ฉันก็ได้งานตั้งแต่เรียนจบ แต่ดวงทำงานคือกุดมากลุ่มๆตอนๆมาถึงปัจจุบัน ตั้งแต่เรียนจบ ฉันแทบไม่ใช้เงินพ่อเลย เพราะพ่อให้เงินเดือนแม่หลังจากฉันเรียนจบเพียง 3500 บาท ไปจนช่วงหลังเหลือให้ 500 บาท และไปสู่ไม่ให้เลย เพราะเงินเดือนพ่อจะเข้ากระเป๋าเจ๊หมดทุกบาท เงินที่พ่อจะให้ได้ จะเป็นเพียงเงินที่เวลาพ่อไปรับงานเพิ่มมา
เวลาผ่านไป เจอกันน้อยลง ฉันเรียนจบโท พ่อก็มานะ พาไปทานข้าวยินดี แต่จบโท ญาติฝั่งแม่ออกค่าเทอมให้ ร่วมกับส่วนที่ฉันออกเอง 1 เทอม ค่าหนังสือและค่ากิจกรรมต่างๆ ยิ่งโต ทุกคนก็แก่กันไปตามวัย มีเพียงฉันที่งาน แต่ไม่เคยก้าวหน้าเลยไม่ว่าจะพยายามหรือทุ่มเทเท่าไหร่ก็ตาม พอคุณยายเดินไม่ได้ แม่ฉันก็ดูแลยายเป็นหลัก จนสุขภาพทั้งกายและใจแม่พังไปเลย ตอนนั้นฉันเองก็บ้าแต่งานมาก เพราะคิดว่าตั้งใจแล้วคงจะดีเอง แต่ไม่เคยเลยสักครั้ง ดี ก็แค่เสมอตัว ไม่เคยได้ปรับตำแหน่งเลย เพราะสมัยก่อนอยู่ไม่เป็น ไม่ฉลาด ไม่สงบปากคำ
ตอนที่ยายยังอยู่ก็ยังได้คุยกับยายนี่หละ คนที่มีแต่อารมณ์ขัน เข้าใจและคอยให้กำลังใจปรับทุกข์เสมอมา กับพ่อนี่นานๆทีพ่อถึงจะตอบไลน์หรือโทรคุยกันได้บ้างแป๊บๆเมื่อเวลาพ่อไม่ได้อยู่กับเจ๊ ส่วนแม่ฉัน จริงๆแม่รักฉันมากแหละ มากๆเลย แต่แม่เป็นคนไม่แสดงออก ไม่ชอบชม เดี๋ยวจะเหลิง แต่ยายกับพ่อนี่จะชมให้กำลังใจ อย่างไรก็ตามทั้งสามคน spoil ฉันหมดหละ ก็ตั้งแต่ก่อนที่ยายจะเสียแล้วหละที่ฉันต้องดูแลเรื่องค่าใช้จ่ายและอาหาร ของใช้ ในบ้านทั้งหมด เลยรู้ซึ้งเลยว่าชีวิตมันยากมากเลยนะ กว่าที่ทุกคนในชีวิตจะเลี้ยงดูเราดีมากตลอดชีวิตที่ผ่านมา
ก่อนเข้าที่ทำงานสุดท้าย ซึ่งคือที่ปัจจุบัน ฉันมีความจำเป็นต้องมีลายเซ็นทั้งพ่อและแม่เป็นคนค้ำประกัน แม้ตอนนั้นพ่อจะ 80 แล้ว พ่อก็ยังเซ็นได้ การไปพบพ่อคือ ไปพบพ่อที่วัดแถวบ้านพ่อซึ่งคือสมุทรปราการ แล้วพ่อจะโกหกเจ๊ว่าจะออกไปดูพระ นั่นคือครั้งสุดท้ายที่เราได้เจอกันตัวเป็นๆ อยู่กันครบสามคนพ่อแม่ลูก พ่อย้ำหนักหนาว่าอย่าทำตัวมีปัญหานะเพราะพ่อแก่แล้ว (แหมพ่อขา หนูเคยมีปัญหาซะที่ไหนคะ) หลังจากนั้นก๋อนก่อนมี PDPA ฉันก็สามารถหาบ้านพ่อเจอ เบอร์บ้านพ่อเคยหลอกถามพ่อได้ ฉันได้แต่ไปยืนดูหน้าบ้านพ่อผ่าน google street ไลน์ โทรคุยกันสนุกๆเป็นครั้งคราว เพราะเราพ่อลูกมันบ้ายอ เราทักพ่อว่าสุดหล่อเป็นไงบ้างคะ พ่อก็จะทักว่าคนสวยของพ่อเป็นไวบ้าง เป็นแบบนี้เป็นปีๆ เปลี่ยนเบอร์ก็บอกกันแอดไลน์กันใหม่ พ่อส่งรูปมาแต่ละครั้งก็เห็นสังขารที่เปลี่ยนแปลงไปเยอะ ถ้ามือถือพ่อปิด ฉันก็จะแกล้งโทรเข้าบ้าน เจ๊จะเป็นคนรับสาย พ่อก็จะเปิดเครื่อง ฉันแค่อยากรู้ว่าพ่อสบายดีนะ ล่าสุดแผ่นดินไหว โทรไปบ้านเลยเพราะมือถือปิด จำไม่ได้ว่าขอสายพ่อจากเจ๊หรือเปล่า พ่อไม่พอใจมาก แต่ก็สบายดี วันแผ่นดินไหว ไม่มีใครโทรหาฉันสักคน ขนาดพ่อยังกลัวความลับแตกมากกว่าชีวิตฉันเลย แน่หละฉันจะไปกล้าตอแยอะไรพ่อ ที่น่าแปลกคืนไลน์ที่เราคุยกัน กลายเป็น empty chat ฉันตกใจมาก ลองแอดใหม่จากเบอร์โทร อุ๊ยขึ้นแฮะ แต่ พ่อไม่ตอบเลย เวลาฉันคิดถึงและห่วงพ่อ ฉันจะพิมพ์ชื่อและนามสกุลใน google คิดว่าถ้าไม่มีอะไรพ่อจะยังอยู่ดี
ก่อนพ่อเสียก่อนสักเดือนมั้ง ฝันว่าพ่อเข้าโรงพยาบาล แต่ พ่อเคยบอกเมื่อตอนเข้าโรงพยาบาลครั้งที่แล้วว่าไม่ต้องมาๆ แบบกลัวมีเรื่อง เราก็ได้แต่ทน รอคอย ทำไมนะ พ่อไม่อ่านไลน์เลย โทรไปบ้าน เจ๊ก็ยังรับสาย แต่เราไม่กล้าขอสายพ่ออีก กลัวพ่อว่า
ช่วงสายของวันที่ 10 กรกฎาคม 2568 ฉันมีลางสังหรณ์แปลกๆ เลยลองพิมพ์ชื่อ นามสกุลพ่อใน google ก็คือ งานศพของพ่อฉัน ฉันได้แต่อ่านชื่อพ่อซ้ำๆ คลิกเข้าไปดูที่รูปหน้าโลงศพ ไม่ผิดแน่ พ่อจ๋า โทรหาแม่บอกแม่ๆ พ่อตายแล้วอ่ะ แต่ยังไม่รู้อะไรนะเดี๋ยวหนูขอทำงานต่อก่อน พอวางสายจากแม่ก็จะทำงานนั่นแหละ แต่ใกล้เที่ยงแล้วใจมันไม่อยู่แล้ว มือไม้สั่น คนโพสต์งานพ่อ เป็นหลานฝั่งคุณพ่อที่เปิดร้านอาหาร พ่อเคยเล่าให้ฟังว่ามีลุงหรืออานี่หละมีลูกรุ่นเดียวกับเราเลยชื่อนี้ๆ
เราตามร้านอาหารของญาติที่เขาคงไม่รู้ว่าเราเป็นญาติมานานแล้ว มีเบอร์ร้านเลยลองโทรไปหา แนะนำตัวว่าเราคือลูกของคุณพ่อเอง เขาเองก็ใจดีมาก ยอมคุยเรื่องอาการของคุณพ่อก่อนเสีย และยังให้เราแอดไลน์ เพื่อที่จะส่งรูปงานศพพ่อมาให้เราตั้งแต่รดน้ำศพ จนลอยอังคาร เขาเล่าว่าในงานก็มีคุยๆกันเรื่องลูกคุณพ่อ แต่ ไม่มีใครรู้ว่าจะไปหาที่ไหน เราก็บอกเขาไปตรงๆว่าโลกของพ่อเขาไม่มีเราอ่ะ เราส่งรูปบางส่วนให้เขาดูว่าเราเป็นลูกพ่อจริงๆ ขอบคุณที่จัดงานดีๆให้พ่อ มีหลานบวชหน้าไฟให้ ขอบคุณเขามากๆ ไว้จะไปอุดหนุนอาหารที่ร้านนะคะ
