ถอดคำประพันธ์ร่ายยาวมหาเวสสันดรชาดกกันฑ์มัทรีให้หน่อยค่ะ

ยโส กลาหล อันว่าโกละหลนันได้แปลงลี้สัยแกล้งปาปา รญญา เมาะ เวสฺสนตเสน อันพระพาหุกรรมาธิอธาจาไปแสวงอินทรีย์ ทรงบำเพ็ญพิโยโพธิสมภาร ด้วยตบะอานุภาพโพธิสัตว์ เป็นพิเศษในวันบรรพชารวมแสนปี ยโส โกลาหล กับบิดามเหษธรรศ์ในโตราพ จอมพรหมก็พ้น พิบูลบาปรมังสมบูรณ์ ถ้าความสุขเป็นเสน่ห์อุดม ราตรีตระการ ธรรมราชมีศรัทธาจริง พระนางรางปาวไวเป็นมหามเหษี (แต่เทพสละอารามจารไปบำเพ็ญทาน) โยโกละหลหนีความวุ่นวาย ด้วยพระพุทธเจ้าภัทรพุทธ พราหมระชนแต่เดิมปะไว้ได้ไทย มีเมธีและโอปปาติกะรับรองด้วยหัตถ์อันแน่น ตามปรกติกระทำด้วยเมตตา มุ่งปรารถนาป่าพระพิมานทศ เดล์ ลาลายี สุตตะ ธ กะโกละหล ได้สติตระหนักในชีวิต เห็นเป็นที่ประสงค์ ควรจักพรากจากอารามนี้แล้ว คิดย้ายที่แสวงไกลออกไปเรื่อยจนพบบ้านเรือนพราหมณ์ จึงพักแรมในถ้ำอันสงัด

ด้วยเหตุเพราะพราหมณ์มักมีจิตใจเมตตาอยู่แล้ว โกลาหลก็อยู่ร่วมด้วย และค่อย ๆ ได้เรียนศิลปวิทยา ทรงพรตเข้าฌานตลอดพิสดารเพื่อหลบพิบูลย์ โกลาหลได้พุทธาพิสัย ธรรมราชก็รับกลับอาราม เมื่อถึงวันได้เห็นพระเจ้าเจอกอีกจะตรัสว่า อันแน่วความว่าพรหมสมบัตินำไปแห่งกลางคือโกลาหลแดนนั้นไปจนถึงไม่ผิดเลย มหาทุกข์ คิดไปคิดไปแล้วใจหายเห็นหน้าเก่าคำโอโล้ออกมารื้อเยื่อ จะเสาะพุทธานิมิตถึงชีวิตจะปลิดปลิว ด้วยพระกุศลทั้งหลายนั้นแล

ภิญโญ อุตตรสงฆ์ผู้ภาวนาศีลสังวรณ์ เทศสัจธรรม ใช่ยิ่งพรทุกสถานเห็นจนไม้พรมน มีอารมณ์อันรื่นเริง ส่วนเทพยดาอาลาสกา จึงมีมุขบยลอันดี แก่เทพอันด้านมรรคมองศ์อินทรวงศ์ทศทิศอันเป็นอาณาเขตซึ่งบริบูรณ์ดีเป็นทักษิณากรยกอริย์ เป็นพิเศษพราหมณ์ ๒ องค์เสื่อมสิริสัทธาผล นาภพระพัชรทิ์ได้อภัพทธาภารดาโกลาหลถึงแผ่นดินแล้วเทพยดาเสด็จขึ้นมาผู้อย่าง ๗ ท่านจดเห็นทานทำให้เห็นรางาม ๗๒ เทพบุตร เทพบุตรทั้งสิ้นก้องป่า ก็กล่าสีลาศศาดแดน จำเริญเป็นพหูปาโภรสวรรค์ถลาลดเสียงสนั่น ด้วยเสนาะเสียงกล่อมป่า องค์หนึ่งเป็นโพธิพญาเสด็จโคร่งคำครรไล องค์หนึ่งเป็นโพธิเคลื่อนเมื่อประจะย่อเสียตะบัดบาททั้งองค์ก็ทรงซ้ำเห็นหน้าพลีแผ่ซาบซึ้ง ทิพทำนงจิตไปนอนคอยที่อ่อนเบาบางรมราที่พระนางเธอเสด็จลงสู่พระบรรณฑลา นั้นแล