ตอนนี้ผมมืด8ด้านไปหมดเลยครับ ตอนนี้ผมต้องเปหัวหน้าครอบครัวในเวลาไม่ถึง24ชัวโมง พ่อผมได้โดนรถชนจนเสียชีวิต ตอนนี้ผมอายุ19เรียนอยู่ ปวส ปกติครอบครัวผมมีอยู่4คนตอนนี่พ่อได้จากผมไปเหลือ3คน ผมแม่และแฟน พ่อผมเป็นคนเก็บของเก่า เวลาพ่อผมจะออกไปทำงานต้องออกไปนอกสถานที่เวลากลางคืนตลอด ผมกับแม่ชอบพูดตลอดเลยว่า เวลาพ่อไปผมไม่เคยนอนหลับเลย พ่อผมอายุ76 แม่ผมได้ยินเสียงรถพยาบาลทุกวัน แกจะภวะนาตลอดว่าอย่าให้เป็นผมหรือพ่อผม จนได้ถึงวันอาทิตที่ผ่านมาเสียงรถพยายามบาลนั้นก็ได้เป็นของพ่อผม ตอนนั้นผมกับผม เหมือนทกุอย่างในหัวของผมมันชนกันไปหมด ไปถึงโรงพยาบาล พยาบาลได้พูดกับผมว่า แกได้จากเราไปแล้ว ตอนนั้นหูผมดับไปหมด ไปได้เข้าไปดูพ่อของตัวเองผมได้จับดูร่างของแกยังอุ่นอยู่เลย ตอนที่ผมเห็นหน้าแกเหมือนแกนอนปกติไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมหวังว่าพ่อจะไม่ทรมาน หลังจากนั้นผมก็ได้โทรบอกพวกพี่ของผม และแกก็มาที่พ่อ แกก็พากันไปแจ้งความผมมีพี่อยู่3คน ตอนนี้พี่คนโตแกจะจัดการเรื่องพ่อต่างๆหลายๆเรื่อง แตาผมดูจากที่พี่ๆเค้าคุยกับ ตร เหมือนตรจะไม่เป็นธรรมกับครอบครัวของผมเท่าไหร่ ผมก็ไม่รุ้จะผมต้องทำยังไง หลังจากงานเสร็จผมก็ไม่รุ้จะทำยังไง แม่ผมก็ร่างกายแกก็ไม่ค่อยดี แกเป็นมะเร็งปากมดลูกระยะสุดท้ายแต่พ่อผมก็พาแกไปรักษาจนหาย แต่มันก็ยังมีอาการแทรกซ้อนอยู่ตลอดผมต้องคอยซื้อแพมเพิดให้แกประจำ หลังจากจบงานผมก็ไม่รุ้จะทำยังไงต่อดีเรื่องรายได้ ผมไม่รุ้ว่าจะตั้งคำถามยังไง แต่ที่ผมมาพูดคือผมไม่อยากให้พ่อของผมจากไปแบบฟรีๆ พวกพี่ๆผมก็พูดว่าจะพยายามทำให้ดีและถึงที่สุด ยังมีอะไรในใจอีกกเยอะเลยครับ แต่ตอนนี้พิมไม่เคยได้เลยครับ ไม่เคยมีสติในตอนพิมเลยครับ ตอนนี้ยังทำใจในการจากไปของพ่อไม่ได้เลยครับ ยิ่งตอนที่ผมเห็นหน้าตาของแม่ร้องไห่อย่างสิ้นหวังแกบอกพ่อผมว่าสงสารพ่อ แกเหนื่อยจนวินาทีสุดท้าย ผมพูดไม่ออกเลยครับ
ตอนนี้ผมต้องเป็นหัวหน้าครอบครัวในเวลาไม่ถึง24ชัวโมง พ่อผมได้โดนรถชนจนเสียชีวิต