เราแต่งงานมา8ปีมีลูก1คน สามีเป็นคนดีคนนึงเลยรักครอบครัวมาก(ครอบครัวของเขา); แต่เค้าก็ดีกับเราไม่เคยมีปัญหานอกใจกันเลย ก่อนแต่งงานทางบ้านเราค่อนข้างมีปัญหาครอบครัวอยากหนัก จนเราไม่อยากจะอยู่จุดนั้นแล้ว
จนกระทั่งเราได้รู้จักกับสามีจากแอพนึงตอนนั้นเราเรียนอยู่ประมาณปี่3 คบกันมาเรื่อยๆจนเรียนจบ รับปริญญา ก็ตัดสินใจแต่งงานกัน [จริงๆตอนเเรกที่เราจะแต่งงานเราไม่ได้จะรีบขนาดนั้น แต่ความที่อยากหนีจากปัญหาครอบครัวที่เราเจออยู่เราเลยตัดสินใจแต่งงาน แต่ทางสามีก็ดีนะคะไม่ได้มีปัญหาอะไร ]
ตลอดเวลาที่คบกันมากก็รักๆรบๆกันไปบ้างตามประสาแต่ไม่เคยมีเรื่องนอกใจกัน อาจจะมีความหึงหวงกันบ้าง ทะเลาะกันบ้างแต่ก็ไม่ได้นานเดี่ยวก็ดีกัน
แต่ปัญหาของเราคือ #คำพูดของเค้าบางครั้งก็ไม่ได้ถนอมน้ำใจเราเลย#บางครั้งเราก็รู้สึกถึงการเป็นคนนอก >>>นิสัยของเค้าคือถ้าโกรธกับเราเค้าจะไม่คุยเดินผ่านก็ทำเหมือนไม่มีเราอยู่ตรงนั่นแต่กับคนอื่นเค้าร่าเริงยิ้มแย้ม ##นี่คือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เรารู้สึกไม่อยากจะอยู่ต่อ มันก่อเกิดจากการสะสมครั้งแล้วครั้งเล่าา ***จากที่เราหนีปัญหามาแต่งกับเค้า กลายเป็นการทะเลาะกันในบางครั้งของเราสองคนทำให้เรารู้สึกเหนื่อย ชินชา จนมากขึ้นเรื่อยๆจนคิดว่าหรือเราจะเข้าสู่"สภาวะสิ้นยินดี"เข้าแล้ว
เรารู้สึกจะอยู่ก้ได้จะตายก็ได้ แต่บางครั้งก็นึกสงสารลูก แล้วก็กลับมามีแรงใช้ชีวิตต่อ สักพักเดี่ยวคงดีกันแต่มันก็วนลูปอยู่แบบนี้ ทะเลาะกันจากปัญหาเล็กๆแต่คำพูดซ้ำๆย่ำๆมันก้ทำให้เรารู้สึกแบบเดิมจนบางครั้งเราก็คิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้ามั้ย แต่ในใจเรารักเค้ามากนะคะ ไม่เคยอยากจะเลิก แต่บางครั้งน้อยใจมาก จนไม่อยากอยู่ (เค้าเป็นพ่อที่ดีมากนะคะ) ทุกวันนี่เราอยู่ได้เพราะลูก แต่บางทีเราก็ยังไม่ยากจะอยู่ต่อเหมืนกัน...
ขอโทษที่อาจจะพิมไม่รู้ค่อวเรื่องนะคะ เราแค่อยากระบาย เรามีเพื่อนมีน้องแต่เราก็ไม่อยากเล่าให้เขาฟัง
มีเพื่อนๆคนไหนเปฺนเหมือนเราบ้างคะ??
มีใครเคยไม่อยากอยู่ต่อ แต่ก็ไม่ได้อยาก.. ฆตต บ้างมั้ยคะ
จนกระทั่งเราได้รู้จักกับสามีจากแอพนึงตอนนั้นเราเรียนอยู่ประมาณปี่3 คบกันมาเรื่อยๆจนเรียนจบ รับปริญญา ก็ตัดสินใจแต่งงานกัน [จริงๆตอนเเรกที่เราจะแต่งงานเราไม่ได้จะรีบขนาดนั้น แต่ความที่อยากหนีจากปัญหาครอบครัวที่เราเจออยู่เราเลยตัดสินใจแต่งงาน แต่ทางสามีก็ดีนะคะไม่ได้มีปัญหาอะไร ]
ตลอดเวลาที่คบกันมากก็รักๆรบๆกันไปบ้างตามประสาแต่ไม่เคยมีเรื่องนอกใจกัน อาจจะมีความหึงหวงกันบ้าง ทะเลาะกันบ้างแต่ก็ไม่ได้นานเดี่ยวก็ดีกัน
แต่ปัญหาของเราคือ #คำพูดของเค้าบางครั้งก็ไม่ได้ถนอมน้ำใจเราเลย#บางครั้งเราก็รู้สึกถึงการเป็นคนนอก >>>นิสัยของเค้าคือถ้าโกรธกับเราเค้าจะไม่คุยเดินผ่านก็ทำเหมือนไม่มีเราอยู่ตรงนั่นแต่กับคนอื่นเค้าร่าเริงยิ้มแย้ม ##นี่คือจุดเริ่มต้นที่ทำให้เรารู้สึกไม่อยากจะอยู่ต่อ มันก่อเกิดจากการสะสมครั้งแล้วครั้งเล่าา ***จากที่เราหนีปัญหามาแต่งกับเค้า กลายเป็นการทะเลาะกันในบางครั้งของเราสองคนทำให้เรารู้สึกเหนื่อย ชินชา จนมากขึ้นเรื่อยๆจนคิดว่าหรือเราจะเข้าสู่"สภาวะสิ้นยินดี"เข้าแล้ว
เรารู้สึกจะอยู่ก้ได้จะตายก็ได้ แต่บางครั้งก็นึกสงสารลูก แล้วก็กลับมามีแรงใช้ชีวิตต่อ สักพักเดี่ยวคงดีกันแต่มันก็วนลูปอยู่แบบนี้ ทะเลาะกันจากปัญหาเล็กๆแต่คำพูดซ้ำๆย่ำๆมันก้ทำให้เรารู้สึกแบบเดิมจนบางครั้งเราก็คิดว่าเราเป็นโรคซึมเศร้ามั้ย แต่ในใจเรารักเค้ามากนะคะ ไม่เคยอยากจะเลิก แต่บางครั้งน้อยใจมาก จนไม่อยากอยู่ (เค้าเป็นพ่อที่ดีมากนะคะ) ทุกวันนี่เราอยู่ได้เพราะลูก แต่บางทีเราก็ยังไม่ยากจะอยู่ต่อเหมืนกัน...
ขอโทษที่อาจจะพิมไม่รู้ค่อวเรื่องนะคะ เราแค่อยากระบาย เรามีเพื่อนมีน้องแต่เราก็ไม่อยากเล่าให้เขาฟัง
มีเพื่อนๆคนไหนเปฺนเหมือนเราบ้างคะ??