เชนยืนอยู่หน้าประตูไม้เก่าๆ ของร้านกาแฟเล็กๆ ในซอยลึกของเมือง ฝนเพิ่งหยุดตก ถนนเปียกชุ่มสะท้อนแสงไฟนีออนสีเหลืองจางๆ เขาสูดลมหายใจเข้าลึก สะพายเป้ใบเก่าที่ขาดตรงมุม แล้วผลักประตูเข้าไป เสียงกระดิ่งดังกริ๊งเบาๆ
ภายในร้านอบอุ่น กลิ่นกาแฟคั่วหอมกรุ่นลอยมาแตะจมูก โต๊ะไม้ตัวเล็กๆ มีเพียงไม่กี่ตัว ลูกค้าสองสามคนนั่งเงียบๆ คนหนึ่งก้มหน้ากับหนังสือ อีกคนจ้องหน้าจอโทรศัพท์ เชนเลือกมุมเงียบที่สุด สั่งกาแฟดำราคาถูกสุด แล้วนั่งลง มือลูบเป้ใบเก่าด้วยความเคยชิน
เชนไม่ใช่คนแปลกหน้าในเมืองนี้ แต่เขารู้สึกเหมือนเป็นเงาที่ไม่มีใครมองเห็น เขาเติบโตในชุมชนแออัด ทำงานเป็นเด็กส่งของตั้งแต่อายุสิบห้า ทุกวันเหมือนเดิม ตื่นเช้า วิ่งส่งของ กลับบ้านนอนในห้องแคบๆ ที่กลิ่นอับชื้นฝังลึก เขาไม่เคยบ่น เพราะเขาเชื่อว่าคนอย่างเขาต้องอดทน
แต่เมื่อวานนี้ ทุกอย่างเปลี่ยนไป เขาส่งของชิ้นสุดท้ายให้ลูกค้าคนหนึ่ง เธอเป็นหญิงสาวในชุดทำงานเรียบร้อย เธอยิ้มให้เขา ไม่ใช่ยิ้มแบบสุภาพตามมารยาท แต่เป็นยิ้มที่เหมือนเห็นเขาเป็นคนจริงๆ
“ขอบคุณนะ คุณชื่ออะไรเหรอ?” เธอถาม เสียงนุ่มนวล
“เชน” เขาตอบสั้นๆ รู้สึกแปลกๆ ที่มีคนถามชื่อ
“ขอบคุณมากนะ เชน ฝนตกแบบนี้ยังมาส่งของให้ เก่งมากเลย” เธอยิ้มอีกครั้งก่อนปิดประตู
คำพูดนั้นติดอยู่ในหัวเชนทั้งคืน มันเหมือนจุดไฟเล็กๆ ในใจที่เขาคิดว่ามอดไปนานแล้ว เขาเริ่มสงสัยว่าเขาเป็นมากกว่าแค่เด็กส่งของหรือเปล่า เขาก็คน ไม่ใช่เหรอ? คนที่อยากมีฝัน อยากมีชีวิตที่ดีกว่านี้
เชนจิบกาแฟ มองออกไปนอกหน้าต่าง รถราวิ่งผ่าน ถนนเริ่มแห้ง เขาคิดถึงสมุดเล่มเล็กในเป้ที่เขาเขียนความฝันไว้ตอนเด็กๆ เขาอยากเป็นช่างภาพ อยากเก็บภาพความสวยงามของโลกที่เขาเห็น แม้แต่ในซอยแคบๆ หรือมุมที่ถูกลืมของเมือง
เขาล้วงเป้ออกมา เปิดสมุดเก่าๆ ที่ขอบเริ่มเหลือง ภาพสเก็ตช์หยาบๆ ของท้องฟ้า ต้นไม้ และผู้คนที่เขาเคยวาดไว้ตอนเด็กยังอยู่ครบ เขายิ้มเล็กๆ มันเป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนัก
เขาพึมพำกับตัวเอง แล้วหยิบปากกาขึ้นมา เขาเริ่มเขียน อาจจะเป็นเรื่องราว อาจจะเป็นความฝัน หรืออาจจะเป็นแค่จุดเริ่มต้นของอะไรใหม่ๆ