วันที่เผาพ่อคือแปลกมากคือวันอาทิตย์ที่ 6 กรกฎาคม วันนั้นฉันตื่นมาใส่บาตรกรวดน้ำให้เรียบร้อย ปกติก็กรวดให้ครบทั่วอยู่แล้ว แต่ที่ไม่ปกติก็คือ เราแทบไม่เคยลุกมาใส่บาตรในวันหยุดเลย งงตัวเองมากๆ แต่รู้สึกว่า ยังไงๆต้องใส่บาตรให้ได้
ที่มานั่งเสียใจเหรอ เพราะไม่เชื่อเซ้นส์ตัวเอง ไม่พยามติดต่อพ่อให้เร็วกว่านี้ กะรอวันเกิดพ่อซึ่งคือ 8 กรกฎาคม แต่ฉันก็พยามหาพ่อในวันที่ 9 เพราะทำงานแบบลืมวันลืมคืนอีกจนได้ อยากจะร่ำลาพ่อสักครั้ง แต่ตอนนี้แม้กระดูกพ่อก็ไม่มีให้ร่ำลา แต่พ่อคงรูแล้วว่าเราทุกข์และร้องไห้หนักขนาดไหน เพราะตั้งแต่วันที่พ่อเสีย ฉันก็หนักอึ้ง ไม่สบายแบบแน่นไปหมด พอร้องไห้แล้วพยามคุยกับพ่อ ก็เบาลงแบบแปลก เมื่อวานก็พาแม่ไปวัดสวดมนต์ อธิษฐานให้พ่อได้ไปดีมีสุข คิดถึงพ่อเสมอ แค่ตอนนี้ไม่ต้องชะเง้อรอวันได้พบพ่อ หรือรอพ่อตอบไลน์แล้ว คุยกับลมกับแล้งว่าเป็นพ่อได้เลย
ไลน์สุดท้ายที่เราคุยกัน เราต่างชมกันว่าสุดหล่อและคนสวย ถือเป็นการส่งท้ายที่ดี แต่ก็ยังคิดถึงพ่อ แม้ไม่รู้ว่าพ่อจะคิดถึงฉันบ้างไหม
เวลาตอนนี้เหลือแค่เราแม่ลูกแล้ว หนูจะใช้เวลาที่เหลือกับแม่ให้คุ้มค่าที่สุด ไว้สักวันคงได้เจอกับยายและพ่ออีกนะคะ
บ๊ายบายค่ะพ่อ จากลูกคนเดียวในชีวิตพ่อ ที่มีชีวิตอยู่ในโลกใบที่สองของพ่อ
เรายังต้องไม่มีตัวตนต่อไปใช่ไหมคะ มีใครมีชีวิตที่ต้องปิดบังแบบเราไหมคะ
ผิดไหมที่ฉันเกิดเป็นลูกสาวคนเดียวของพ่อ ที่โลกส่วนของพ่อไม่มีใครรู้จักหนู (ตอนต่อ)
เวลาผ่านไป เจอกันน้อยลง ฉันเรียนจบโท พ่อก็มานะ พาไปทานข้าวยินดี แต่จบโท ญาติฝั่งแม่ออกค่าเทอมให้ ร่วมกับส่วนที่ฉันออกเอง 1 เทอม ค่าหนังสือและค่ากิจกรรมต่างๆ ยิ่งโต ทุกคนก็แก่กันไปตามวัย มีเพียงฉันที่งาน แต่ไม่เคยก้าวหน้าเลยไม่ว่าจะพยายามหรือทุ่มเทเท่าไหร่ก็ตาม พอคุณยายเดินไม่ได้ แม่ฉันก็ดูแลยายเป็นหลัก จนสุขภาพทั้งกายและใจแม่พังไปเลย ตอนนั้นฉันเองก็บ้าแต่งานมาก เพราะคิดว่าตั้งใจแล้วคงจะดีเอง แต่ไม่เคยเลยสักครั้ง ดี ก็แค่เสมอตัว ไม่เคยได้ปรับตำแหน่งเลย เพราะสมัยก่อนอยู่ไม่เป็น ไม่ฉลาด ไม่สงบปากคำ
ตอนที่ยายยังอยู่ก็ยังได้คุยกับยายนี่หละ คนที่มีแต่อารมณ์ขัน เข้าใจและคอยให้กำลังใจปรับทุกข์เสมอมา กับพ่อนี่นานๆทีพ่อถึงจะตอบไลน์หรือโทรคุยกันได้บ้างแป๊บๆเมื่อเวลาพ่อไม่ได้อยู่กับเจ๊ ส่วนแม่ฉัน จริงๆแม่รักฉันมากแหละ มากๆเลย แต่แม่เป็นคนไม่แสดงออก ไม่ชอบชม เดี๋ยวจะเหลิง แต่ยายกับพ่อนี่จะชมให้กำลังใจ อย่างไรก็ตามทั้งสามคน spoil ฉันหมดหละ ก็ตั้งแต่ก่อนที่ยายจะเสียแล้วหละที่ฉันต้องดูแลเรื่องค่าใช้จ่ายและอาหาร ของใช้ ในบ้านทั้งหมด เลยรู้ซึ้งเลยว่าชีวิตมันยากมากเลยนะ กว่าที่ทุกคนในชีวิตจะเลี้ยงดูเราดีมากตลอดชีวิตที่ผ่านมา
