ความมืดมนคืบคลานเข้ามา เหมือนเงาอสูรที่ค่อยๆกลืนกินแสงสว่าง ผมนั่งอยู่คนเดียว ท่ามกลางความเงียบสงัดที่หนาวเหน็บ ราวกับมีน้ำแข็งก้อนใหญ่กดทับอยู่บนหัวใจ ลมหนาวพัดผ่าน พาเอาความเย็นยะเยือกเข้ามาซึมลึกถึงกระดูก แต่ความหนาวเย็นนั้น…มันสู้ความหนาวเย็นในหัวใจผมไม่ได้เลย… มันว่างเปล่า… มันอ้างว้าง… มันเจ็บปวด… ผมชื่อบุญชู… และวันนี้…ก็เหมือนทุกๆวัน… ไม่มีอะไรดีขึ้นเลย… มีเพียงความรู้สึกหนักอึ้ง เหมือนมีภูเขาหินก้อนใหญ่ทับอยู่บนอก หายใจแทบไม่ทั่วท้อง… ผมเหนื่อย… เหนื่อยเหลือเกิน… เหนื่อยจนแทบจะทรุดลงไปกองกับพื้น…
ความทรงจำในวัยเด็ก…มันเหมือนภาพยนตร์เก่าๆ ฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ภาพของแม่เลี้ยง ญาติๆ ที่จังหวัดน่าน โรงเรียนอนุบาลบ้านน้ำแพะ เล็กๆ เก่าๆ บ้านไม้ผุพัง สนามเด็กเล่นที่เป็นเพียงลานดินโล่งๆ… แต่ความทรงจำเหล่านั้น…มันกลับเต็มไปด้วยความสุข… ความสุขที่บริสุทธิ์ ไร้เดียงสา ความสุขที่แสนหวาน… ความสุขที่ผมคิดว่าจะอยู่กับผมไปตลอด… แต่ความสุขนั้น…มันสั้น… สั้นเกินไป… มันเหมือนดอกไม้ที่บานเพียงชั่วครู่ แล้วก็โรยราไปตามกาลเวลา…
เพราะพ่อกับแม่… ผมแทบไม่ได้เจอหน้าเลย ความรู้สึกตอนนั้น…มันเหมือนมีอะไรบางอย่างขาดหายไป เหมือนมีรูโหว่ขนาดใหญ่ ตรงกลางหัวใจ มันว่างเปล่า มันอ้างว้าง มันเจ็บปวด… เหมือนมีมือที่มองไม่เห็น ค่อยๆบีบหัวใจผมทีละน้อย… จนแทบจะหายใจไม่ออก… ความรู้สึกนั้น…มันทรมาน… มันกัดกินจิตใจผม มันเหมือนมีหนามแหลมๆ ค่อยๆทิ่มแทงหัวใจผม… จนกระทั่งขึ้น ป.1-ป.2 แม่มารับผมกลับไปอยู่ด้วย ที่จังหวัดแพร่ ได้อยู่กับพ่อแม่ พี่สาว น้องสาว มันเป็นความสุขที่หาคำบรรยายไม่ถูก เหมือนได้กลับมาเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไป เหมือนได้กลับมาหายใจอีกครั้ง เราอยู่กันพร้อมหน้า ช่วยเหลือกัน แม้จะยากจนแค่ไหน แต่หัวใจผมมันอุ่น มันเต็มไปด้วยความรัก… ความรักที่อบอุ่น… ความรักที่ทำให้ผมรู้สึกปลอดภัย… ความรักที่ผมหวงแหน… แต่ความสุขแบบนั้น…มันก็ไม่ยืนยาว… แม่ต้องย้ายงานบ่อยมาก เราเลยต้องย้ายบ้านไปเรื่อยๆ… ความรู้สึกตอนนั้น…มันเหมือนถูกโยกไปมา เหมือนใบไม้ที่ถูกพายุพัดปลิวไปเรื่อยๆ ไม่มีที่ยึดเหนี่ยว ไม่มีความมั่นคง… มันทำให้ผมรู้สึกหวั่นไหว หวาดกลัว และเหนื่อยล้า… เหนื่อยล้าอย่างบอกไม่ถูก… เหมือนกำลังจมน้ำ… กำลังจมลงไปเรื่อยๆ… ไม่มีใครช่วย…
