เราขอพื้นที่ระบายในนี้หน่อยนะคะ เหมือนจะเป็นแค่เรื่องใจ แต่ตอนนี้มันแน่นไปหมดแล้วจริง ๆ
เรากับแฟนอยู่ต่างประเทศทั้งคู่ อยู่ประเทศใกล้ ๆ กัน เราเป็นคนขอนัดเขาเองค่ะ เพราะคิดถึงมาก อยากเจอ อยากให้ความสัมพันธ์มันชัดเจนขึ้น เลยเสนอไปว่า “มาเจอกันไหม?” แล้วเขาก็ตอบตกลง
เราก็วางแผนล่วงหน้าเลย จองตั๋ว เตรียมตัวทุกอย่างแบบตั้งใจมาก เพราะเราคิดถึงเขาจริง ๆ รู้ตัวว่าเรารักเขามาก พยายามมาโดยตลอด ทุ่มสุดเท่าที่จะทำได้
แต่พอกำลังจะถึงวันที่จะได้เจอกัน กลับมีปัญหาทะเลาะกันก่อนค่ะ…
จากที่เคยพูดหวาน ๆ กลับกลายเป็นห่างเหิน เฉยชา พูดจาเหมือนไม่แคร์ ไม่ใส่ใจเลย แล้วมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เรารู้สึกว่าความรักมันไม่เท่ากัน
เรากลายเป็นคนเดียวที่ “พยายาม” อยู่ตลอด
ในขณะที่เขากลายเป็นคนที่ “เงียบ” และ “เฉย”
เหมือนไม่ใช่คนเดียวกับตอนที่รักกันแรก ๆ เลย
ตอนนี้วันที่เรานัดกันก็มาถึงแล้วค่ะ…
เขาอยู่ที่นั่น รอเรา แต่เรา…กลับรู้สึกว่า “ไม่อยากไปเจอเขาอีกแล้ว”
ไม่ใช่เพราะโกรธนะคะ
แต่เพราะ “เจ็บ” และ “เหนื่อย”
เพราะความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
เพราะเราทุ่มหมดใจ แต่เขากลับเฉยชาใส่เราง่าย ๆ แบบนั้น
เราเลยนั่งถามตัวเองว่า…
“เราผิดไหมที่ไม่อยากไปเจอทั้งที่เป็นคนขอนัดเอง?”
เราขอพื้นที่ระบายในนี้หน่อยนะคะ เหมือนจะเป็นแค่เรื่องใจ แต่ตอนนี้มันแน่นไปหมดแล้วจริง ๆ
เรากับแฟนอยู่ต่างประเทศทั้งคู่ อยู่ประเทศใกล้ ๆ กัน เราเป็นคนขอนัดเขาเองค่ะ เพราะคิดถึงมาก อยากเจอ อยากให้ความสัมพันธ์มันชัดเจนขึ้น เลยเสนอไปว่า “มาเจอกันไหม?” แล้วเขาก็ตอบตกลง
เราก็วางแผนล่วงหน้าเลย จองตั๋ว เตรียมตัวทุกอย่างแบบตั้งใจมาก เพราะเราคิดถึงเขาจริง ๆ รู้ตัวว่าเรารักเขามาก พยายามมาโดยตลอด ทุ่มสุดเท่าที่จะทำได้
แต่พอดีกำลังจะถึงวันที่จะได้เจอกัน กลับมีปัญหาทะเลาะกันก่อนค่ะ…
จากที่เคยพูดหวาน ๆ กลับกลายเป็นห่างเหิน เฉยชา พูดจาเหมือนไม่แคร์ ไม่ใส่ใจเลย แล้วมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เรารู้สึกว่าความรักมันไม่เท่ากัน
เรากลายเป็นคนเดียวที่ “พยายาม” อยู่ตลอด
ในขณะที่เขากลายเป็นคนที่ “เงียบ” และ “เฉย”
เหมือนไม่ใช่คนเดียวกับตอนที่รักกันแรก ๆ เลย
ตอนนี้วันที่เรานัดกันก็มาถึงแล้วค่ะ…
เขาอยู่ที่นั่น รอเรา แต่เรา…กลับรู้สึกว่า “ไม่อยากไปเจอเขาอีกแล้ว”
ไม่ใช่เพราะโกรธนะคะ
แต่เพราะ “เจ็บ” และ “เหนื่อย”
เพราะความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
เพราะเราทุ่มหมดใจ แต่เขากลับเฉยชาใส่เราง่าย ๆ แบบนั้น
เราเลยนั่งถามตัวเองว่า…
เราผิดไหมที่ไม่อยากไปเจอทั้งที่เป็นคนขอนัดเอง?เรารู้ตัวช้าไปรึเปล่าว่าความสัมพันธ์นี้มันไม่เท่ากันเลยตั้งแต่แรก…”
ใครเคยรู้สึกว่า “ไม่อยากไปเจอคนที่ตัวเองเคยคิดถึงที่สุด” บ้างคะ
มันปวดใจแบบอธิบายไม่ถูกเลยจริง ๆ
เรารู้ตัวช้าไปรึเปล่าว่าความสัมพันธ์นี้มันไม่เท่ากันเลยตั้งแต่แรก…”
ใครเคยรู้สึกว่า “ไม่อยากไปเจอคนที่ตัวเองเคยคิดถึงที่สุด” บ้างคะ
มันปวดใจแบบอธิบายไม่ถูกเลยจริง ๆ
แล้วเขก็บอกว่เาเรามีแฟนแล้วเขาเป็นคนจีนนะคะ
