เมื่อปีที่แล้วเราเรียนจบใหม่ๆ ร้อนวิชาอยากทำงานมีเงินใช้เองจะได้ไม่ต้องขอพ่อแม่ งานแรกเป็นแอดมินทำได้3วันกลับห้องมาร้องไห้ทุกวัน เลยตัดสินใจออก แล้วก็กลับไปอยู่บ้านเดือนหนึ่ง เพื่อนก็ชวนมาทำงานที่ร้านสปา งานนี้เราได้ทำงานกับเพื่อนตั้ง3คนเลยรู้สึกไม่เหงาไม่โดดเดี่ยวจึงทำได้นานถึง9เดือน ถ้าไม่มีเรื่อง toxic กันใครร้านเราสามคนก็คงไม่ลาออก พออกมาเราก็ขนของออกจากหอกลับบ้านไปอยู่บ้านได้2เดือนก็หางานทำใหม่แต่ใกล้บ้าน พอได้งานใหม่ที่หน่วงานราชการแห่งหนึ่ง สัญาญาจ้างเแค่เดือนเดียว แต่เราก็คิดว่าถ้าหมดสัญญาเค้าก็คงมีงบประมาณจ้างเราใหม่ แต่ไม่เลย ช่วงนั้นเสียใจมาก พักใจอยู่กับพ่อแม่3-4เดือน แต่ที่บ้านก็ยังมีปัญหาตลอดทำให้เราอยากออกไปหางานทำอีก ก็มีเพื่อนคนถึงชวนไปหางานทำที่ต่างจังหวัด เป็นโรงพยาบาลสัตว์ เพื่อนไปทำได้3วัน มันบอกว่าวันที่4มันไม่ไปแล้ว เราเลยลองไปทำวันที่4ดู แต่สุดท้ายทนไม่ไหวนั่งกินข้าวไปร้องไห้ไป มันโดดเดียวมาก พอกลับห้องมาเราโทรหาแม่แล้วร้องไห้หนักมาก บอกแม่ว่าไม่ไปทำแล้วนะ พออกมาเราก็หางานมาตลอด1เดือนเต็มๆหาไม่ได้เลยกดดันมาก รู้สึกผิดที่ต้องทำให้แม่ลำบากจ่ายค่าห้องให้ ร้องให้ทุกวันหางานยังไงก็ไม่ได้เกือบ2เดือน เพื่อนคนนั้นเลยตัดสินใจกลับบ้านไปตั้งหลัก แต่เรายังไม่กลับเราอยากมีงานทำ เราก็ไปสมัครงานทุกที่ทุกอย่างเราพร้อมเริ่มงานทันทีถ้าที่ไหนรับ จนเมื่อ3วันที่แล้วเราได้งานเป็นพนักงานขายเนื้อหมูเนี้อไก่อาหารทะเลต่างๆ เราว่างานมันก็ไม่ได้เหนื่อยมากแต่ก็เหนื่อยกว่างานที่เลยทำมา แต่ทำไมเราไม่รู้เป็นอะไร เรารู้สึกโดดเดี่ยวเหมือนอยู่ตัวคนเดียว เวลาไปทำงานพี่ที่ทำงานก็ชวนเราคุยแต่เราคุยไม่ค่อยเก่งเข้ากับคนไม่ค่อยเป็น วันแรกที่ไปทำงานเรารู้สึกโอเคกับงาน พอวันที่สองเรารู้สึกปวดเนื้อปวดตัวจากการทำงานยกของ เดินเดิมของ ยืนตลอด เพราะที่ร้านไม่มีเก้าอี้ให้พนักงาน พอเลิกงานก็กลับห้องมาร้องไห้หนักมากแล้วยิ่งโทรคุยกับแม่อีกยิ่งคิดถึงแม่ เวลาโทรคุยกับแม่ แม่ชอบถามว่าโอเคไหมลูก อยู่คนเดียวได้ไหมลูก ทำงานไหวไหมลูก แม่กลัวลูกจะไม่ไหว อดทนนะลูก เรายิ่งอยากกลับบ้านไปกอดเลย อาจเป็นเพราะตอนเช้าเพื่อนมันขนของกลับบ้านมีพ่อแม่มารับและพ่อแม่เราก็ฝากข้าวสารกับข้าวของกินมาให้เราด้วย ตอนนั้นเราร้องไห้หนักมาก เราอยากกลับบ้านมากแต่ติดที่เราต้องทำงานหาเงิน เราบอกตัวเองตลอดว่าให้อดทนๆ เดี๋ยวทุกอย่างจะดีขึ้นเอง แต่นำ้ตามันไหลตลอดเลย พอวันที่3เราเข้างานกะเช้าตีห้าครึ่งถึงบ่าย2ครึ่ง วันแรกกับวันที่สองเข้างานกะบ่าย 11 โมงเลิกสองทุ่ม วันที่3เราเลิกเร็วกับมาห้องเรารู้สึกเคว้งคว้างความคิดวนอยู่ในหัวเราควรไปต่อดีมั้ยเราควรทำยังไง ตอนเราร้องไห้ตั้งเลิกงานบ่ายสองครึ่งจนห้าโมงเย็น เรายังไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้ เรากลัวตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้าจัง ในหัวมีความคิดมากมายแต่เรากลัวตายมากกว่า กลัวพ่อแม่จะเสียใจ  ตอนนี้สับสนกับชีวิตมากไม่รู้ต้องไปทางไหนแล้ว