ผมมีเพื่อนคนนึงอายุเท่าผมเรียนด้วยกันตั้งเเต่ ป1 เเละเป็นคนที่ผมชอบมากที่สุดเขามีเสน่เป็นของตัวเองรูปร่างหน้าตาใช้ได้ธรรมดาเรียนเก่งส่วนผมหน้าตาเเย่อยู่
ทุกครั้งที่ผมไปวัดจะอภิฐานขอให้ผมกับเพื่อนคนนี้เป็นเเฟนกัน พอผมจบ ม 3 เขากก็โทรมาจีบผมตอนเเรกผมไม่อยากเชื่อเลยว่าสิ่งที่อธิฐานจะเป็นจริง
เเต่ผมก็ปฎิเสธไป ตอนนั้นผมคิดความรักต้องใช้เงินที่บ้านผมจนมากบ้านก็ไม่มีผมอยู่กับน้าเเละตอนนั้นผมก็อีโก้สูงด้วยด้านการเงินนะเเละที่โรงเรียน
โดนเเกล้งบ่อยมาก ผมก็ปฎิเสธไป เเต่เขาก็ไม่ยอมเเพ้น่ะก็โทรมาเล่นกับผมบ่อยๆ ผมก็ลองคบกับเขาดูก่อนช่วงเเรกก็มีความสูขน่ะคือเข้ากันได้เเหละ
เเละจุดเปรียนก็มาผมบอกเขาว่าผมอาจให้ความสำคัญกับเธอน้อยลงน่ะเพราะจะให้ความสำคัญกับอนาคตตัวเองมากขึ้นตอนนั้นผมก็บอกกับเขาว่าบางครั้งอะไรๆก็ไม่เเน่นอนก็ได้กว่าจะไปถึงช่วงที่ผมทุกอย่างได้นั้นคงใช้เวลาหลายปีเเน่ เเละเขาก็บอกกับผมมันเป็นคำที่จุกอกมากที่สุดว่า เขาจะรอถึงมันจะนาน  
เเละเชาก็บอกอีกว่าเราก็สามารถสร้างด้วยกันได้นี พอผมได้ยินถึงกับร้องไห้เเบบเเรงมากเเละหลังจากนั้นผมก็บอกเลิกเขาไป

หลายคนที่ได้อ่านคงคิดบ้าป่าววะ ผมขอบอกได้เลยการไม่มีเงินมันน่ากลัวขนาดไหนตั้งเเต่เกิดมาน้อยครั้งที่ครอบครัวเราจะได้กินข้าว
พร้อมหน้าพร้อมตากัน ตอนเด็กผมไม่ได้อยู่กับพ่อเเม่ผมกับตายายตั้งเเต่เล็ก เเละผมก็ไม่อยากให้ลูกผมที่เกิดมาเป็นเเบบผมเด็ดขาด
ปัญหาคู่ชีวิตส่วนมากก็มาจากเงิน เลยอยากถามว่าผมทำถูกมัยหรือผิด