แล้วเราก็มาอยู่ที่นี่แหละครับ หลังป่าช้า บ้านหลังเล็กๆ เก่าๆ ไกลจากหมู่บ้าน แต่ผมก็ไม่รู้สึกอะไร มันสงบดี ได้อยู่กับครอบครัว พ่อ แม่ พี่ น้อง เราก็ช่วยเหลือกัน มีย่ามูลด้วย (ตอนนี้ท่านเสียแล้ว) ผมวิ่งไปวิ่งมาบ้านย่ากับบ้านแม่ ช่วงเวลานั้น…มันมีความสุขดี แม้จะยากจนแค่ไหนก็ตาม… ความสุขแบบเรียบง่าย… ความสุขที่ผมคิดว่าจะอยู่กับผมไปตลอด… แต่ความสุขแบบนั้น…มันก็ค่อยๆจางหายไป… เหมือนภาพถ่ายเก่าๆ ที่ค่อยๆซีดจางลง… เหมือนความหวัง…ที่ค่อยๆเลือนหายไป… เมื่อผมโตขึ้น… ผมเริ่มรู้สึกถึงความแตกต่าง ความไม่เท่าเทียม ความเจ็บปวด… ความไม่ยุติธรรม… ผมจน… ผมถูกดูถูก ถูกนินทา ถูกด่า ไม่มีใครชม ไม่มีใครอยากคบ ผมรู้สึกเหมือนโดดเดี่ยว เหมือนไม่มีใครสนใจ เหมือนโลกนี้ไม่เคยเห็นค่าผมเลย… ความรู้สึกตอนนั้น…มันเหมือนถูกทอดทิ้ง เหมือนถูกโลกทั้งใบทอดทิ้ง… ความเจ็บปวด…มันค่อยๆกัดกินหัวใจผม มันทรมาน… มันเหนื่อย… มันสิ้นหวัง… มันทำให้ผมรู้สึกไร้ค่า… ไร้ความหมาย… เหมือนเป็นเพียงเงา… เงาที่ไม่มีใครเห็น… เงาที่ไม่มีใครสนใจ… เงาที่ไร้ค่า…
เรียนจบ ป.6 ก็ไม่ได้เรียนต่อ เพราะความจน ผมต้องดิ้นรนเอาตัวรอด ทุกวัน… ทุกวัน… มันเหมือนการต่อสู้ การดิ้นรน เพื่อความอยู่รอด แต่… มันก็ไร้ความหมาย… ผมรู้สึกเหนื่อยล้า ท้อแท้ สิ้นหวัง… ผมหลอกตัวเองให้มีความสุข แต่ความจริง…มันเจ็บปวด… มันทรมาน… มันเหมือนมีก้อนหินก้อนใหญ่ กดทับอยู่บนอก… หายใจไม่ออก… อยากให้มีใครสักคนเข้าใจ… เข้าใจความรู้สึกของผม… เข้าใจความทุกข์ของผม… ช่วยเหลือผม… ผมเหนื่อยแล้ว… จริงๆ เหนื่อยเหลือเกิน… อยากให้มีใครสักคน… เข้าใจ… เห็นใจ… ช่วยเหลือ…
…วันๆหนึ่งๆ ผมแทบจะไม่รู้จักความอิ่มเลย บางวันก็ได้กินข้าวแค่จานเดียว บางวันก็ต้องอด ท้องร้องจนปวด ความรู้สึกหิวโหยมันทรมาน มันกัดกินจิตใจ มันทำให้ผมรู้สึกอ่อนแอ หมดแรง สิ้นหวัง… เหมือนกำลังถูกความหิวโหยค่อยๆกัดกิน… บางครั้งก็ต้องไปหาผลไม้ป่ามากิน หวังจะบรรเทาความหิว แต่ก็ได้ไม่มาก พอประทังชีวิตไปวันๆ บางวันก็รับจ้างเล็กๆน้อยๆ ทำงานหนัก เหนื่อยล้า จนแทบจะทรุดลงไปกองกับพื้น แต่ก็ได้ค่าจ้างมาแค่พอซื้อข้าวสาร ซื้อกับข้าว ชีวิตมันไม่แน่นอน ไม่มั่นคง เหมือนเรือเล็กๆลำหนึ่ง ที่ต้องแล่นฝ่าคลื่นลม ไม่รู้ว่าจะถึงฝั่งเมื่อไหร่… ความรู้สึกนี้…มันทำให้ผมท้อแท้ สิ้นหวัง แต่ผมก็ต้องสู้… ผมต้องดิ้นรน… เพื่อความอยู่รอด… เพื่อความหวัง… เพื่ออนาคต… แม้ว่าอนาคตนั้น…จะดูมืดมน… ก็ตาม…
