ตอนที่ 1 – จุดเริ่มต้นของฝันร้าย
(จากเหยื่อ…สู่ผู้ต้องหาในคดีที่ไม่ได้ก่อ)
8 ตุลาคม 2567
บ่ายวันนั้นอากาศร้อนอบอ้าว ลมแทบไม่พัด ฉันนั่งอยู่บนโซฟาผ้าสีหม่นในบ้านเช่าเล็ก ๆ ที่ชลบุรี มือถืออยู่ในมือ แต่ใจลอยไปไกล เพราะตอนนั้นชีวิตเต็มไปด้วยความกดดัน
เงินเก็บเริ่มหมด รายจ่ายไม่เคยหยุด ค่าหนี้ก็ยังค้าง
ในหัวมีแต่คำว่า…
“ต้องหางานให้ได้… ไม่งั้นเดือนนี้จะอยู่ยังไง”
ฉันเปิด
LINE OpenChat เหมือนที่ทำเกือบทุกวัน มันเป็นนิสัยใหม่ของฉันที่เริ่มจากความจนตรอกในชีวิต — เลื่อนดูประกาศงาน เผื่อจะมีงานที่รับด่วน
สายตาหยุดที่กลุ่มชื่อ
“คนไทย หางาน ปอยเปต สายตรง”
โพสต์หนึ่งดึงดูดฉันทันที
“รับสมัครงานธุรการบัญชี เงินเดือนดี ลองงานได้ 7 วัน”
ฉันเคยทำงานสายเอกสารและบัญชีมาก่อนหลายปี เงินเดือนที่ระบุไว้… สูงกว่าที่เคยได้เกือบเท่าตัว ตอนนั้นหัวใจฉันเต้นแรงเหมือนเพิ่งได้ยินข่าวดีครั้งใหญ่ในชีวิต
กดเข้าไปดูโปรไฟล์คนโพสต์ — ชื่อไลน์
“น้องน้ำตาล”
รูปโปรไฟล์ไม่ใช่หน้าคน เป็นรูปวิวธรรมดา ไม่มีข้อมูลอะไรบอกว่าเธอเป็นใคร
ฉันลังเลอยู่แค่ไม่กี่วินาที ก่อนพิมพ์ข้อความไป
“สนใจค่ะ ยังรับอยู่มั้ยคะ?”
ไม่ถึงนาที ข้อความตอบกลับมากะทันหัน
น้องน้ำตาล: “งานไม่ยากจ้า ทำแป๊บเดียวได้เงินเยอะ สนใจมั้ย?”
ตอนนั้นในหัวฉันตะโกนว่า
“ใช่! นี่แหละ”
มันฟังง่ายเหลือเกิน เหมือนใครเอายื่นเชือกเส้นหนึ่งมาให้คนที่กำลังจมน้ำ
ฉันพิมพ์ตอบกลับไปทันที
“สนใจค่ะ รายละเอียดเป็นยังไงบ้างคะ”
เธอบอกว่าเป็นงานธุรการบัญชีในปอยเปต ทำเอกสารให้บริษัท
ไม่ต้องใช้ภาษาอังกฤษ ไม่ต้องขายของ ไม่มีค่าใช้จ่ายในการเดินทางไปทำงาน
แถมยังให้ “ลองงาน 7 วัน” ก่อน ถ้าไม่ชอบก็กลับได้
แล้วประโยคที่ทำให้ฉันใจสั่นที่สุดก็มาถึง…
“เงินเดือนเริ่มต้น 35,000 ค่ะ”
ในหัวฉันตอนนั้นแทบไม่เหลือพื้นที่ให้คิดถึง “ความเสี่ยง” เลย
มีแต่ความหวังว่า ถ้าได้งานนี้จริง… ฉันจะมีเงินใช้หนี้
ฉันจะได้เริ่มชีวิตใหม่
เธอนัดฉันเดินทางในวันรุ่งขึ้น
9 ตุลาคม 2567 เวลา 13:00 น.