เป็นคนขอนัดแฟนเอง ทั้งที่อยู่ประเทศใกล้กัน แต่ตอนนี้กลับไม่อยากเจอเขาแล้ว…
เรากับแฟนอยู่ต่างประเทศทั้งคู่ อยู่ประเทศใกล้ ๆ กัน เราเป็นคนขอนัดเขาเองค่ะ เพราะคิดถึงมาก อยากเจอ อยากให้ความสัมพันธ์มันชัดเจนขึ้น เลยเสนอไปว่า “มาเจอกันไหม?” แล้วเขาก็ตอบตกลง
เราก็วางแผนล่วงหน้าเลย จองตั๋ว เตรียมตัวทุกอย่างแบบตั้งใจมาก เพราะเราคิดถึงเขาจริง ๆ รู้ตัวว่าเรารักเขามาก พยายามมาโดยตลอด ทุ่มสุดเท่าที่จะทำได้
แต่พอกำลังจะถึงวันที่จะได้เจอกัน กลับมีปัญหาทะเลาะกันก่อนค่ะ…
จากที่เคยพูดหวาน ๆ กลับกลายเป็นห่างเหิน เฉยชา พูดจาเหมือนไม่แคร์ ไม่ใส่ใจเลย แล้วมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เรารู้สึกว่าความรักมันไม่เท่ากัน
เรากลายเป็นคนเดียวที่ “พยายาม” อยู่ตลอด
ในขณะที่เขากลายเป็นคนที่ “เงียบ” และ “เฉย”
เหมือนไม่ใช่คนเดียวกับตอนที่รักกันแรก ๆ เลย
ตอนนี้วันที่เรานัดกันก็มาถึงแล้วค่ะ…
เขาอยู่ที่นั่น รอเรา แต่เรา…กลับรู้สึกว่า “ไม่อยากไปเจอเขาอีกแล้ว”
ไม่ใช่เพราะโกรธนะคะ
แต่เพราะ “เจ็บ” และ “เหนื่อย”
เพราะความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
เพราะเราทุ่มหมดใจ แต่เขากลับเฉยชาใส่เราง่าย ๆ แบบนั้น
เราเลยนั่งถามตัวเองว่า…
“เราผิดไหมที่ไม่อยากไปเจอทั้งที่เป็นคนขอนัดเอง?”
เราขอพื้นที่ระบายในนี้หน่อยนะคะ เหมือนจะเป็นแค่เรื่องใจ แต่ตอนนี้มันแน่นไปหมดแล้วจริง ๆ
เรากับแฟนอยู่ต่างประเทศทั้งคู่ อยู่ประเทศใกล้ ๆ กัน เราเป็นคนขอนัดเขาเองค่ะ เพราะคิดถึงมาก อยากเจอ อยากให้ความสัมพันธ์มันชัดเจนขึ้น เลยเสนอไปว่า “มาเจอกันไหม?” แล้วเขาก็ตอบตกลง
เราก็วางแผนล่วงหน้าเลย จองตั๋ว เตรียมตัวทุกอย่างแบบตั้งใจมาก เพราะเราคิดถึงเขาจริง ๆ รู้ตัวว่าเรารักเขามาก พยายามมาโดยตลอด ทุ่มสุดเท่าที่จะทำได้
แต่พอดีกำลังจะถึงวันที่จะได้เจอกัน กลับมีปัญหาทะเลาะกันก่อนค่ะ…
จากที่เคยพูดหวาน ๆ กลับกลายเป็นห่างเหิน เฉยชา พูดจาเหมือนไม่แคร์ ไม่ใส่ใจเลย แล้วมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เรารู้สึกว่าความรักมันไม่เท่ากัน
เรากลายเป็นคนเดียวที่ “พยายาม” อยู่ตลอด
ในขณะที่เขากลายเป็นคนที่ “เงียบ” และ “เฉย”
เหมือนไม่ใช่คนเดียวกับตอนที่รักกันแรก ๆ เลย
ตอนนี้วันที่เรานัดกันก็มาถึงแล้วค่ะ…
เขาอยู่ที่นั่น รอเรา แต่เรา…กลับรู้สึกว่า “ไม่อยากไปเจอเขาอีกแล้ว”
ไม่ใช่เพราะโกรธนะคะ
แต่เพราะ “เจ็บ” และ “เหนื่อย”
เพราะความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
เพราะเราทุ่มหมดใจ แต่เขากลับเฉยชาใส่เราง่าย ๆ แบบนั้น
เราเลยนั่งถามตัวเองว่า…
เราผิดไหมที่ไม่อยากไปเจอทั้งที่เป็นคนขอนัดเอง?เรารู้ตัวช้าไปรึเปล่าว่าความสัมพันธ์นี้มันไม่เท่ากันเลยตั้งแต่แรก…”
ใครเคยรู้สึกว่า “ไม่อยากไปเจอคนที่ตัวเองเคยคิดถึงที่สุด” บ้างคะ
มันปวดใจแบบอธิบายไม่ถูกเลยจริง ๆ
เรารู้ตัวช้าไปรึเปล่าว่าความสัมพันธ์นี้มันไม่เท่ากันเลยตั้งแต่แรก…”
ใครเคยรู้สึกว่า “ไม่อยากไปเจอคนที่ตัวเองเคยคิดถึงที่สุด” บ้างคะ
มันปวดใจแบบอธิบายไม่ถูกเลยจริง ๆ
แล้วเขก็บอกว่เาเรามีแฟนแล้วเขาเป็นคนจีนนะคะ