ฝาก blog ของเราหน่อยค่ะ
https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=agirlinbigworld&month=07-2025&date=06&group=1&gblog=17
สวัสดีค่ะ วันนี้มาเล่าเรื่องราวของเราเอง ตอนนี้ก็เป็นมนุษย์ที่เกิดเเละเติบโตมาจนมีอายุได้ 30 ปีเเล้ว เราไม่ใช่จิตเเพทย์เเค่มาเเชร์เรื่องราวของเรา เเละวิธีที่เราจัดการกับมันค่ะ
จริงๆเเล้วในเเต่ละช่วงอายุตั้งเเต่
1 ขวบ(รึเปล่า) เข้าเรียนชั้นเนิร์สเซอรี่มา เราจนจบวัยมหาลัย เราก็มีเพื่อนสนิทมาโดยตลอดค่ะ จนกระทั้ง วัย 29 ปี ใช้ชีวิตมาเรื่อยๆ ก็เริ่มรู้สึกตัวว่า เอ๊ะ มิตรรอบตัวเริ่มหายไป
ด้วยไลฟ์สไตล์ที่ต่างการบ้าง เป้าหมายชีวิตที่ต่างกันบ้าง บางคนก็ไปเจอกลุ่มเพื่อนใหม่ๆ
ส่วนเราหันมาสนใจกับเป้าหมายหน้าที่การงาน การพัฒนาตัวเอง การเงิน หมกมุ่นอยู่กับตัวเอง
ในโลกของฉัน เเละเป้าหมายของฉัน จนคนรอบข้างเริ่มกลายเป็นภาพเลือนลางเเละจางหายไปทีละคนๆ โตแล้วเหงา
เพื่อนที่ติดต่อกันก็เหลืออยู่ไม่กี่คน พวกเขาเป็นเพื่อนที่ดี เเต่ความเข้มข้นในความสนิทสนมก็เจือจางลง
สุดท้ายฉันก็ไม่มีเพื่อนสนิทเลยสักคน มีเเต่เพื่อนร่วมงาน กับเพื่อนกินข้าว เราดีต่อกัน เเต่เราพูดคุยอะไรที่มันผิวเผิน ไม่พูดเรื่องส่วนตัว
[img]https://www.bloggang.com/data/a/agirlinbigworld/picture/1752462420.jpg[/img]
พอไปทำงาน ไม่สามารถสนิทใจกับเพื่อนร่วมงานได้
สิ่งที่ฉันหันหน้าเข้าหาก็คือ ครอบครัว ฉันเริ่มไปไหนมาไหนกับคนที่บ้าน ไม่มีเพื่อนก็อยู่ได้
บางคนอาจจะมองว่าทำแบบนี้ไม่เหงาหรอ นิสัยไม่ดีรึเปล่า ทำไมไม่เข้าสังคมมากกว่านี้
พออายุเเตะเข้าเลข 30 สมองก็ถูกโปรแกรมให้คิดแต่เรื่องเงินกับความมั่นคง
ความกลัวบีบใหเฉันพยายามพัฒนาตัวเอง เพื่อหาเงินให้ได้มากขึ้น เพราะยิ่งอายุเยอะ ยิ่งต้องรีบหาเงินเเละความมั่นคง ไม่งั้น ถ้าอายุมากขึ้นไปอีก จะยิ่งหาเงินยากกว่าเดิม
เข้าสู่สภาวะ auto pilot ไม่สนใจอะไรเลยนอกจากเรื่องของตัวเอง วันๆนั่งอ่านหนังสือ พัฒนาสกิลของตัวเองไปเท่าที่จะทำได้ในเเต่ละวัน
ไปทำงานกลับบ้านมาก็นั่งอ่านหนังสือ ฝึกภาษาอังกฤษ หาความรู้เรื่องการเงินการลงทุน เรื่องประกันสุขภาพ นั่งเขียนบล็อค ทำคอนเท้นลงติ๊กต่อก แต่ละวันหมดไปอย่างเหน็ดเหนื่อยจนไม่อยากจะสนใจเรื่องอื่น
