"คนเราหากไม่มีบุญวาสนาต่อกัน
ต่อให้เดินสวนกันทุกวัน ก็ไม่รู้จักกันอยู่ดี
แต่หากมีบุญมีวาสนาต่อกัน ต่อให้อยู่ข้ามฟ้าข้ามทวีป
ก็มีเหตุให้ได้มาพบเจอกันและรู้จักกัน
ไม่ว่าจะเป็น พ่อแม่ ครูบาอาจารย์
ปูย่าตายาย ลุงป้าน้าอา เพื่อน คนรัก คนรู้จัก และศัตรู
ที่ได้มาเจอกันนั้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
แต่เพราะบุญ ก ร ร ม ที่เราได้ทำร่วมกันมาแต่ชาติก่อน
แต่มีเหตุที่ต้องทำให้เจอกัน ได้จดจำ
เรื่องราวดีๆ ซึ่งกันและกัน ได้สัญจร ไปไหนมาไหนด้วยกัน
และสุดท้าย ก็ต้องพรากจากกัน ไม่จากเป็นก็จากตาย ก็ย่อมเป็นเรื่องธรรมดา..."
ผมสงสัยเรื่องนี้ครับ
ผมเป็นคนมีเพื่อนน้อย อาจจะเพราะเป็นคนดูเงียบๆ คือไม่ค่อยคุยกับใครสักเท่าไร เป็นคนไม่เปิดก่อน
แต่ถ้าได้คุยด้วยแล้ว ผมคุยหมดทุกคน เตี่ยตำดำขาวจนรวยคุยได้หมด
ยิ่งขาวหมวยสวยเซ็กซู่ เปิดมาเลย ผมคุยได้ไม่หยุดไม่ยอม
แต่สรุปแล้ว ผมเพื่อนน้อยเช่นเดิม
สังเกตตัวเอง เคยไปสัญจรทำบุญไหว้พระเก้าสิบวัด ในกลุ่มมีสี่ห้าสิบคน ผมแทบไม่คุยกับใครเลย
แต่ยิ้มให้ พยักหน้าให้ ทักทายนิดหน่อย ความรู้สึกผมคือ ขี้เกียจคุยครับ
นั่นหมายถึงได้ว่า "ผมได้ทำบุญบาปกับคนมาน้อย ใช่ไหมครับ"
โยนไปที่เพื่อนผม ทำบริษัททัวร์ในประเทศ วันๆหนึ่งมันต้องคุยกับคนเกินสิบ
เดือนหนึ่งเป็นร้อย ปีหนึ่งเป็นพัน สิบปีน่าจะหลายพันที่ได้คุยด้วย
แล้วมันก็สนิทกับคนง่าย ชอบเปิดก่อน อาจจะด้วยหน้าที่การงานที่ต้องทำ
คุยไปคุยมา ลูกทัวร์ก็กลายเป็นเพื่อน กลายเป็นคุณพ่อคุณแม่ กลายเป็นคนสนิทกันก็มี
แบบนี้ ถือว่าเค้าเป็นคนที่ เคยทำบุญบาปร่วมกันมา ใช่ไหมครับ?
วนกลับไปที่ศาสนา ผมได้พบเจอได้กราบไหว้ พระสงฆ์รูปนั้นรูปนี้ ตัวเป็นๆ
แสดงว่า ชาติไหนสักชาติ ผมคงได้เจอท่านมาก่อน ในรูปแบบต่างๆกันไป ใช่ไหมครับ?
แต่ผมเชื่อว่า ความบังเอิญ ไม่มีจริงครับ
คนเรา หากมีบุญวาสนาต่อกัน ก็มีเหตุ ให้ได้มาพบเจอกัน และรู้จักกัน
แต่หากมีบุญมีวาสนาต่อกัน ต่อให้อยู่ข้ามฟ้าข้ามทวีป