ผมไม่รู้มันเป็นตอนไหนนะ
ช่วงนี้เริ่มสังเกตุสักพักหรือมันเป็นเรื่องปกติ มั้ง555
คือผมอยู่คนเดียวบ่อยครับ ยิ่งช่วงดึก พออยู่คนเดียว
รู้สึกอึดอัดแบบไม่ใช่หายใจไม่ออกนะ คืออึดอัดอ่ะ เหมือนเราโดนขัง ไม่พบเจอโลกภายนอกทั้งที่ก็ออกบ้าง คนในบ้านก็เยอะ จนทำให้เหงาๆและเศร้า มาก จนมันคิดแต่เรื่องปมในตอนเด็ก รวมถึงเรื่องราวในชีวิตที่ผ่านมา สงสารตัวเองตลอด จนร้องไห้ 555
ยิ่งเข้าห้องน้ำ อึดอัดx2เลย เหมือนโดนขังแบบปิดตาย
มันรู้สึกกลัวไม่ได้เจอคนภายนอก แล้วก็คิดมากตลอด ทำไมเราต้องอยู่แบบนี้ไปเดิมๆทุกวัน เพื่อนก็ไม่มี คือมันมีแค่ไม่ได้คุยกันแล้วครับ ช่วงย้ายโรงเรียน ขึ้นม.4 เพื่อนๆก็มีเพื่อนหมด ผมไม่มี แทบสอบไม่ติด กระทบกระเทือนใจมากๆ เวลาผมได้คุยกับใครผ่านออนไลน์ มันฮีลใจผมมากเหมือนไม่ได้อยู่คนเดียวอ่ะ นึกภาพออกไหม55 แถมวันนี้ก็วันเกิดผมด้วย ผมยังเศร้า แล้วแม่ผมก็มาแฮปตอนผมเครียดเรื่องเรียน ไม่ได้ว่าแม่นะครับ แต่ช่วงนี้มันไม่อินอะไรเลย ต้องแกล้งๆยิ้ม สตผมไม่ค่อยได้รับแบบนี้มามากครับ หรือทั้งชีวิตแทบไม่ได้เลย มีแต่ผมไปยินดีกับคนอื่น เห็นคนอื่นมีความสุขผมก็โอเค แต่กลับตัวเองผมไม่สงสารตัวเองเลย บางทีก้งง เกิดมาทำไม มีชีวิตไปทำไม? บางคำพูดล้อผมนี่ ผมจิตตกไปหลายวันเลย บางทีพยายามทำอะไรแต่คนอื่นไม่เห็นเขาก็ว่าผม ช่วงนี้ผมสอบ ผมแค่อยากอ่านบนห้อง คนเดียวตอนดึกๆเขาก็ว่าผมไม่อ่าน พอบอกก็ไม่เชื่อ ช้างช่างแอร์ก็ไม่ให้เปืด พักลมยังโดนพี่แย่งไปเลย ไม่ได้แอ๊บนะครับ บ้านผมเป็นบ้านที่เงียบมาก ใครเขามายังรู้สึกกลัวๆ ทำอะไรก็มีเสียงแล้ว การอ่านหนังสือร้อยๆแล้วนายๆมันเหนื่อย มันเพียรมากครับ ไหนจะใช้สมองอีก
แม่ผมก็ไม่เข้าใจ เอาไปเปรียบเทียบกับพี่ โห แล้วพี่ผมขอซื้อคอร์สเรียนก็ให้ ตั้ง8,000 ผมขอนิดนึงก็ไม่ให้ ซื้อหนังสือมาอ่านก็ว่า โ้อ้ยยผมเครียดจัด คือแบบ ชีวิตนี้กูเคยทำอะไรถูกบ้าง ทำไมอายุแค่นี้ผมไม่สดใส มีชีวิตที่สนุกเหมือนคนอื่นๆบ้าง เห็นคนอื่นอิจฉาในวจนะครับแต่ไม่ได้เกลียด ช่วงม.ต้น ผมก็ใช้ชีวอตสนุกๆแหละครับติดเกมทั้งวัน มีเพื่อนสนุกๆ เฮฮา ในห้องเรัยนสนิทกับทุกคน นึกย้อนกลับไปละมันส์ัจัด แต่เวลามันผ่านไปแล้ว และต้องจริงจังกับอนาคต ส่วนเพื่อนๆผมไปเรียนเทคนิคเขาก็ไม่ได้เครียดอะไร ใช้ชีวิตสนุกต่อ เห้อทำไมชีวิตต้องเป็นแบบนี้
