ค้าคือเมื่อก่อนหนูเคยโมโหหรือหงุดหงิดแล้วพูดอะไรออกไปไม่คิดทำให้อีกฝ่ายร้องไห้เลย พอตัวเองเริ่มหายโมโหหรือหายหงุดหงิด ก็กลับมาขอโทษคุยกับเพื่อนแต่ตอนเรียนเป็นไม่บ่อยค่ะ พอทำงานเริ่มเป็นบ่อยค่ะ ยิ่งเริ่มที่ใหม่เค้าต้องเป๊ะผิดนิดเดียวคือสายตาจิกโยนมีดโกนให้กันแล้ว ตอนนั้นคือพยายามหายใจเข้าลึกๆแล้วก้มหน้าทำหน้าทีไปค่ะ เรามีตำแหน่งโกนขนเป็นผช.เลเซอร์ ต้องคอยโกนขนให้เจ้าหน้าที่ พอไม่ถูกใจนางจะดันตัวลูกค้าใส่เราให้เราจับ ซึ่งตอนนั้นเราก็จับอยู่นะคะ ไม่ใช่ไม่จับ อย่างขนอ่อนเรามองไม่เห็นจริงๆ เคยคิดในใจเล่นๆนะ อยากกำหมัดจ้วงหน้าสักที แล้วถามหนูผิดอะไร หนักขนาดนั้นเลยหรอทำไมทำลูกค้าใส่เราแบบนั้น แบบต้องโกนขนก้นแกนจะเอามือกระแทกตรงก้นลูกค้าแรกอยู่นะคะลูกค้าตัวโยกเลย เรารู้สึกหงุดหงิด อยากพูดอะไรแรงๆเหมือนกันนะ แต่ได้แต่เก็บความหงุดหงิด ความโมโหเดินเข้าห้องไปค่ะ แบบนี้เราผิดมากมั้ยที่ชอบหงุดหงิด ขี้โมโหแบบนี้อยากแก้เหมือนกันนะคะ พอทำอะไรไม่ได้มันอึดอัดมากเลยยิ่งตอนเหนื่อยยิ่งแล้วใหญ่เลยค่ะ แต่ถ้าวันไหนจอยๆสนุกกับงานหรือวันนั้นเจอใครว่าหรือบลูลี่คือปล่อยผ่านเลยค่ะถ้างานมันสนุก อันไหนเราพลาดเราปรับตลอดนะคะ เราทำเองจะเองเลยค่ะว่าอันไหนพลาด แต่ก็นั้นแหละค่ะ อยากปรับตัวเองอยู่นะคะ
เวลาโมโหหารือหงุดหงิดมีวิธีแก้ยังไงบ้างคะ