ใกล้ถึงคิวของผมทุกที สายตาก็เผลอมองไปยังหญิงสาวที่นั่งบนวีลแชร์อีกครั้ง เธอกำลังพูดคุยกับน้องฮินามิผ่านช่องว่างของแผงกั้นจากสายตาผม น้องฮินามิย่อตัวลงคุยกับเธออย่างเป็นกันเอง พร้อมรอยยิ้มสดใส และกล่าวขอบคุณที่มาหากันในวันนี้
ผมไม่แน่ใจว่าหญิงสาวคนนั้นเป็นผู้พิการถาวร หรือเพียงแค่ป่วยชั่วคราว แต่ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน การได้พบกับไอดอลที่เธอชอบ คงเป็นกำลังใจที่ยิ่งใหญ่สำหรับเธอ และผมเชื่อว่ามันเป็นกำลังใจที่ส่งถึงกันทั้งสองฝ่าย
จากรอยยิ้มเล็ก ๆ ในวันนั้น ผมเชื่อว่าเธอจะสามารถใช้ชีวิตต่อไป และก้าวข้ามอุปสรรคต่าง ๆ ได้อย่างเข้มแข็ง
ถ้าผมเป็นผู้ทุพพลภาพในประเทศไทย ผมนึกภาพไม่ออกเลยว่าจะใช้ชีวิตได้ยังไง ทำให้ผมตกตะกอนได้ว่าประชาชนชาวไทยที่เป็นผู้ทุพพลภาพนั้นเก่งมากกับเมืองที่ไม่ค่อยเอื้อต่อความสะดวกต่อผู้พิการมากนัก ซึ่งตรงข้ามกับญี่ปุ่นที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับผู้พิการทั่วประเทศ อย่างที่เห็นได้ทั่วไป
ทางเท้าที่มีบล็อกเบรลล์สำหรับผู้พิการทางสายตา ปุ่มกดขอความช่วยเหลือตามจุดข้ามถนน ห้องน้ำที่ออกแบบสำหรับผู้พิการ หรือทางลาดที่เจ้าหน้าที่จะมาปูให้เมื่อขึ้นรถบัสและรถไฟ ล้วนแสดงให้เห็นว่าทางการมีอุปกรณ์และเจ้าหน้าที่ที่ผ่านการอบรมมาอย่างจริงจัง ซึ่งแตกต่างจากไทย ที่อาจยังไม่ได้ให้ความสำคัญกับการอบรมในเรื่องนี้มากนัก
แต่สิ่งหนึ่งที่ไทยมีคือ "น้ำใจ" คนไทยพร้อมยื่นมือช่วยเหลือโดยไม่ลังเลหากเห็นใครต้องการความช่วยเหลือ สิ่งที่ขาดอยู่คือเพียงอุปกรณ์ที่มีคุณภาพและการสนับสนุนจากระบบ ซึ่งผมก็ได้แต่หวังว่าจะได้เห็นในอนาคต
หลังจากตกตะกอนได้ไม่นาน ในที่สุดคนต่อไปที่จะได้เข้าไปหาน้องฮินามิคือผม ใจยังคงเต้นไม่เป็นจังหวะเหมือนเดิม ผมสูดหายใจเข้าลึกและค่อย ๆ ปล่อยมันออกมา แผงกั้นถูกเปิดออก เจ้าหน้าที่เชิญให้ผมเข้าไป และนั่นจะเป็นช่วงเวลาที่ผมจะจดจำไปตลอดชีวิต
น้องฮินามิ ทำหน้าเหวอใส่ผม...