ไม่รู้จะอธิบายอะไร
ช่วงนี้เริ่มสังเกตุสักพักหรือมันเป็นเรื่องปกติ มั้ง555
คือผมอยู่คนเดียวบ่อยครับ ยิ่งช่วงดึก พออยู่คนเดียว
รู้สึกอึดอัดแบบไม่ใช่หายใจไม่ออกนะ คืออึดอัดอ่ะ เหมือนเราโดนขัง ไม่พบเจอโลกภายนอกทั้งที่ก็ออกบ้าง คนในบ้านก็เยอะ จนทำให้เหงาๆและเศร้า มาก จนมันคิดแต่เรื่องปมในตอนเด็ก รวมถึงเรื่องราวในชีวิตที่ผ่านมา สงสารตัวเองตลอด จนร้องไห้ 555
ยิ่งเข้าห้องน้ำ อึดอัดx2เลย เหมือนโดนขังแบบปิดตาย
มันรู้สึกกลัวไม่ได้เจอคนภายนอก แล้วก็คิดมากตลอด ทำไมเราต้องอยู่แบบนี้ไปเดิมๆทุกวัน เพื่อนก็ไม่มี คือมันมีแค่ไม่ได้คุยกันแล้วครับ ช่วงย้ายโรงเรียน ขึ้นม.4 เพื่อนๆก็มีเพื่อนหมด ผมไม่มี แทบสอบไม่ติด กระทบกระเทือนใจมากๆ เวลาผมได้คุยกับใครผ่านออนไลน์ มันฮีลใจผมมากเหมือนไม่ได้อยู่คนเดียวอ่ะ นึกภาพออกไหม55 แถมวันนี้ก็วันเกิดผมด้วย ผมยังเศร้า แล้วแม่ผมก็มาแฮปตอนผมเครียดเรื่องเรียน ไม่ได้ว่าแม่นะครับ แต่ช่วงนี้มันไม่อินอะไรเลย ต้องแกล้งๆยิ้ม สตผมไม่ค่อยได้รับแบบนี้มามากครับ หรือทั้งชีวิตแทบไม่ได้เลย มีแต่ผมไปยินดีกับคนอื่น เห็นคนอื่นมีความสุขผมก็โอเค แต่กลับตัวเองผมไม่สงสารตัวเองเลย บางทีก้งง เกิดมาทำไม มีชีวิตไปทำไม? บางคำพูดล้อผมนี่ ผมจิตตกไปหลายวันเลย บางทีพยายามทำอะไรแต่คนอื่นไม่เห็นเขาก็ว่าผม ช่วงนี้ผมสอบ ผมแค่อยากอ่านบนห้อง คนเดียวตอนดึกๆเขาก็ว่าผมไม่อ่าน พอบอกก็ไม่เชื่อ ช้างช่างแอร์ก็ไม่ให้เปืด พักลมยังโดนพี่แย่งไปเลย ไม่ได้แอ๊บนะครับ บ้านผมเป็นบ้านที่เงียบมาก ใครเขามายังรู้สึกกลัวๆ ทำอะไรก็มีเสียงแล้ว การอ่านหนังสือร้อยๆแล้วนายๆมันเหนื่อย มันเพียรมากครับ ไหนจะใช้สมองอีก
แม่ผมก็ไม่เข้าใจ เอาไปเปรียบเทียบกับพี่ โห แล้วพี่ผมขอซื้อคอร์สเรียนก็ให้ ตั้ง8,000 ผมขอนิดนึงก็ไม่ให้ ซื้อหนังสือมาอ่านก็ว่า โ้อ้ยยผมเครียดจัด คือแบบ ชีวิตนี้กูเคยทำอะไรถูกบ้าง ทำไมอายุแค่นี้ผมไม่สดใส มีชีวิตที่สนุกเหมือนคนอื่นๆบ้าง เห็นคนอื่นอิจฉาในวจนะครับแต่ไม่ได้เกลียด ช่วงม.ต้น ผมก็ใช้ชีวอตสนุกๆแหละครับติดเกมทั้งวัน มีเพื่อนสนุกๆ เฮฮา ในห้องเรัยนสนิทกับทุกคน นึกย้อนกลับไปละมันส์ัจัด แต่เวลามันผ่านไปแล้ว และต้องจริงจังกับอนาคต ส่วนเพื่อนๆผมไปเรียนเทคนิคเขาก็ไม่ได้เครียดอะไร ใช้ชีวิตสนุกต่อ เห้อทำไมชีวิตต้องเป็นแบบนี้