ก่อนเข้าที่ทำงานสุดท้าย ซึ่งคือที่ปัจจุบัน ฉันมีความจำเป็นต้องมีลายเซ็นทั้งพ่อและแม่เป็นคนค้ำประกัน แม้ตอนนั้นพ่อจะ 80 แล้ว พ่อก็ยังเซ็นได้ การไปพบพ่อคือ ไปพบพ่อที่วัดแถวบ้านพ่อซึ่งคือสมุทรปราการ แล้วพ่อจะโกหกเจ๊ว่าจะออกไปดูพระ นั่นคือครั้งสุดท้ายที่เราได้เจอกันตัวเป็นๆ อยู่กันครบสามคนพ่อแม่ลูก พ่อย้ำหนักหนาว่าอย่าทำตัวมีปัญหานะเพราะพ่อแก่แล้ว (แหมพ่อขา หนูเคยมีปัญหาซะที่ไหนคะ) หลังจากนั้นก๋อนก่อนมี PDPA ฉันก็สามารถหาบ้านพ่อเจอ เบอร์บ้านพ่อเคยหลอกถามพ่อได้ ฉันได้แต่ไปยืนดูหน้าบ้านพ่อผ่าน google street ไลน์ โทรคุยกันสนุกๆเป็นครั้งคราว เพราะเราพ่อลูกมันบ้ายอ เราทักพ่อว่าสุดหล่อเป็นไงบ้างคะ พ่อก็จะทักว่าคนสวยของพ่อเป็นไวบ้าง เป็นแบบนี้เป็นปีๆ เปลี่ยนเบอร์ก็บอกกันแอดไลน์กันใหม่ พ่อส่งรูปมาแต่ละครั้งก็เห็นสังขารที่เปลี่ยนแปลงไปเยอะ ถ้ามือถือพ่อปิด ฉันก็จะแกล้งโทรเข้าบ้าน เจ๊จะเป็นคนรับสาย พ่อก็จะเปิดเครื่อง ฉันแค่อยากรู้ว่าพ่อสบายดีนะ ล่าสุดแผ่นดินไหว โทรไปบ้านเลยเพราะมือถือปิด จำไม่ได้ว่าขอสายพ่อจากเจ๊หรือเปล่า พ่อไม่พอใจมาก แต่ก็สบายดี วันแผ่นดินไหว ไม่มีใครโทรหาฉันสักคน ขนาดพ่อยังกลัวความลับแตกมากกว่าชีวิตฉันเลย แน่หละฉันจะไปกล้าตอแยอะไรพ่อ ที่น่าแปลกคืนไลน์ที่เราคุยกัน กลายเป็น empty chat ฉันตกใจมาก ลองแอดใหม่จากเบอร์โทร อุ๊ยขึ้นแฮะ แต่ พ่อไม่ตอบเลย เวลาฉันคิดถึงและห่วงพ่อ ฉันจะพิมพ์ชื่อและนามสกุลใน google คิดว่าถ้าไม่มีอะไรพ่อจะยังอยู่ดี
ก่อนพ่อเสียก่อนสักเดือนมั้ง ฝันว่าพ่อเข้าโรงพยาบาล แต่ พ่อเคยบอกเมื่อตอนเข้าโรงพยาบาลครั้งที่แล้วว่าไม่ต้องมาๆ แบบกลัวมีเรื่อง เราก็ได้แต่ทน รอคอย ทำไมนะ พ่อไม่อ่านไลน์เลย โทรไปบ้าน เจ๊ก็ยังรับสาย แต่เราไม่กล้าขอสายพ่ออีก กลัวพ่อว่า
