เราอยากระบายและขอคำแนะนำเกี่ยวกับความสัมพันธ์ในครอบครัวค่ะ
เพราะตอนนี้เรารู้สึกว่า...ไม่ว่าจะทำดีแค่ไหน เราก็ไม่มีตัวตนสำหรับคนในบ้านเลย โดยเฉพาะ แม่และพี่สาว
---
👩👧 ความสัมพันธ์กับแม่
แม่เป็นคนที่อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ พอทำผิดแล้วเราทักหรือแค่ถาม แม่จะอารมณ์เสียใส่ทันที
เวลาเราขอเงิน แม้จะขอแค่ 100 บาทที่แม่เคย “รับปากเอง”
พอถึงเวลากลับบอกว่า
> “ไม่ได้ทำอะไร ไม่มีค่าใช้จ่าย ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น”
แต่พอเป็น พี่สาวเรา (ซึ่งแต่งงานแล้ว แยกบ้านไปแล้ว)
แม่กลับหาทุกทางให้เงิน ช่วยเหลือเต็มที่ แทบไม่เคยปฏิเสธ แถมบางทียังพูดชื่นชมพี่ให้เราฟังด้วยซ้ำ
เราก็เข้าใจว่าพี่มีภาระ แต่ทำไมพอเป็นเรากลับรู้สึกเหมือน ไม่ใช่ลูกเท่าเทียมกัน
พอเราไม่พอใจหรือพูดออกมาตรงๆ แม่จะตอบกลับว่า
> “โตแล้ว หาเงินเองสิ ไม่ต้องมานั่งขอ”
หรือ “ตัวเองไม่มีอะไรแล้ว จะพูดทำไม?”
คำพูดแบบนี้มันทำให้เรารู้สึกเหมือน เราไม่มีตัวตน ไม่มีค่าในบ้านเลย
---
🧍♀️ ความสัมพันธ์กับพี่สาว
พี่สาวอายุมากกว่าเราประมาณ 16 ปี
ตอนเด็กๆ พี่เคยเป็นเหมือนแม่คนที่สอง เรารักและเชื่อฟังเขาทุกอย่าง
แต่หลังจากที่เราทำพลาดเรื่องเรียน (ไม่ได้จ่ายค่าเทอมแล้วโดนไล่ออก)
พี่ก็เริ่มตีตัวออกห่าง และพูดจากับเราแบบเหมือนเราต่ำต้อย พัง ไม่เอาอะไรเลย
แม้แต่เวลาที่เราต้องการกำลังใจ พี่กลับเลือกใช้คำพูดดูถูก เช่น
> “นี่ไง สุดท้ายก็ต้องเรียนโรงเรียนวัดแบบนี้ เพราะไม่เรียนดีๆ”
“อนาคตไม่มีอยู่แล้ว จะด่าก็สมควรแล้วล่ะ”
หลังจากนั้น ถึงจะยังคุยกันบ้าง แต่ความรู้สึกไม่เหมือนเดิมเลย
เรากลายเป็นฝ่ายที่ “เข้าหา” ตลอด และพี่ก็มักทำให้รู้สึกว่า เราไม่ควรอยู่ใกล้เขาเลยด้วยซ้ำ
---
❓คำถามที่อยากถามทุกคน:
1. ถ้าคนในครอบครัวเลือกปฏิบัติแบบนี้ เราควรอดทนต่อไปไหม?
2. แม่มีสิทธิ์พูดกับลูกแบบ “ไม่มีสิทธิ์พูด ไม่มีค่าใช้จ่าย = ไม่มีค่า” ได้จริงๆ เหรอ?
3. ถ้าเราเป็นฝ่ายเข้าหาทุกครั้ง แต่เขาทำเหมือนไม่เห็นเราเลย แบบนี้เรียกว่าความสัมพันธ์ที่ดีได้มั้ย?
4. เราผิดเองใช่ไหมที่ยังพยายามอยู่ ทั้งที่เขาไม่เคยเห็นหัวเราเลย?
ตอนนี้เรารู้สึกเหนื่อยกับครอบครัวมาก รู้สึกโดดเดี่ยว ทั้งที่อยู่ในบ้านของตัวเอง
อยากค่อยๆ เริ่มต้นใหม่ อยากวางขอบเขต อยากโตในแบบของตัวเอง
แต่เรายังสับสนมากว่า สิ่งที่เราคิดมันผิดไหม? หรือจริงๆ เราแค่อ่อนไหวเกินไป?
ใครเคยผ่านเรื่องแบบนี้หรือมีคำแนะนำดีๆ ช่วยแชร์ให้เราหน่อยได้ไหมคะ 🙏🏻
ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบค่ะ
ในครอบครัว ทำไมเราถึงรู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีค่าเลย?”
