เวลาโกรธอยากจะกรี๊ด อยากจะโยนอะไรสักอย่าง  แต่เราถูกสอนมาเสมอว่าอย่าทำลายข้าวของ  ต้องระงับความโกรธ  อดทน ปล่อยวาง จริงๆเราก็พอคิดได้แหละว่าโวยวายไปมันไม่ได้ประโยชน์อะไร  และก็ไม่ได้เป็นคนใช้ความรุนแรงแก้ปัญหาอยู่แล้ว
พอเราตั้งสติกับเรื่องนั้นๆได้ มันก็ทำได้แค่ปล่อยๆไป หายโกรธ แต่มันดันมีความรู้สึกเศร้าแล้วก็ร้องไห้ออกมาแทน 

ยกตัวอย่างเรื่องที่เราเจอ
1)เราสั่งไก่k**มา กะจะไว้กินดึกๆ แต่เราพบว่าหมา(เรารับนางมาเลี้ยงจากป่า) นางขโมยไก่เราไปกินหมดเลย 
เราก็โกรธ เราก็ถามตัวเองว่าแล้วไง จะตีมัน? จะเอามันไปปล่อยคืน? พอเราคิดไตร่ตรองสักพัก ว่าหมามันไม่รู้เรื่องหรอก เอามันไปปล่อยมันก็น่าสงสารอีก ก็เลยไม่ได้ทำอะไรกับหมา  แต่พอมาคิดถึงไก่ที่อุส่าสั่งมา (ตั้งร้อยกว่าบาท T.T ) และเราทำอะไรไม่ได้เลยจากโกรธๆเราก็รู้สึกเสียใจและร้องไห้ออกมาแทน 

2)ข้างหอพักมีคนสูบบุหรี่ สูบบ่าย เย็น ค่ำ ตี2 ตี5 
ในใจก็อยากตะโกนด่าแหละ  แต่เสียงเรามันก็คงไปรบกวนคนอื่นด้วย ก็เลยทำได้แค่ปิดหน้าต่าง หายใจลำบากอยุ่ในห้องเงียบๆ โกรธมากที่มาโดนเบียดเบียนแบบนี้ แต่เราทำอะไรไม่ได้เลย สักพักเราก็ร้องไห้ออกมาแทน  เราก็งงตัวเองว่าจะร้องทำไม
เหมือนมันอัดอั้นแล้วระเบิดออกมาเป็นน้ำตาแทน 

เวลาโกรธเราก็แค่อยุ่นิ่งๆเงียบๆ แต่เวลาเสียใจเราต้องทำยังไงต่อ?  ทุกคนจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ยังไงคะ