"ชัยชนะไม่ใช่ทุกอย่าง และกีฬาก็ไม่ใช่ของเล่นของใคร"
ในโลกของกีฬา ทุกหยาดเหงื่อคือการลงทุน
ทุกวินาทีในสนามคือผลลัพธ์ของความอดทนที่ฝึกฝนมาเป็นปี นักกีฬา โค้ช ทีมงาน
ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเพราะโชคช่วย ทุกคนทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อเป้าหมายหนึ่งเดียว: ชัยชนะ
แต่ชัยชนะนั้น ไม่ได้เกิดขึ้นแค่เพราะ "ใครบางคนอยากให้ชนะ" มันต้องแลกมาด้วยเวลาที่หายไปจากครอบครัว
ร่างกายที่บาดเจ็บซ้ำซ้อน และจิตใจที่ต้องแบกรับความคาดหวังจากทั้งประเทศ
ขณะเดียวกัน ในโลกอีกมุมหนึ่งกลับมี “กองเชียร์ไร้มารยาท” ที่นั่งอยู่หลังจอ
กดคอมเมนต์ไม่ยั้ง ปล่อยคำพูดไร้ความรับผิดชอบราวกับถือสิทธิ์ในการตัดสินชีวิตคนอื่น
แพ้ก็โดนด่า ชนะก็ยังไม่วายตั้งคำถามว่า “พอหรือยัง?”
พวกเขาไม่ได้เข้าใจหัวใจของคำว่า 'กีฬา' ด้วยซ้ำ
พวกเขาไม่เห็นการซ้อมหนักและเหนื่อย ไม่เห็นน้ำตาในห้องล็อกเกอร์
ไม่เคยรู้ว่าแค่การได้ติดธงชาติลงสนามก็ยากเพียงใด สิ่งที่พวกเขาเห็นคือ "ผลลัพธ์" แล้วตัดสินทุกอย่างด้วยความสะใจชั่วครู่
คุณเคยสังเกตไหม?
ชัยชนะของใครบางคน คุณพร้อมจะไปร่วมชื่นชมกับเขา
แต่เมื่อมีคนพ่ายแพ้ คุณกลับพร้อมจะไปซ้ำเติมทันที
คำถามคือ คุณเป็นคนแบบไหนกันแน่?
เพราะ “คนกีฬา” ตัวจริง รู้ว่าแพ้คือบทเรียน รู้ว่าแรงเชียร์คือพลัง และรู้ว่าคำพูดสามารถเยียวยาหรือทำร้ายได้ไม่ต่างกัน
ในวันที่ทีมชนะ ใครก็ยินดีได้
แต่ในวันที่ทีมแพ้ มีไม่กี่คนเท่านั้นที่ยืนเคียงข้างอย่างแท้จริง
อย่าเอา “กีฬา” มาเป็นเวทีให้คุณระบายอารมณ์ใส่คนอื่น
ถ้ายังไม่เคยเข้าใจคำว่า “เคารพ”
เพราะกีฬาที่แท้จริง สอนให้เราเป็น "มนุษย์" ก่อนจะเป็น "ผู้ชนะ"
" ชัยชนะไม่ใช่ทุกอย่าง และกีฬาก็ไม่ใช่ของเล่นของใคร "
ในโลกของกีฬา ทุกหยาดเหงื่อคือการลงทุน
ทุกวินาทีในสนามคือผลลัพธ์ของความอดทนที่ฝึกฝนมาเป็นปี นักกีฬา โค้ช ทีมงาน
ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นเพราะโชคช่วย ทุกคนทุ่มเททั้งชีวิตเพื่อเป้าหมายหนึ่งเดียว: ชัยชนะ
แต่ชัยชนะนั้น ไม่ได้เกิดขึ้นแค่เพราะ "ใครบางคนอยากให้ชนะ" มันต้องแลกมาด้วยเวลาที่หายไปจากครอบครัว
ร่างกายที่บาดเจ็บซ้ำซ้อน และจิตใจที่ต้องแบกรับความคาดหวังจากทั้งประเทศ
ขณะเดียวกัน ในโลกอีกมุมหนึ่งกลับมี “กองเชียร์ไร้มารยาท” ที่นั่งอยู่หลังจอ
กดคอมเมนต์ไม่ยั้ง ปล่อยคำพูดไร้ความรับผิดชอบราวกับถือสิทธิ์ในการตัดสินชีวิตคนอื่น
แพ้ก็โดนด่า ชนะก็ยังไม่วายตั้งคำถามว่า “พอหรือยัง?”
พวกเขาไม่ได้เข้าใจหัวใจของคำว่า 'กีฬา' ด้วยซ้ำ
พวกเขาไม่เห็นการซ้อมหนักและเหนื่อย ไม่เห็นน้ำตาในห้องล็อกเกอร์
ไม่เคยรู้ว่าแค่การได้ติดธงชาติลงสนามก็ยากเพียงใด สิ่งที่พวกเขาเห็นคือ "ผลลัพธ์" แล้วตัดสินทุกอย่างด้วยความสะใจชั่วครู่
คุณเคยสังเกตไหม?
ชัยชนะของใครบางคน คุณพร้อมจะไปร่วมชื่นชมกับเขา
แต่เมื่อมีคนพ่ายแพ้ คุณกลับพร้อมจะไปซ้ำเติมทันที
คำถามคือ คุณเป็นคนแบบไหนกันแน่?
เพราะ “คนกีฬา” ตัวจริง รู้ว่าแพ้คือบทเรียน รู้ว่าแรงเชียร์คือพลัง และรู้ว่าคำพูดสามารถเยียวยาหรือทำร้ายได้ไม่ต่างกัน
ในวันที่ทีมชนะ ใครก็ยินดีได้
แต่ในวันที่ทีมแพ้ มีไม่กี่คนเท่านั้นที่ยืนเคียงข้างอย่างแท้จริง
อย่าเอา “กีฬา” มาเป็นเวทีให้คุณระบายอารมณ์ใส่คนอื่น
ถ้ายังไม่เคยเข้าใจคำว่า “เคารพ”
เพราะกีฬาที่แท้จริง สอนให้เราเป็น "มนุษย์" ก่อนจะเป็น "ผู้ชนะ"