เพราะตอนนี้เรารู้สึกว่า...ไม่ว่าจะทำดีแค่ไหน เราก็ไม่มีตัวตนสำหรับคนในบ้านเลย โดยเฉพาะ แม่และพี่สาว
---
👩👧 ความสัมพันธ์กับแม่
แม่เป็นคนที่อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ พอทำผิดแล้วเราทักหรือแค่ถาม แม่จะอารมณ์เสียใส่ทันที
เวลาเราขอเงิน แม้จะขอแค่ 100 บาทที่แม่เคย “รับปากเอง”
พอถึงเวลากลับบอกว่า
> “ไม่ได้ทำอะไร ไม่มีค่าใช้จ่าย ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น”
แต่พอเป็น พี่สาวเรา (ซึ่งแต่งงานแล้ว แยกบ้านไปแล้ว)
แม่กลับหาทุกทางให้เงิน ช่วยเหลือเต็มที่ แทบไม่เคยปฏิเสธ แถมบางทียังพูดชื่นชมพี่ให้เราฟังด้วยซ้ำ
เราก็เข้าใจว่าพี่มีภาระ แต่ทำไมพอเป็นเรากลับรู้สึกเหมือน ไม่ใช่ลูกเท่าเทียมกัน
พอเราไม่พอใจหรือพูดออกมาตรงๆ แม่จะตอบกลับว่า
> “โตแล้ว หาเงินเองสิ ไม่ต้องมานั่งขอ”
หรือ “ตัวเองไม่มีอะไรแล้ว จะพูดทำไม?”
คำพูดแบบนี้มันทำให้เรารู้สึกเหมือน เราไม่มีตัวตน ไม่มีค่าในบ้านเลย
---
🧍♀️ ความสัมพันธ์กับพี่สาว
พี่สาวอายุมากกว่าเราประมาณ 16 ปี
ตอนเด็กๆ พี่เคยเป็นเหมือนแม่คนที่สอง เรารักและเชื่อฟังเขาทุกอย่าง
แต่หลังจากที่เราทำพลาดเรื่องเรียน (ไม่ได้จ่ายค่าเทอมแล้วโดนไล่ออก)
พี่ก็เริ่มตีตัวออกห่าง และพูดจากับเราแบบเหมือนเราต่ำต้อย พัง ไม่เอาอะไรเลย
แม้แต่เวลาที่เราต้องการกำลังใจ พี่กลับเลือกใช้คำพูดดูถูก เช่น
> “นี่ไง สุดท้ายก็ต้องเรียนโรงเรียนวัดแบบนี้ เพราะไม่เรียนดีๆ”
“อนาคตไม่มีอยู่แล้ว จะด่าก็สมควรแล้วล่ะ”
หลังจากนั้น ถึงจะยังคุยกันบ้าง แต่ความรู้สึกไม่เหมือนเดิมเลย
เรากลายเป็นฝ่ายที่ “เข้าหา” ตลอด และพี่ก็มักทำให้รู้สึกว่า เราไม่ควรอยู่ใกล้เขาเลยด้วยซ้ำ
---
❓คำถามที่อยากถามทุกคน:
1. ถ้าคนในครอบครัวเลือกปฏิบัติแบบนี้ เราควรอดทนต่อไปไหม?
2. แม่มีสิทธิ์พูดกับลูกแบบ “ไม่มีสิทธิ์พูด ไม่มีค่าใช้จ่าย = ไม่มีค่า” ได้จริงๆ เหรอ?
3. ถ้าเราเป็นฝ่ายเข้าหาทุกครั้ง แต่เขาทำเหมือนไม่เห็นเราเลย แบบนี้เรียกว่าความสัมพันธ์ที่ดีได้มั้ย?
4. เราผิดเองใช่ไหมที่ยังพยายามอยู่ ทั้งที่เขาไม่เคยเห็นหัวเราเลย?
ตอนนี้เรารู้สึกเหนื่อยกับครอบครัวมาก รู้สึกโดดเดี่ยว ทั้งที่อยู่ในบ้านของตัวเอง
อยากค่อยๆ เริ่มต้นใหม่ อยากวางขอบเขต อยากโตในแบบของตัวเอง
แต่เรายังสับสนมากว่า สิ่งที่เราคิดมันผิดไหม? หรือจริงๆ เราแค่อ่อนไหวเกินไป?
ใครเคยผ่านเรื่องแบบนี้หรือมีคำแนะนำดีๆ ช่วยแชร์ให้เราหน่อยได้ไหมคะ 🙏🏻
ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบค่ะ