โลกของฉันจึงมีเเต่ หมาเเมว ครอบครัวเท่านั้น พอหันไปมองรอบๆตัว ทุกคนล้วนมีเพื่อนสนิท จึงทำให้เเอบรู้สึกว่าตัวเองแปลกเเยกเบาๆ
วิธีเเก้คือ คุยกับตัวเองค่ะ
เราต้องการชีวิตที่มีเพื่อนสนิทเป็นจำนวนมาก หรือ ต้องการชีวิตที่มีการเงินที่มั่นคง ต้องยอมรับว่าการที่ เกิดมาในครอบครัวชนชั้นกลาง การขยับฐานะ ขึ้นไปอีกลำดับไม่ใช่เรื่องง่าย เเละเราไม่มีความสามารถมากพอในการโฟกัสสองๆเรื่องไปพร้อมๆกัน
พ่อแม่เราต้องมีลูกสาวที่ประสบความสำเร็จ ซึ่งคือเรา ถ้าต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง เราก็จะเลือกเงินเเละความมั่นคงค่ะ
เราคิดว่าการที่ไม่มีเพื่อนสนิทเลยไม่ได้หมายความว่าเราเป็นคนที่เเย่หรือประหลาด เเต่เราเเค่มีภาระหน้าที่ เเละชีวิตตัวเองให้ต้องรับผิดชอบเท่านั้น เราพูดจาดีกับคนอื่นเเละเป็นมิตรตามปกติเเค่อาจจะไม่ได้มีเวลามากพอที่จะ พัฒนาความเข้มข้นของความสัมพันธ์ ไปเป็นความสนิทได้
ใครเป็นเหมือนกัน ก็อยากให้มีพื้นที่สำหรับบล็อกเล็กๆนี้ทำให้คุณรู้ว่า คุณไม่ได้โดดเดี่ยว เเละเป็นกำลังใจให้ทุกๆคนค่ะ
#วัย30 #เหงา #ไม่มีเพื่อนสนิท #เติบโตเป็นผู้ใหญ่
ไม่มีเพื่อนสนิทในวัย 30+ ฉันจัดการความเหงาในใจยังไง?
สวัสดีค่ะ วันนี้มาเล่าเรื่องราวของเราเอง ตอนนี้ก็เป็นมนุษย์ที่เกิดเเละเติบโตมาจนมีอายุได้ 30 ปีเเล้ว เราไม่ใช่จิตเเพทย์เเค่มาเเชร์เรื่องราวของเรา เเละวิธีที่เราจัดการกับมันค่ะ
จริงๆเเล้วในเเต่ละช่วงอายุตั้งเเต่
1 ขวบ(รึเปล่า) เข้าเรียนชั้นเนิร์สเซอรี่มา เราจนจบวัยมหาลัย เราก็มีเพื่อนสนิทมาโดยตลอดค่ะ จนกระทั้ง วัย 29 ปี ใช้ชีวิตมาเรื่อยๆ ก็เริ่มรู้สึกตัวว่า เอ๊ะ มิตรรอบตัวเริ่มหายไป
ด้วยไลฟ์สไตล์ที่ต่างการบ้าง เป้าหมายชีวิตที่ต่างกันบ้าง บางคนก็ไปเจอกลุ่มเพื่อนใหม่ๆ
ส่วนเราหันมาสนใจกับเป้าหมายหน้าที่การงาน การพัฒนาตัวเอง การเงิน หมกมุ่นอยู่กับตัวเอง
ในโลกของฉัน เเละเป้าหมายของฉัน จนคนรอบข้างเริ่มกลายเป็นภาพเลือนลางเเละจางหายไปทีละคนๆ โตแล้วเหงา
เพื่อนที่ติดต่อกันก็เหลืออยู่ไม่กี่คน พวกเขาเป็นเพื่อนที่ดี เเต่ความเข้มข้นในความสนิทสนมก็เจือจางลง
สุดท้ายฉันก็ไม่มีเพื่อนสนิทเลยสักคน มีเเต่เพื่อนร่วมงาน กับเพื่อนกินข้าว เราดีต่อกัน เเต่เราพูดคุยอะไรที่มันผิวเผิน ไม่พูดเรื่องส่วนตัว