ณ ขณะที่กำลังเดินเข้าไป สิ่งแรกที่ผมทำคือพนมมือไหว้พร้อมพูดว่าสวัสดีครับเป็นภาษาไทยที่ชัดเจน ผมตั้งใจแสดงว่าผมเป็นชาวต่างชาติ เป็นแฟนคลับคนไทยที่ได้มาหาน้องถึงญี่ปุ่น แต่ก็ไม่คิดว่าน้องจะทำหน้าเหวอแบบเหวอจริง ๆ ปน ๆ ไปกับความตกใจเหมือนงงว่าผมพูดอะไร ผมรีบบอกหลังจากได้ยืนใกล้ ๆ น้องว่ามาจากประเทศไทยเป็นภาษาญี่ปุ่น หลังจากนั้นน้องก็ตกใจหนักกว่าเดิม แต่ที่ฮากว่าคือทีมงานยังตกใจ ร้องเห๋กันหลายคนเลย
ผมพนมมือไหว้อีกครั้งและขอให้น้องทำท่าพนมมือตามต่อหน้ากล้องก่อนช่างภาพสาวจะกดชัตเตอร์จากกล้องถ่ายภาพโพราลอยด์ ได้คุยต่ออีกหน่อย น้องถามเป็นภาษาญี่ปุ่น ผมจับใจความได้ประมาณว่าอยู่ญี่ปุ่นหรอ ผมบอกไปว่าเป็นแค่คนไทยที่มาเที่ยวญี่ปุ่น แล้วน้องก็พูดอะไรอีกหน่อย ซึ่งอันนี้ผมฟังไม่ออก คราวนี้กลับกลายเป็นผมที่เป็นฝ่ายเหวอ ทำให้น้องหลุดขำ ทีมงานก็ขำตาม น้องพูดต่อซึ่งผมไม่แน่ใจแต่พอเดาได้ว่าน่าจะถามผมว่ารู้จักเขาได้ไง ผมเลยบอกไปว่า เซนไคเจอร์ ออนแอร์อินไทยแลนด์นาว พยายามจะสื่อว่าผลงานของคุณกำลังฉายอยู่ที่ประเทศไทยนะ แล้วคือน้องก็ตกใจอีกรอบ ผมยิ้มพลางคิดไปว่าน้องตกใจเก่งมาก คงไม่คิดว่าจะมีคนต่างชาติมาหา
ปิดท้าย ผมกล่าวสุขสันต์วันเกิดเป็นภาษาญี่ปุ่น เนื่องจากกิจกรรมในวันนี้เป็นวันเกิดน้องพอดี น้องยื่นหนังสือภาพมาให้หนึ่งเล่มกับผมพร้อมคำพูดง่าย ๆ ว่าอาริกาโตะ ผมพูดขอบคุณครับเป็นภาษาไทยเป็นประโยคสุดท้ายก่อนร่ำลาน้อง น้องพูดขอบคุณค่าบตาม ภาษาไทยสำเนียงญี่ปุ่นของน้อง คงกึกก้องในใจผมไปอีกนาน
ผมหันไปรับภาพโพราลอยด์กับช่างภาพสาวก่อนไปรับหนังสืออีกสองเล่มตามจำนวนที่สั่งไว้ หลังจากเดินออกมาจากตึก มองดูนาฬิกาบอกเวลาหกโมงนิด ๆ ผมยังไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากแซนด์วิชหนึ่งชิ้นในตอนบ่าย ได้เวลาหาอะไรเข้าท้อง ฝั่งตรงข้ามมีSaizeriya ร้านอาหารครอบครัวสไตล์อิตาเลี่ยนราคาถูกที่ผมอยากลองกินพอดี เดินผ่านทางม้าลายตรงเข้าร้าน กดสั่งอาหารผ่านการสแกนคิวอารโค้ดบนมือถือ ไม่นานพิซซ่าหน้าไส้กรอกกับผักโขมอบชีสซึ่งเป็นของโปรดผมก็มาเสิร์ฟ พร้อมเครื่องดื่มที่สามารถรีฟิลได้หลากหลายรสชาติไว้ให้บริการตัวเอง กลิ่นพิซซ่ากับชีสหอมใช้ได้เลยแถมราคาไม่แพงอย่างที่ร่ำลือ รสชาติอร่อย ถึงจะไม่ได้มาก แต่ก็อร่อยใช้ได้
ระหว่างที่แป้งนุ่ม ๆ กับชีสกำลังทำผมแน่นท้องขึ้นเรื่อย ๆ ผมหยิบภาพถ่ายที่มีผมยืนข้างน้องฮินามิ มองไปพร้อมกับหนังสือภาพที่มีหน้าน้องบนหน้าปกพร้อมคำว่า『Chicktack』ที่เป็นชื่อหนังสือ จากใจไม่เคยคิดเลยว่าผมจะได้มีโอกาสแบบนี้ อาจด้วยเรื่องของจังหวะในช่วงเวลาที่ไป งบประมาณ ขั้นตอนและเงื่อนไขที่อาจไม่เอื้อให้ผมเข้าร่วมกิจกรรมได้ ครั้งนี้ถือว่าพิเศษจริง ๆ ที่ทุกอย่างลงตัวจนผมสามารถพาร่างตัวเองมาเคลียร์ลิสต์สิ่งที่ผมอยากทำในชีวิตได้ และผมดีใจที่โอกาสนี้เป็นน้องฮินามิที่ได้สร้างผลงานดี ๆ ออกมาให้ผมรวมถึงทุกคนได้ชื่นชม ส่วนผมก็ได้เป็นกำลังเล็ก ๆ ในการสนับสนุนวงการบันเทิงของน้องต่อไป
