ในโลกของงานออฟฟิศ
หลายคนใช้ชีวิตเหมือนวิ่งมาราธอน

ต้องเร่ง ต้องรีบ ต้องแข่งกับ KPI
แข่งกับชื่อเสียง แข่งกับโบนัสปลายปี

แต่พอผ่านมาหลายปี ผมกลับเริ่มเข้าใจว่า...
คนที่อยู่ได้นาน อยู่ได้อย่างมีความสุข
ไม่ใช่คนที่ “วิ่งเร็วที่สุด”
แต่คือคนที่
“เดินให้เป็นจังหวะของตัวเอง”
เดินให้เร็วพอ
แต่ไม่วิ่งจนลืมมองข้างทาง
เดินให้รู้ว่า เมื่อไหร่ต้องพัก เมื่อไหร่ต้องเร่ง

บางคนทำงานหนักทุกวัน
แต่พอหมดพลัง กลับหมดแรงจะไปต่อ
บางคนค่อย ๆ ทำทีละอย่าง
แต่สม่ำเสมอทุกวัน... กลับไปไกลกว่าโดยไม่รู้ตัว

ทำงานออฟฟิศไม่ใช่การแข่งกับคนอื่น
แต่คือการจัดการจังหวะชีวิตของตัวเอง
ให้อยู่กับงานนั้นได้นานพอ
จนเห็นผลของสิ่งที่ทำ

เพื่อน ๆ ที่ทำงานออฟฟิศ รู้สึกเหมือนกันไหมครับ?
ว่าบางครั้งแค่ “เดินให้เป็นจังหวะของตัวเอง” ก็เพียงพอแล้ว

แชร์ความเห็น ความรู้สึก ได้นะครับผม
ขอบคุณมากๆ ครับ