแล้ว" เธอกระซิบ ภาพของหญิงชราที่เปรียบเสมือนแสงแห่งความหวังทำให้เด็กชายเชื่อมั่นว่ายังมีใครบางคนที่ต้องการเขา แต่แล้วความอบอุ่นนั้นก็เริ่มเย็นชาลงอย่างรวดเร็ว หญิงชราเริ่มสลายไปในอากาศพร้อมกับคำพูดสุดท้าย "ความรักของคนที่นี่... ไม่มีอยู่จริงหรอก"

เด็กชายกลับมายืนอยู่เพียงลำพังอีกครั้ง ความหวังที่เคยมีได้มลายหายไปในพริบตา เขาก้มลงมองมือของตัวเองที่เริ่มจางลงทีละน้อย มองเห็นร่างกายที่กำลังสลายไปกลายเป็นเศษละอองแสงที่ลอยขึ้นสู่เบื้องบน ความเจ็บปวดจากการถูกทอดทิ้งเข้าเกาะกุมหัวใจอย่างสมบูรณ์

ในขณะนั้นเอง เสียงหนึ่งดังขึ้นจากเงามืด "เธอเองก็มาอยู่ที่นี่สินะ" เด็กชายเงยหน้าขึ้นเห็นภูตความมืดตนหนึ่ง ร่างของเธอดูเหมือนหญิงสาววัยรุ่น แต่ผิวหนังของเธอซีดเผือดและแตกร้าวราวกับพื้นดินที่แห้งแล้งและถูกทอดทิ้ง ดวงตาของเธอไม่ได้แสดงความสิ้นหวัง แต่เป็นความว่างเปล่าอันไร้ก้นบึ้ง ซึ่งสะท้อนถึงทุกความรู้สึกของการถูกปฏิเสธในโลกใบนี้ เธอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "โลกนี้เป็นที่ของคนที่ไม่มีใครต้องการ เรา... ถูกทิ้งเอาไว้" เด็กชายมองเธอสับสน "ใครปฏิเสธฉัน? ทำไมฉันถึงอยู่ที่นี่?" ภูตความมืดหัวเราะเบาๆ รอยยิ้มเศร้าทำให้เขาไม่สบายใจ "ภาพเหล่านั้น... สิ่งที่เธออยากมีมากที่สุดในชีวิตใช่ไหมล่ะ? ความรัก ความอบอุ่น... แต่มันไม่มีจริงหรอก" เธอยิ้มให้เขาอย่างสมเพช "มันเป็นเพียงภาพลวงตาที่โลกนี้สร้างขึ้นเพื่อหลอกล่อให้เรามีความหวัง" เธอสลายไป ทิ้งความเงียบและความว่างเปล่าให้เขา

หลังจากนั้น เด็กชายเริ่มเห็นภาพหลอนที่ชัดเจนขึ้น — ผู้หญิงคนหนึ่งกุมท้องร้องไห้คนเดียวในความมืด และทำบางสิ่งด้วยสีหน้าว่างเปล่า ภาพเหล่านี้ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดปนความรักและความโกรธ เสียงกระซิบในหัวเขาชัดเจนขึ้น "ฉันไม่มีทางเลือก... ฉันขอโทษ... ฉันรักเธอ" เด็กชายเริ่มวิ่งเพื่อหนีเสียง แต่ไม่ว่าจะวิ่งเร็วแค่ไหน เสียงเหล่านั้นก็ยิ่งชัดขึ้น ในที่สุด เขามาถึงบึงน้ำสีดำสนิท ที่สะท้อนภาพความทรงจำลึกลงไปใต้ผิวน้ำ เขาก้มลงมองและเห็นตัวเองเป็นเด็กทารก นอนหลับสงบสุข ข้างๆ เป็นเงาของผู้หญิงที่จ้องเขาด้วยความเจ็บปวด

"เธอเห็นแล้วสินะ" เสียงคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง — ภูตความมืดตนเดิมยืนอยู่ตรงนั้น "เธอคือสิ่งที่ถูกปฏิเสธตั้งแต่ยังไม่เกิด" ความจริงอันเจ็บปวดพุ่งเข้าแทงใจเด็กชาย เขารู้ว่าแม่ของเขาปฏิเสธเขาตั้งแต่แรก น้ำตาเริ่มไหลจากดวงตาที่ไม่เคยร้องไห้ เขาอยากจะถาม ทำไม แต่เสียงไม่ออก เด็กชายตัดสินใจหันหลังและเดินตามหาสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นแม่ ในที่สุดเขาเจอแสงที่สว่างไสวที่สุดในความว่างเปล่านั้น เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ เขาก็เห็นภาพของแม่ที่ดูเหมือนจริงอย่างน่าอัศจรรย์ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเสียใจ แต่ไม่ใช่สำหรับเขา ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรังเกียจและความว่างเปล่า เธอไม่ได้อยู่ที่นี่เพื่อรอการให้อภัย แต่เป็นเพียงภาพสะท้อนของความรู้สึกสุดท้ายที่เธอมี

เขายื่นมือออกไปหาแม่ แต่เธอกลับเบือนหน้าหนีอย่างรังเกียจ ภาพของเธอสั่นไหวและพูดด้วยเสียงที่เยียบเย็นที่สุด: "ฉันขอโทษ... ที่ไม่อาจรักแกได้" คำพูดนั้นไม่ใช่คำขอโทษ แต่เป็นคำตัดสินที่ฉีกหัวใจของเขาออกเป็นชิ้นๆ ความหวังสุดท้ายที่เด็กชายมีถูกทำลายลงอย่างสิ้นเชิง เขาถูกทอดทิ้งอย่างสมบูรณ์ในทุกห้วงของความรู้สึกและตัวตน

ร่างกายที่ผอมแห้งของเขาเริ่มสลายตัวอย่างเชื่องช้า แต่มันเจ็บปวดกว่าความตายอย่างรวดเร็ว ผิวหนังเริ่มแตกเป็นผุยผง เส้นผมหลุดร่วงไปในอากาศราวกับเถ้าธุลี ความว่างเปล่าเริ่มกัดกินเขาจากภายนอกสู่ภายใน เขาพยายามจะกรีดร้อง แต่กลับไม่มีเสียงใดๆ ออกมา เหลือเพียงความเงียบงันและความสิ้นหวังที่หนักอึ้ง ความทรงจำสุดท้ายที่เขาเคยคิดว่ามีอยู่ก็ค่อยๆ จางหายไป ราวกับไม่เคยมีอยู่จริง ทุกอย่างที่เคยเป็น "เขา" กำลังถูกลบเลือนจนหมดสิ้น และกลายเป็นเพียงส่วนหนึ่งของความมืดมิดอันไร้สิ้นสุดอย่างสมบูรณ์ ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวความทรงจำของความรักใดๆ หลงเหลืออยู่อีกต่อไป