ในโลกของศิลปินไอดอลและแฟนคลับ เราต่างเป็นแรงผลักดันซึ่งกันและกันอยู่เสมอ
อ่านส่วนก่อนหน้านี้ที่นี่
ตะกอนโตเกียว ตอนที่9 "นัดฝัน" Part I ต้นทาง
ตะกอนโตเกียว ตอนที่9 "นัดฝัน" Part II ระหว่างทาง 
ตะกอนโตเกียว ตอนที่9 "นัดฝัน" Part III ปลายทาง
ผมไม่แน่ใจว่าหญิงสาวคนนั้นเป็นผู้พิการถาวร หรือเพียงแค่ป่วยชั่วคราว แต่ไม่ว่าจะเป็นแบบไหน การได้พบกับไอดอลที่เธอชอบ คงเป็นกำลังใจที่ยิ่งใหญ่สำหรับเธอ และผมเชื่อว่ามันเป็นกำลังใจที่ส่งถึงกันทั้งสองฝ่าย
จากรอยยิ้มเล็ก ๆ ในวันนั้น ผมเชื่อว่าเธอจะสามารถใช้ชีวิตต่อไป และก้าวข้ามอุปสรรคต่าง ๆ ได้อย่างเข้มแข็ง
ถ้าผมเป็นผู้ทุพพลภาพในประเทศไทย ผมนึกภาพไม่ออกเลยว่าจะใช้ชีวิตได้ยังไง ทำให้ผมตกตะกอนได้ว่าประชาชนชาวไทยที่เป็นผู้ทุพพลภาพนั้นเก่งมากกับเมืองที่ไม่ค่อยเอื้อต่อความสะดวกต่อผู้พิการมากนัก ซึ่งตรงข้ามกับญี่ปุ่นที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับผู้พิการทั่วประเทศ อย่างที่เห็นได้ทั่วไป
ทางเท้าที่มีบล็อกเบรลล์สำหรับผู้พิการทางสายตา ปุ่มกดขอความช่วยเหลือตามจุดข้ามถนน ห้องน้ำที่ออกแบบสำหรับผู้พิการ หรือทางลาดที่เจ้าหน้าที่จะมาปูให้เมื่อขึ้นรถบัสและรถไฟ ล้วนแสดงให้เห็นว่าทางการมีอุปกรณ์และเจ้าหน้าที่ที่ผ่านการอบรมมาอย่างจริงจัง ซึ่งแตกต่างจากไทย ที่อาจยังไม่ได้ให้ความสำคัญกับการอบรมในเรื่องนี้มากนัก
แต่สิ่งหนึ่งที่ไทยมีคือ "น้ำใจ" คนไทยพร้อมยื่นมือช่วยเหลือโดยไม่ลังเลหากเห็นใครต้องการความช่วยเหลือ สิ่งที่ขาดอยู่คือเพียงอุปกรณ์ที่มีคุณภาพและการสนับสนุนจากระบบ ซึ่งผมก็ได้แต่หวังว่าจะได้เห็นในอนาคต
หลังจากตกตะกอนได้ไม่นาน ในที่สุดคนต่อไปที่จะได้เข้าไปหาน้องฮินามิคือผม ใจยังคงเต้นไม่เป็นจังหวะเหมือนเดิม ผมสูดหายใจเข้าลึกและค่อย ๆ ปล่อยมันออกมา แผงกั้นถูกเปิดออก เจ้าหน้าที่เชิญให้ผมเข้าไป และนั่นจะเป็นช่วงเวลาที่ผมจะจดจำไปตลอดชีวิต
ณ ขณะที่กำลังเดินเข้าไป สิ่งแรกที่ผมทำคือพนมมือไหว้พร้อมพูดว่าสวัสดีครับเป็นภาษาไทยที่ชัดเจน ผมตั้งใจแสดงว่าผมเป็นชาวต่างชาติ เป็นแฟนคลับคนไทยที่ได้มาหาน้องถึงญี่ปุ่น แต่ก็ไม่คิดว่าน้องจะทำหน้าเหวอแบบเหวอจริง ๆ ปน ๆ ไปกับความตกใจเหมือนงงว่าผมพูดอะไร ผมรีบบอกหลังจากได้ยืนใกล้ ๆ น้องว่ามาจากประเทศไทยเป็นภาษาญี่ปุ่น หลังจากนั้นน้องก็ตกใจหนักกว่าเดิม แต่ที่ฮากว่าคือทีมงานยังตกใจ ร้องเห๋กันหลายคนเลย