สถานที่นัด: จุดรับในอรัญประเทศ ก่อนข้ามไปปอยเปต ประเทศกัมพูชา
ฉันจำได้ว่าปิดแชทไลน์แล้วนั่งยิ้มอยู่คนเดียว…
“ฟ้าคงไม่ใจร้ายกับเรามากไปกว่านี้แล้วมั้ง”
แต่ฉันไม่รู้เลยว่า…
ประโยคและการตัดสินใจวันนั้น จะพาฉันเข้าสู่เส้นทางที่เหมือน “เขาวงกต”
ไม่มีทางออก
และกลายเป็นจุดเริ่มต้นของฝันร้ายที่ยาวนานจนทุกวันนี้
📌
ตอนต่อไป: ฉันจะเล่าว่า เช้าวันที่ออกเดินทาง ฉันเจออะไรบ้าง… และช่วงเวลาไหนที่ทำให้เริ่มรู้สึกว่า “ฉันอาจกำลังเดินเข้าสู่ที่ที่ไม่มีวันได้กลับออกมาอย่างเดิม”
ปล. เรื่องนี้เขียนขึ้นเพื่อเป็นวิทยาทาน และเป็นเครื่องเตือนใจ อ่านให้ได้อรรถรสก็เพียงพอ เรื่องนี้ยังไม่จบ คอยติดตามทุกตอนต่อไป
–
เสียงที่ถูกกลืน
จากเหยื่อหางานออนไลน์…สู่ผู้ต้องหา “บัญชีม้า” ทั้งที่ไม่ได้ทำ! (บันทึกชีวิตจริง) / 1
(จากเหยื่อ…สู่ผู้ต้องหาในคดีที่ไม่ได้ก่อ)
8 ตุลาคม 2567
บ่ายวันนั้นอากาศร้อนอบอ้าว ลมแทบไม่พัด ฉันนั่งอยู่บนโซฟาผ้าสีหม่นในบ้านเช่าเล็ก ๆ ที่ชลบุรี มือถืออยู่ในมือ แต่ใจลอยไปไกล เพราะตอนนั้นชีวิตเต็มไปด้วยความกดดัน
เงินเก็บเริ่มหมด รายจ่ายไม่เคยหยุด ค่าหนี้ก็ยังค้าง
ในหัวมีแต่คำว่า…
“ต้องหางานให้ได้… ไม่งั้นเดือนนี้จะอยู่ยังไง”
ฉันเปิด LINE OpenChat เหมือนที่ทำเกือบทุกวัน มันเป็นนิสัยใหม่ของฉันที่เริ่มจากความจนตรอกในชีวิต — เลื่อนดูประกาศงาน เผื่อจะมีงานที่รับด่วน
สายตาหยุดที่กลุ่มชื่อ “คนไทย หางาน ปอยเปต สายตรง”
โพสต์หนึ่งดึงดูดฉันทันที
“รับสมัครงานธุรการบัญชี เงินเดือนดี ลองงานได้ 7 วัน”
ฉันเคยทำงานสายเอกสารและบัญชีมาก่อนหลายปี เงินเดือนที่ระบุไว้… สูงกว่าที่เคยได้เกือบเท่าตัว ตอนนั้นหัวใจฉันเต้นแรงเหมือนเพิ่งได้ยินข่าวดีครั้งใหญ่ในชีวิต
กดเข้าไปดูโปรไฟล์คนโพสต์ — ชื่อไลน์ “น้องน้ำตาล”
รูปโปรไฟล์ไม่ใช่หน้าคน เป็นรูปวิวธรรมดา ไม่มีข้อมูลอะไรบอกว่าเธอเป็นใคร
ฉันลังเลอยู่แค่ไม่กี่วินาที ก่อนพิมพ์ข้อความไป
“สนใจค่ะ ยังรับอยู่มั้ยคะ?”
ไม่ถึงนาที ข้อความตอบกลับมากะทันหัน
น้องน้ำตาล: “งานไม่ยากจ้า ทำแป๊บเดียวได้เงินเยอะ สนใจมั้ย?”
ตอนนั้นในหัวฉันตะโกนว่า “ใช่! นี่แหละ”
มันฟังง่ายเหลือเกิน เหมือนใครเอายื่นเชือกเส้นหนึ่งมาให้คนที่กำลังจมน้ำ
ฉันพิมพ์ตอบกลับไปทันที
“สนใจค่ะ รายละเอียดเป็นยังไงบ้างคะ”
เธอบอกว่าเป็นงานธุรการบัญชีในปอยเปต ทำเอกสารให้บริษัท
ไม่ต้องใช้ภาษาอังกฤษ ไม่ต้องขายของ ไม่มีค่าใช้จ่ายในการเดินทางไปทำงาน
แถมยังให้ “ลองงาน 7 วัน” ก่อน ถ้าไม่ชอบก็กลับได้
แล้วประโยคที่ทำให้ฉันใจสั่นที่สุดก็มาถึง…
“เงินเดือนเริ่มต้น 35,000 ค่ะ”
ในหัวฉันตอนนั้นแทบไม่เหลือพื้นที่ให้คิดถึง “ความเสี่ยง” เลย
มีแต่ความหวังว่า ถ้าได้งานนี้จริง… ฉันจะมีเงินใช้หนี้
ฉันจะได้เริ่มชีวิตใหม่
เธอนัดฉันเดินทางในวันรุ่งขึ้น 9 ตุลาคม 2567 เวลา 13:00 น.
สถานที่นัด: จุดรับในอรัญประเทศ ก่อนข้ามไปปอยเปต ประเทศกัมพูชา
ฉันจำได้ว่าปิดแชทไลน์แล้วนั่งยิ้มอยู่คนเดียว…
“ฟ้าคงไม่ใจร้ายกับเรามากไปกว่านี้แล้วมั้ง”
แต่ฉันไม่รู้เลยว่า…
ประโยคและการตัดสินใจวันนั้น จะพาฉันเข้าสู่เส้นทางที่เหมือน “เขาวงกต”
ไม่มีทางออก
และกลายเป็นจุดเริ่มต้นของฝันร้ายที่ยาวนานจนทุกวันนี้
📌 ตอนต่อไป: ฉันจะเล่าว่า เช้าวันที่ออกเดินทาง ฉันเจออะไรบ้าง… และช่วงเวลาไหนที่ทำให้เริ่มรู้สึกว่า “ฉันอาจกำลังเดินเข้าสู่ที่ที่ไม่มีวันได้กลับออกมาอย่างเดิม”
ปล. เรื่องนี้เขียนขึ้นเพื่อเป็นวิทยาทาน และเป็นเครื่องเตือนใจ อ่านให้ได้อรรถรสก็เพียงพอ เรื่องนี้ยังไม่จบ คอยติดตามทุกตอนต่อไป
– เสียงที่ถูกกลืน