ช่วงสายของวันที่ 10 กรกฎาคม 2568 ฉันมีลางสังหรณ์แปลกๆ เลยลองพิมพ์ชื่อ นามสกุลพ่อใน google ก็คือ งานศพของพ่อฉัน ฉันได้แต่อ่านชื่อพ่อซ้ำๆ คลิกเข้าไปดูที่รูปหน้าโลงศพ ไม่ผิดแน่ พ่อจ๋า โทรหาแม่บอกแม่ๆ พ่อตายแล้วอ่ะ แต่ยังไม่รู้อะไรนะเดี๋ยวหนูขอทำงานต่อก่อน พอวางสายจากแม่ก็จะทำงานนั่นแหละ แต่ใกล้เที่ยงแล้วใจมันไม่อยู่แล้ว มือไม้สั่น คนโพสต์งานพ่อ เป็นหลานฝั่งคุณพ่อที่เปิดร้านอาหาร พ่อเคยเล่าให้ฟังว่ามีลุงหรืออานี่หละมีลูกรุ่นเดียวกับเราเลยชื่อนี้ๆ
เราตามร้านอาหารของญาติที่เขาคงไม่รู้ว่าเราเป็นญาติมานานแล้ว มีเบอร์ร้านเลยลองโทรไปหา แนะนำตัวว่าเราคือลูกของคุณพ่อเอง เขาเองก็ใจดีมาก ยอมคุยเรื่องอาการของคุณพ่อก่อนเสีย และยังให้เราแอดไลน์ เพื่อที่จะส่งรูปงานศพพ่อมาให้เราตั้งแต่รดน้ำศพ จนลอยอังคาร เขาเล่าว่าในงานก็มีคุยๆกันเรื่องลูกคุณพ่อ แต่ ไม่มีใครรู้ว่าจะไปหาที่ไหน เราก็บอกเขาไปตรงๆว่าโลกของพ่อเขาไม่มีเราอ่ะ เราส่งรูปบางส่วนให้เขาดูว่าเราเป็นลูกพ่อจริงๆ ขอบคุณที่จัดงานดีๆให้พ่อ มีหลานบวชหน้าไฟให้ ขอบคุณเขามากๆ ไว้จะไปอุดหนุนอาหารที่ร้านนะคะ
วันที่เผาพ่อคือแปลกมากคือวันอาทิตย์ที่ 6 กรกฎาคม วันนั้นฉันตื่นมาใส่บาตรกรวดน้ำให้เรียบร้อย ปกติก็กรวดให้ครบทั่วอยู่แล้ว แต่ที่ไม่ปกติก็คือ เราแทบไม่เคยลุกมาใส่บาตรในวันหยุดเลย งงตัวเองมากๆ แต่รู้สึกว่า ยังไงๆต้องใส่บาตรให้ได้
ที่มานั่งเสียใจเหรอ เพราะไม่เชื่อเซ้นส์ตัวเอง ไม่พยามติดต่อพ่อให้เร็วกว่านี้ กะรอวันเกิดพ่อซึ่งคือ 8 กรกฎาคม แต่ฉันก็พยามหาพ่อในวันที่ 9 เพราะทำงานแบบลืมวันลืมคืนอีกจนได้ อยากจะร่ำลาพ่อสักครั้ง แต่ตอนนี้แม้กระดูกพ่อก็ไม่มีให้ร่ำลา แต่พ่อคงรูแล้วว่าเราทุกข์และร้องไห้หนักขนาดไหน เพราะตั้งแต่วันที่พ่อเสีย ฉันก็หนักอึ้ง ไม่สบายแบบแน่นไปหมด พอร้องไห้แล้วพยามคุยกับพ่อ ก็เบาลงแบบแปลก เมื่อวานก็พาแม่ไปวัดสวดมนต์ อธิษฐานให้พ่อได้ไปดีมีสุข คิดถึงพ่อเสมอ แค่ตอนนี้ไม่ต้องชะเง้อรอวันได้พบพ่อ หรือรอพ่อตอบไลน์แล้ว คุยกับลมกับแล้งว่าเป็นพ่อได้เลย
ไลน์สุดท้ายที่เราคุยกัน เราต่างชมกันว่าสุดหล่อและคนสวย ถือเป็นการส่งท้ายที่ดี แต่ก็ยังคิดถึงพ่อ แม้ไม่รู้ว่าพ่อจะคิดถึงฉันบ้างไหม
เวลาตอนนี้เหลือแค่เราแม่ลูกแล้ว หนูจะใช้เวลาที่เหลือกับแม่ให้คุ้มค่าที่สุด ไว้สักวันคงได้เจอกับยายและพ่ออีกนะคะ
บ๊ายบายค่ะพ่อ จากลูกคนเดียวในชีวิตพ่อ ที่มีชีวิตอยู่ในโลกใบที่สองของพ่อ
เรายังต้องไม่มีตัวตนต่อไปใช่ไหมคะ มีใครมีชีวิตที่ต้องปิดบังแบบเราไหมคะ