หลายประเทศประชากรลด แต่ไทยลดหนักกว่าทั้งที่ยังไม่พัฒนา น่าะเป็นการตอบโต้...ของความเหลื่อมล้ำที่มีมานาน

อย่างที่รู้กัน ประเทศไทยมีความเหลื่อมล้ำสูงสุดในอาเซียน และติดอันดับโลก  นั่นคือความั่งคั่งของคนรวยกับคนจนถ่างกันมาก

ในยุคหนึ่ง คนจนประเทศไทยมีแพทเทิร์น ชีวิตแทบจะคล้ายๆกันหมด คือ

เกิดต่างจังหวัด >> เข้าทำงานกทม.หรือเมืองใหญ่>>  แก่ ป่วย>> กลับไปตายก่อนรวยบ้านเกิด>>ลูกหลานไปทำงานกทม.หรือเมืองใหญ่
แล้วก็แทบไม่ได้สร้างสมบัติอะไรไวเลย เพราะทั้งชีวิต ทำงานไปเพื่อดิ้นรนเอาชีวิตให้รอดวันต่อวัน

คนจนรุ่นต่อมาดีกว่าหน่อย ได้เรียนหนังสือกันบ้าง  

เกิดต่างจังหวัด >>เข้าไปเรียน/ทำงาน กทม. เมืองใหญ่ >>แก่ เกษียณ >>มีบ้านกทม. หรือ กลับไปทำเกษตรบ้านเกิด>> ลูกหลานได้เรียนหนังสือ
ดีขึ้นกว่ายุคแรกหน่อย แต่ถามว่าดีขึ้นแบบไหน ก็ ชนชั้นกลางทั่วไป ทำงานทั้งชีวิตเพื่อบ้านซักหลัง รถซักคัน และ ส่งลูกเรียน ก่อนแก่และตายไป

ครอบครัวจะได้อยู่พร้อมหน้ากันทีก็ รอปีใหม่ ,สงกรานต์ ที่ต้องฝ่าจราจรและอุบัติเหตุกันกลับไปเยี่ยมบ้าน

หลายคนอาจบอกว่าฉันไม่ได้เป็นแบบนี้ ฉันกินเหลาทุกสุดสัปดาห์ ไปเที่ยวเมืองนอกปีละสองครั้ง

แต่เรากำลังพูดถึงคนส่วนใหญ่ของประเทศนี้

ที่เหนื่อยล้าและอาจคิดว่า ถ้าลูกเกิดมาแล้วชีวิตต้องเจออย่างที่ตัวเองเจอ สู้มีลูกคนเดียว อัดทุกอย่างที่มีให้เขาเต็มที่  หรือตัดกรรม ไม่มีซะเลยดีกว่า

คนมีก็มีล้นพ้นเกิน หมื่นล้นา แสนล้าน คนไม่มีก็แทบไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะกินอะไร  ถ้าชีวิตมันจะลำบากมากนัก!  ให้มันจบที่ฉันดีกว่า