ความฝังใจ ในวันเด็กของใครหลายๆคน

ความฝังใจของเราคือตอนประถมเราไม่มีเพื่อน เราโดนแกล้งหนักมากๆถึงขั้นต้องไปพบจิตแพทย์ ป่วยเป็นปี พอเรามูฟมาได้ ได้ขึ้นมัธยมมาแล้ว เราก็คิดว่าคงเริ่มต้นชีวิตใหม่ได้แล้ว เราก็พยายามเข้าหาเพื่อนในห้องมากขึ้น พอเราเริ่มคุย ผลคือเราไม่มีเพื่อนที่สนิทเลยค่ะ แบบเขาคบกันเป็นแก๊งค์ ส่วนเราเขาก็คุยด้วยนะแต่เหมือนส่วนเกินอะ เราน้อยใจเลยตัดสินใจว่าถ้าจบ ม.3 เราจะสอบเข้าที่อื่น พอเราได้มาต่อ ม.4 ที่ใหม่ ก็มุ่งมั่นที่จะหาเพื่อนมาก  

ผลคือเราไม่มีเพื่อน โดนรุมเกลียดด้วย เราทั้งร้องไห้และโทษทุกอย่าง เราอดทนมาเรื่อยๆ พยายามเข้าหาคนอื่นในห้องบ้าง จนเจอแก๊งค์ที่เราโอเค

ด้วย แต่สุดท้ายเราก็เหมือนส่วนเกินอยู่ดี เราก็อดทนจนปิดเทอมใหญ่ เราเอาเวลามาทบทวนเรื่องราวต่างๆว่า มันเกิดไรขึ้น ทำไมทุกคนถึงรีแอคเมินๆเราหมด ปิดเทอมเราได้คุยกับเพื่อนเก่าและบังเอิญสนิทกันผ่านแชท คุยไปเรื่อยๆเราก็รู้ตัวเองจากการสังเกตตัวเองว่า  

เราเป็นคนคิดลบ และไม่ชอบพูดว่าต้องการอะไร ไม่กล้าพูดกับเพื่อน ถึงพูดก็พูดแต่เรื่องเครียดๆ ที่รู้เพราะลองย้อนแชทดูเรื่องเก่าๆที่คุยกัน เราเป็นคนคิดมากละบทสทนาที่เราพูดมีแต่เรื่องคิดมาก มาจากการฝังใจจากอดีต ทำให้คนที่คุยด้วย รู้สึกไม่สนุก ไม่น่าเข้าหา บางครั้งเราก็ไม่รู้ตัวว่าทำให้เพื่อนเครียดไปด้วย พอรู้ตัวเราก็ย้อนคิดว่า เพราะเราเคยเจอเรื่องแบบนั้น ทำให้มองสิ่งรอบข้างในแง่ลบกังวลเรื่องบางเรื่องมากไป ตอนนี้เราหาทางแก้อยู่ ใครที่มีแนวทาง แชร์ๆกันหน่อย หรือมีเรื่องฝังใจเหมือนกันที่ทำให้มีผลถึงทุกวันนี้ ลองมาเล่าสู่กันฟังหน่อยค่ะ