ก่อนอื่นต้องขอโทดที่ต้องมาระบายตรงนี้ แต่ชีวิตของฉันมันโดดเดี่ยวเกินไป พูดกับใครไม่ได้ ฉันแค่รุ้สึกน้อยใจในโชคชะตาตัวเอง. ครั้งหนึ่งเมื่อ13ปีที่แล้สฉันเคยหลงผิดจนต้องติดคุก แต่พอฉันออกมา ฉันเลยตั้งใจว่าจะไม่กลับไปเดินทางผิด  ฉันตั้งใจทำงานสุจริตมาตลอด แต่ก้อล้มหลายครั้ง จนมาครั้งนี้เป็นครั้งที่ฉันท้แที่สุด ฉันทำงานที่นี้มา3ปี6เดือน. เป็นแม่บ้านทำความสะอาดโรงแรมม่านรูด  ทั้งโรงแรมเค้าจ้างฉันคนเดียว แน่นอนหน้าที่แทบทุกอย่างมากองที่ฉัน ทั้งรับลูกค้า ทำความสะอาดห้อง ซักผ้า ดูแลเรื่องทั่วไป ยกเว้นตัดหญ้าและถอนหญ้าที่ฉันไม่ได้ทำ. ฉันต้องอยู่ตลอด24ช.ม. ระหว่างที่อยู่ฉันแอบงีบหลับได้ แต่ออกไปไหนไม่ได้ กลางคืน ถ้าหลับ ลูกค้ามาก้อต้องลุกขึ้นมาเปิด เวลาเข้าห้องน้ำก้อไม่เคยได้เข้าแบบตั้งใจ เพราะต้องคอยระวังลูกค้า เงินเดือน10000 อยู่สักพัก แล้วก้อขึ้นมา12000. เมื่อก่อนมีประกันสังคมนะแต่ฉันเลิกทำเพราะ เจ้านายหักฉันทุกเดือนแต่ไม่ส้งให้ฉันติดต่อกันเปนเวลา เกือบ6เดือน ฉันเลยขอเงินกลับและไม่ทำ ฉันเป็นคนพูดตรงไม่ค่อยประจบ ฉ้นไม่เคยตุกติกเรื่องเงิน ขาดหายฉันก้อรับผิดชอบ ฉันทำงานอย่างตั้งใจอดหลับอดนอน ไม่ค่อยลา แต่นับวัน ยิ่งแย่ เทศกาบไม่ให้เพิ่ม วันแรงงานไม่เคยได้สองแรง ล่าสุดลดเงินเดือนฉัน เหลือ10000 เค้าบอกว่าลูกค้าน้อยลง ที่อยู่ฟรี น้ำไฟฟรี แต่ค่าแรงฉันถ้าเฉลี่ยเป็นวัน คือ333 บาท น้อยกว่าค่าแรงขั้นต่ำของจังหวัดฉัน เวลาทำงานจะว่า24ช.ม.ก้อได้เพราะถึงหลับก้แต้องหลับแล้วเฝ้า สิ่งที่ฉันท้อใจ คือทำไมฉันต้องมาเจอการเอาเปรียบแบบนี้ ฉันตั้งใจเป็นคนดีทำงานสุจริตอย่างซื่อตรงและซื่อสัตยฉต่ทำไมถึงต้องเจอแบบนี้ จนตอนนี้ฉันตัดสินใจลาออก ฉันก้อไม่รุ้ว่าข้างหน้าจะโหดร้ายกว่านี้มั้ย แต่ฉันแต่ไม่ไหว. ฉันเหนื่อย ขอโทดถ้าข้อความทั้งหมดสร้างความรำคานใจ ฉันแค่ไม่รุ้จะระบายกับใคร แค่นั้นเอง