ผมพนมมือไหว้อีกครั้งและขอให้น้องทำท่าพนมมือตามต่อหน้ากล้องก่อนช่างภาพสาวจะกดชัตเตอร์จากกล้องถ่ายภาพโพราลอยด์ ได้คุยต่ออีกหน่อย น้องถามเป็นภาษาญี่ปุ่น ผมจับใจความได้ประมาณว่าอยู่ญี่ปุ่นหรอ ผมบอกไปว่าเป็นแค่คนไทยที่มาเที่ยวญี่ปุ่น แล้วน้องก็พูดอะไรอีกหน่อย ซึ่งอันนี้ผมฟังไม่ออก คราวนี้กลับกลายเป็นผมที่เป็นฝ่ายเหวอ ทำให้น้องหลุดขำ ทีมงานก็ขำตาม น้องพูดต่อซึ่งผมไม่แน่ใจแต่พอเดาได้ว่าน่าจะถามผมว่ารู้จักเขาได้ไง ผมเลยบอกไปว่า เซนไคเจอร์ ออนแอร์อินไทยแลนด์นาว พยายามจะสื่อว่าผลงานของคุณกำลังฉายอยู่ที่ประเทศไทยนะ แล้วคือน้องก็ตกใจอีกรอบ ผมยิ้มพลางคิดไปว่าน้องตกใจเก่งมาก คงไม่คิดว่าจะมีคนต่างชาติมาหา
ปิดท้าย ผมกล่าวสุขสันต์วันเกิดเป็นภาษาญี่ปุ่น เนื่องจากกิจกรรมในวันนี้เป็นวันเกิดน้องพอดี น้องยื่นหนังสือภาพมาให้หนึ่งเล่มกับผมพร้อมคำพูดง่าย ๆ ว่าอาริกาโตะ ผมพูดขอบคุณครับเป็นภาษาไทยเป็นประโยคสุดท้ายก่อนร่ำลาน้อง น้องพูดขอบคุณค่าบตาม ภาษาไทยสำเนียงญี่ปุ่นของน้อง คงกึกก้องในใจผมไปอีกนาน
ผมหันไปรับภาพโพราลอยด์กับช่างภาพสาวก่อนไปรับหนังสืออีกสองเล่มตามจำนวนที่สั่งไว้ หลังจากเดินออกมาจากตึก มองดูนาฬิกาบอกเวลาหกโมงนิด ๆ ผมยังไม่ได้กินอะไรเลยนอกจากแซนด์วิชหนึ่งชิ้นในตอนบ่าย ได้เวลาหาอะไรเข้าท้อง ฝั่งตรงข้ามมีSaizeriya ร้านอาหารครอบครัวสไตล์อิตาเลี่ยนราคาถูกที่ผมอยากลองกินพอดี เดินผ่านทางม้าลายตรงเข้าร้าน กดสั่งอาหารผ่านการสแกนคิวอารโค้ดบนมือถือ ไม่นานพิซซ่าหน้าไส้กรอกกับผักโขมอบชีสซึ่งเป็นของโปรดผมก็มาเสิร์ฟ พร้อมเครื่องดื่มที่สามารถรีฟิลได้หลากหลายรสชาติไว้ให้บริการตัวเอง กลิ่นพิซซ่ากับชีสหอมใช้ได้เลยแถมราคาไม่แพงอย่างที่ร่ำลือ รสชาติอร่อย ถึงจะไม่ได้มาก แต่ก็อร่อยใช้ได้
ระหว่างที่แป้งนุ่ม ๆ กับชีสกำลังทำผมแน่นท้องขึ้นเรื่อย ๆ ผมหยิบภาพถ่ายที่มีผมยืนข้างน้องฮินามิ มองไปพร้อมกับหนังสือภาพที่มีหน้าน้องบนหน้าปกพร้อมคำว่า『Chicktack』ที่เป็นชื่อหนังสือ จากใจไม่เคยคิดเลยว่าผมจะได้มีโอกาสแบบนี้ อาจด้วยเรื่องของจังหวะในช่วงเวลาที่ไป งบประมาณ ขั้นตอนและเงื่อนไขที่อาจไม่เอื้อให้ผมเข้าร่วมกิจกรรมได้ ครั้งนี้ถือว่าพิเศษจริง ๆ ที่ทุกอย่างลงตัวจนผมสามารถพาร่างตัวเองมาเคลียร์ลิสต์สิ่งที่ผมอยากทำในชีวิตได้ และผมดีใจที่โอกาสนี้เป็นน้องฮินามิที่ได้สร้างผลงานดี ๆ ออกมาให้ผมรวมถึงทุกคนได้ชื่นชม ส่วนผมก็ได้เป็นกำลังเล็ก ๆ ในการสนับสนุนวงการบันเทิงของน้องต่อไป
ในโลกของศิลปินไอดอลและแฟนคลับ เราต่างเป็นแรงผลักดันซึ่งกันและกันอยู่เสมอ
อ่านส่วนก่อนหน้านี้ที่นี่
ตะกอนโตเกียว ตอนที่9 "นัดฝัน" Part I ต้นทาง
ตะกอนโตเกียว ตอนที่9 "นัดฝัน" Part II ระหว่างทาง