ชีวิตที่ตกอับ โลกทั้งใบหันหลังให้ผม
ความทรงจำในวัยเด็ก…มันเหมือนภาพยนตร์เก่าๆ ฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ภาพของแม่เลี้ยง ญาติๆ ที่จังหวัดน่าน โรงเรียนอนุบาลบ้านน้ำแพะ เล็กๆ เก่าๆ บ้านไม้ผุพัง สนามเด็กเล่นที่เป็นเพียงลานดินโล่งๆ… แต่ความทรงจำเหล่านั้น…มันกลับเต็มไปด้วยความสุข… ความสุขที่บริสุทธิ์ ไร้เดียงสา ความสุขที่แสนหวาน… ความสุขที่ผมคิดว่าจะอยู่กับผมไปตลอด… แต่ความสุขนั้น…มันสั้น… สั้นเกินไป… มันเหมือนดอกไม้ที่บานเพียงชั่วครู่ แล้วก็โรยราไปตามกาลเวลา…
เพราะพ่อกับแม่… ผมแทบไม่ได้เจอหน้าเลย ความรู้สึกตอนนั้น…มันเหมือนมีอะไรบางอย่างขาดหายไป เหมือนมีรูโหว่ขนาดใหญ่ ตรงกลางหัวใจ มันว่างเปล่า มันอ้างว้าง มันเจ็บปวด… เหมือนมีมือที่มองไม่เห็น ค่อยๆบีบหัวใจผมทีละน้อย… จนแทบจะหายใจไม่ออก… ความรู้สึกนั้น…มันทรมาน… มันกัดกินจิตใจผม มันเหมือนมีหนามแหลมๆ ค่อยๆทิ่มแทงหัวใจผม… จนกระทั่งขึ้น ป.1-ป.2 แม่มารับผมกลับไปอยู่ด้วย ที่จังหวัดแพร่ ได้อยู่กับพ่อแม่ พี่สาว น้องสาว มันเป็นความสุขที่หาคำบรรยายไม่ถูก เหมือนได้กลับมาเติมเต็มสิ่งที่ขาดหายไป เหมือนได้กลับมาหายใจอีกครั้ง เราอยู่กันพร้อมหน้า ช่วยเหลือกัน แม้จะยากจนแค่ไหน แต่หัวใจผมมันอุ่น มันเต็มไปด้วยความรัก… ความรักที่อบอุ่น… ความรักที่ทำให้ผมรู้สึกปลอดภัย… ความรักที่ผมหวงแหน… แต่ความสุขแบบนั้น…มันก็ไม่ยืนยาว… แม่ต้องย้ายงานบ่อยมาก เราเลยต้องย้ายบ้านไปเรื่อยๆ… ความรู้สึกตอนนั้น…มันเหมือนถูกโยกไปมา เหมือนใบไม้ที่ถูกพายุพัดปลิวไปเรื่อยๆ ไม่มีที่ยึดเหนี่ยว ไม่มีความมั่นคง… มันทำให้ผมรู้สึกหวั่นไหว หวาดกลัว และเหนื่อยล้า… เหนื่อยล้าอย่างบอกไม่ถูก… เหมือนกำลังจมน้ำ… กำลังจมลงไปเรื่อยๆ… ไม่มีใครช่วย…
