ใครก็ได้ ช่วยให้กำลังใจ

เราทำงานประจำอยู่ตจว. บางทีมีวันลาติดกันเยอะเราก็พยายามกลับบ้านตั้งใจไปใช้เวลาอยู่ักับเเม่ค่ะ เเต่เวลาเรากลับบ้าน เเม่มักจะให้ความสำคัญกับธุระเล็กน้อยมากกว่าจนเรียกว่าต่างคนต่างอยู่เลยค่ะ เราเเค่อยากก

สวัสดีครับนี่เป็นกระทู้ระบายคือผมเป็นเด็กจบใหม่เริ่มงานได้ 3 เดือนที่รพ. ในแผนกที่ดูมีอนาคต รายได้ดีในทีมมีกัน 4 คน ซึ่งเป็นรุ่นพี่อายุใกล้เคียงกัน แต่พูดจาไม่ค่อยดีใส่ ถามอะไรหน่อย ต้องแสดงท่าที่หงุด

      สวัสดีค่ะ จากกระทู้ที่แล้ว ที่สามีบอกว่าเป็นโรคซึมเศร้า ขอบคุณทุกข้อความ ทุกคนที่ส่งมาให้กำลังใจนะคะ เราทั้งสองได้คุยกอย่างจริงจัง  ก็พยายามทำอะไรให้มันดีขึ้น ปรับตัว สร้างบร

ขอวิธีใจฮิลใจหน่อยค่ะ ปีนี้ตั้งแต่ต้นปีเราล้มเหลวสุด ออกจากงานตั้งแต่ปี จากที่รับเงินเดือน 40000+ มารับ หมื่นต้น ชีวิตสะดุดสุด ๆ ชักหน้าไม่ถึงหลัง พยายามประคองไม่ให้มันกระทบ จนตอนนี้แบกไม่ไหว รถกำลัง

โลกที่หมุนอยู่รอบข้างกายและสิ่งแวดล้อมรอบๆ กายทำไมถึงดูเงียบเหงาและสีดำมืดสนิท มองไม่เห็นหนทางสว่างเลย จะหันไปพูดระบายกับใครก็ไม่ได้ เคยไหม??? เหมือนแบกโลกทั้งใบเอาไว้คนเดียว แต่สิ่งนึงที่ยังคงก้องในห

คือเราแบบเหนื่อยอะแม่ก็ไม่เคยเข้าใจเราเลยมีปัญหาเล็กน้อยก็บ่นด่าตลอดคือแค่คำให้กำลังใจเค้ายังไม่เคยพูดให้ได้ยินทุกวันนี้มีแต่คำด่าๆคำหยาบจนบางทีเราเลือกที่จะเงียบละฟังเฉยๆเพราะรู้ว่าพูดไรไปอธิบายไรไปเ

คือว่าช่วงนี้เราห่างกับเพื่อนในกลุ่มมหาลัยเราค่ะ เนื่องจากเป็นปีสุดท้ายแล้วแล้วก็ไม่ค่อยได้เจอกันแล้ว เพราะว่าเรารู้สึกเหนื่อยที่ต้องแบกรับชีวิตพวกเขาไว้ในเรื่องการเรียนค่ะ เรื่องอื่นเรายอมรับว่าโอเค