[img]https://www.bloggang.com/data/a/agirlinbigworld/picture/1752462420.jpg[/img]
พอไปทำงาน ไม่สามารถสนิทใจกับเพื่อนร่วมงานได้
สิ่งที่ฉันหันหน้าเข้าหาก็คือ ครอบครัว ฉันเริ่มไปไหนมาไหนกับคนที่บ้าน ไม่มีเพื่อนก็อยู่ได้
บางคนอาจจะมองว่าทำแบบนี้ไม่เหงาหรอ นิสัยไม่ดีรึเปล่า ทำไมไม่เข้าสังคมมากกว่านี้
พออายุเเตะเข้าเลข 30 สมองก็ถูกโปรแกรมให้คิดแต่เรื่องเงินกับความมั่นคง
ความกลัวบีบใหเฉันพยายามพัฒนาตัวเอง เพื่อหาเงินให้ได้มากขึ้น เพราะยิ่งอายุเยอะ ยิ่งต้องรีบหาเงินเเละความมั่นคง ไม่งั้น ถ้าอายุมากขึ้นไปอีก จะยิ่งหาเงินยากกว่าเดิม
เข้าสู่สภาวะ auto pilot ไม่สนใจอะไรเลยนอกจากเรื่องของตัวเอง วันๆนั่งอ่านหนังสือ พัฒนาสกิลของตัวเองไปเท่าที่จะทำได้ในเเต่ละวัน
ไปทำงานกลับบ้านมาก็นั่งอ่านหนังสือ ฝึกภาษาอังกฤษ หาความรู้เรื่องการเงินการลงทุน เรื่องประกันสุขภาพ นั่งเขียนบล็อค ทำคอนเท้นลงติ๊กต่อก แต่ละวันหมดไปอย่างเหน็ดเหนื่อยจนไม่อยากจะสนใจเรื่องอื่น
โลกของฉันจึงมีเเต่ หมาเเมว ครอบครัวเท่านั้น พอหันไปมองรอบๆตัว ทุกคนล้วนมีเพื่อนสนิท จึงทำให้เเอบรู้สึกว่าตัวเองแปลกเเยกเบาๆ
วิธีเเก้คือ คุยกับตัวเองค่ะ
เราต้องการชีวิตที่มีเพื่อนสนิทเป็นจำนวนมาก หรือ ต้องการชีวิตที่มีการเงินที่มั่นคง ต้องยอมรับว่าการที่ เกิดมาในครอบครัวชนชั้นกลาง การขยับฐานะ ขึ้นไปอีกลำดับไม่ใช่เรื่องง่าย เเละเราไม่มีความสามารถมากพอในการโฟกัสสองๆเรื่องไปพร้อมๆกัน
พ่อแม่เราต้องมีลูกสาวที่ประสบความสำเร็จ ซึ่งคือเรา ถ้าต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง เราก็จะเลือกเงินเเละความมั่นคงค่ะ
เราคิดว่าการที่ไม่มีเพื่อนสนิทเลยไม่ได้หมายความว่าเราเป็นคนที่เเย่หรือประหลาด เเต่เราเเค่มีภาระหน้าที่ เเละชีวิตตัวเองให้ต้องรับผิดชอบเท่านั้น เราพูดจาดีกับคนอื่นเเละเป็นมิตรตามปกติเเค่อาจจะไม่ได้มีเวลามากพอที่จะ พัฒนาความเข้มข้นของความสัมพันธ์ ไปเป็นความสนิทได้
ใครเป็นเหมือนกัน ก็อยากให้มีพื้นที่สำหรับบล็อกเล็กๆนี้ทำให้คุณรู้ว่า คุณไม่ได้โดดเดี่ยว เเละเป็นกำลังใจให้ทุกๆคนค่ะ
#วัย30 #เหงา #ไม่มีเพื่อนสนิท #เติบโตเป็นผู้ใหญ่