แล้วเราก็มาอยู่ที่นี่แหละครับ หลังป่าช้า บ้านหลังเล็กๆ เก่าๆ ไกลจากหมู่บ้าน แต่ผมก็ไม่รู้สึกอะไร มันสงบดี ได้อยู่กับครอบครัว พ่อ แม่ พี่ น้อง เราก็ช่วยเหลือกัน มีย่ามูลด้วย (ตอนนี้ท่านเสียแล้ว) ผมวิ่งไปวิ่งมาบ้านย่ากับบ้านแม่ ช่วงเวลานั้น…มันมีความสุขดี แม้จะยากจนแค่ไหนก็ตาม… ความสุขแบบเรียบง่าย… ความสุขที่ผมคิดว่าจะอยู่กับผมไปตลอด… แต่ความสุขแบบนั้น…มันก็ค่อยๆจางหายไป… เหมือนภาพถ่ายเก่าๆ ที่ค่อยๆซีดจางลง… เหมือนความหวัง…ที่ค่อยๆเลือนหายไป… เมื่อผมโตขึ้น… ผมเริ่มรู้สึกถึงความแตกต่าง ความไม่เท่าเทียม ความเจ็บปวด… ความไม่ยุติธรรม… ผมจน… ผมถูกดูถูก ถูกนินทา ถูกด่า ไม่มีใครชม ไม่มีใครอยากคบ ผมรู้สึกเหมือนโดดเดี่ยว เหมือนไม่มีใครสนใจ เหมือนโลกนี้ไม่เคยเห็นค่าผมเลย… ความรู้สึกตอนนั้น…มันเหมือนถูกทอดทิ้ง เหมือนถูกโลกทั้งใบทอดทิ้ง… ความเจ็บปวด…มันค่อยๆกัดกินหัวใจผม มันทรมาน… มันเหนื่อย… มันสิ้นหวัง… มันทำให้ผมรู้สึกไร้ค่า… ไร้ความหมาย… เหมือนเป็นเพียงเงา… เงาที่ไม่มีใครเห็น… เงาที่ไม่มีใครสนใจ… เงาที่ไร้ค่า…
เรียนจบ ป.6 ก็ไม่ได้เรียนต่อ เพราะความจน ผมต้องดิ้นรนเอาตัวรอด ทุกวัน… ทุกวัน… มันเหมือนการต่อสู้ การดิ้นรน เพื่อความอยู่รอด แต่… มันก็ไร้ความหมาย… ผมรู้สึกเหนื่อยล้า ท้อแท้ สิ้นหวัง… ผมหลอกตัวเองให้มีความสุข แต่ความจริง…มันเจ็บปวด… มันทรมาน… มันเหมือนมีก้อนหินก้อนใหญ่ กดทับอยู่บนอก… หายใจไม่ออก… อยากให้มีใครสักคนเข้าใจ… เข้าใจความรู้สึกของผม… เข้าใจความทุกข์ของผม… ช่วยเหลือผม… ผมเหนื่อยแล้ว… จริงๆ เหนื่อยเหลือเกิน… อยากให้มีใครสักคน… เข้าใจ… เห็นใจ… ช่วยเหลือ…
…วันๆหนึ่งๆ ผมแทบจะไม่รู้จักความอิ่มเลย บางวันก็ได้กินข้าวแค่จานเดียว บางวันก็ต้องอด ท้องร้องจนปวด ความรู้สึกหิวโหยมันทรมาน มันกัดกินจิตใจ มันทำให้ผมรู้สึกอ่อนแอ หมดแรง สิ้นหวัง… เหมือนกำลังถูกความหิวโหยค่อยๆกัดกิน… บางครั้งก็ต้องไปหาผลไม้ป่ามากิน หวังจะบรรเทาความหิว แต่ก็ได้ไม่มาก พอประทังชีวิตไปวันๆ บางวันก็รับจ้างเล็กๆน้อยๆ ทำงานหนัก เหนื่อยล้า จนแทบจะทรุดลงไปกองกับพื้น แต่ก็ได้ค่าจ้างมาแค่พอซื้อข้าวสาร ซื้อกับข้าว ชีวิตมันไม่แน่นอน ไม่มั่นคง เหมือนเรือเล็กๆลำหนึ่ง ที่ต้องแล่นฝ่าคลื่นลม ไม่รู้ว่าจะถึงฝั่งเมื่อไหร่… ความรู้สึกนี้…มันทำให้ผมท้อแท้ สิ้นหวัง แต่ผมก็ต้องสู้… ผมต้องดิ้นรน… เพื่อความอยู่รอด… เพื่อความหวัง… เพื่ออนาคต… แม้ว่าอนาคตนั้น…จะดูมืดมน… ก็ตาม…