ตากับยายเป็นคนเลี้ยงเรามาตั้งแต่ที่แม่ประสบอุบัติเหตุต้องเป็นผู้ป่วยติดเตียง พ่อก็ได้ทิ้งเรากับแม่ไปมีครอบครัวใหม่ แต่ก็ยังคุยกับพ่อตลอดเรื่อยมา ช่วงเวลาที่เรียนเราเดือดร้อนเรื่องเงินค่าเทอมก็มีแต่ตากับยายที่ดิ้นรนหามาให้และจุนเจือเรากับแม่ เมื่อบอกพ่อๆก็ได้แต่บอกว่าไม่มีๆ จนเราเรียนจบทำงานได้ พ่อเริ่มโทรมาขอเงิน ยืมเงินบ้าง ให้เหตุว่าไม่พอใช้ หมุนเงินไม่ทันต่างจากตากับยายที่ไม่เคยเรียกร้องหรือร้องขอว่าต้องให้เขาเลย มีแต่บอกว่าให้เราเก็บไว้ใช้เดี๋ยวไม่พอใช้ แต่พ่อกับเรียกร้องหนักขึ้น เราเลยเริ่มปฏิเสธบ่อยขึ้น ก็กลายเป็นคนไม่ดี ไม่ดูแลเขา และเขาก็พูดว่าลูกทางครอบครัวใหม่ให้เงินเขาใช้ ดูแลเขาอยากกินอะไรก็หามาให้ ถ้าพ่อตายก็ขอตายอยู่ที่นี่ ซึ่งลูกทางนั้นก็เป็นลูกติดมาทางแฟนใหม่เขา แต่เราก็คิดกับกันแล้วทำไมพ่อถึงทิ้งเราไปมีครอบครัวใหม่ยังไม่สนใจเลยว่าเรากับแม่จะเป็นยังงัย ทิ้งเรากับแม่ให้ตากับยายต้องรับผิดชอบเราแทน ทั้งที่เขาเป็นพ่อแต่ไม่เคยทำหน้าที่พ่อเลยสักครั้ง จนผ่านมา 15 ปี แม่เราเสียเมื่อ 25 เมย. 68 แม่เราไม่ต้องทรมานแล้วแต่หลังจากแม่เสียพ่อก็เริ่มทักมาบ่อยขึ้นทุกครั้งที่เดือดร้อน จนล่าสุดเขาเข้าโรงพยาบาลก็ทักมาหา บอกว่าป่วย ไม่มีใครสนใจเขา ถ่ายรูปส่งมาให้ดู แล้วพิมมาว่าไม่ถามหน่อยหรอว่าพ่อเป็นงัยบ้าง เราได้แต่อ่านไม่ได้ตอบ ก็คิดนะว่าการที่เราทำแบบนี้ เป็นลูกที่อกตัญญูกับพ่อมั้ย แต่ความรู้สึกของเรามันไม่มีแล้ว เพราะเขาจะทักมาแค่ตอนเขาเดือดร้อน หรือเวลามีปัญหาใช้ความเป็นพ่อมาตลอด จนตอนนี้ความรู้สึกเรามันเหนื่อยใจ มันท้อใจกับเขาจนเราอยากจะหายไปจากเขา เพราะเราเองก็ต้องดูแลครอบครัวของเราและตากับยาย ซึ่งพ่อเองก็เลือกที่จะมีครอบครัวใหม่ไปแล้วเลือกที่จะทิ้งเราไว้แล้วไปหาความสุขของเขาเอง เราทุกข์ใจ เครียด ท้อใจกับสิ่งที่เขาทำ เหมือนเราไม่มีความรู้สึก จนบางครั้งคิดอยากที่จะตาย ให้พ้นเขา แต่ก็ไม่ได้เพราะครอบครัวเรา ตากับยายที่ลำบากเลี้ยงดูเรามาเขาจะอยู่ยังงัย