ฝนเริ่มตกอีกครั้งข้างนอก แต่ในใจเชน มันเริ่มสว่างขึ้นแล้ว
(AI) เชน (ฉันคนนี้ก็คน)
ภายในร้านอบอุ่น กลิ่นกาแฟคั่วหอมกรุ่นลอยมาแตะจมูก โต๊ะไม้ตัวเล็กๆ มีเพียงไม่กี่ตัว ลูกค้าสองสามคนนั่งเงียบๆ คนหนึ่งก้มหน้ากับหนังสือ อีกคนจ้องหน้าจอโทรศัพท์ เชนเลือกมุมเงียบที่สุด สั่งกาแฟดำราคาถูกสุด แล้วนั่งลง มือลูบเป้ใบเก่าด้วยความเคยชิน
เชนไม่ใช่คนแปลกหน้าในเมืองนี้ แต่เขารู้สึกเหมือนเป็นเงาที่ไม่มีใครมองเห็น เขาเติบโตในชุมชนแออัด ทำงานเป็นเด็กส่งของตั้งแต่อายุสิบห้า ทุกวันเหมือนเดิม ตื่นเช้า วิ่งส่งของ กลับบ้านนอนในห้องแคบๆ ที่กลิ่นอับชื้นฝังลึก เขาไม่เคยบ่น เพราะเขาเชื่อว่าคนอย่างเขาต้องอดทน
แต่เมื่อวานนี้ ทุกอย่างเปลี่ยนไป เขาส่งของชิ้นสุดท้ายให้ลูกค้าคนหนึ่ง เธอเป็นหญิงสาวในชุดทำงานเรียบร้อย เธอยิ้มให้เขา ไม่ใช่ยิ้มแบบสุภาพตามมารยาท แต่เป็นยิ้มที่เหมือนเห็นเขาเป็นคนจริงๆ
“ขอบคุณนะ คุณชื่ออะไรเหรอ?” เธอถาม เสียงนุ่มนวล
“เชน” เขาตอบสั้นๆ รู้สึกแปลกๆ ที่มีคนถามชื่อ
“ขอบคุณมากนะ เชน ฝนตกแบบนี้ยังมาส่งของให้ เก่งมากเลย” เธอยิ้มอีกครั้งก่อนปิดประตู
คำพูดนั้นติดอยู่ในหัวเชนทั้งคืน มันเหมือนจุดไฟเล็กๆ ในใจที่เขาคิดว่ามอดไปนานแล้ว เขาเริ่มสงสัยว่าเขาเป็นมากกว่าแค่เด็กส่งของหรือเปล่า เขาก็คน ไม่ใช่เหรอ? คนที่อยากมีฝัน อยากมีชีวิตที่ดีกว่านี้
เชนจิบกาแฟ มองออกไปนอกหน้าต่าง รถราวิ่งผ่าน ถนนเริ่มแห้ง เขาคิดถึงสมุดเล่มเล็กในเป้ที่เขาเขียนความฝันไว้ตอนเด็กๆ เขาอยากเป็นช่างภาพ อยากเก็บภาพความสวยงามของโลกที่เขาเห็น แม้แต่ในซอยแคบๆ หรือมุมที่ถูกลืมของเมือง
เขาล้วงเป้ออกมา เปิดสมุดเก่าๆ ที่ขอบเริ่มเหลือง ภาพสเก็ตช์หยาบๆ ของท้องฟ้า ต้นไม้ และผู้คนที่เขาเคยวาดไว้ตอนเด็กยังอยู่ครบ เขายิ้มเล็กๆ มันเป็นรอยยิ้มที่ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยนัก
เขาพึมพำกับตัวเอง แล้วหยิบปากกาขึ้นมา เขาเริ่มเขียน อาจจะเป็นเรื่องราว อาจจะเป็นความฝัน หรืออาจจะเป็นแค่จุดเริ่มต้นของอะไรใหม่ๆ
ฝนเริ่มตกอีกครั้งข้างนอก แต่ในใจเชน มันเริ่มสว่างขึ้นแล้ว