เมื่อวันก่อนได้อ่านบทความเกี่ยวกับ AI กับความเหงา ..
.
เนื้อหาในบทความ ได้มพูดถึง “หุ่นยนต์ปลอบใจ” ที่ถูกออกแบบมาให้เข้าใจความรู้สึกมนุษย์
.
— พูดดีเสมอ รับฟังได้ทุกเรื่อง ไม่มีอารมณ์เหวี่ยงกลับ ไม่ตัดสิน ไม่ทำร้ายจิตใจ มีแต่คำพูดดีๆ ที่ทยอยปลอบใจเรา ให้กำลังใจเรา แบบไม่มีเหนื่อย
.
เลยเริ่มมีความคิดว่า...
.
ในโลกที่มนุษย์เหนื่อยกับการสื่อสาร
.
เหนื่อยกับความไม่เข้าใจ
.
เหนื่อยกับคำพูดที่บาดใจจากคนที่เรารัก
.
ถ้าหุ่นยนต์สามารถ "ปลอบใจ" ได้ดีกว่าแฟน / เพื่อน / พ่อแม่ / คนรอบข้าง...
เราจะยังต้องการมนุษย์อีกไหม?
.
เรายังอยากคุยกับคนอยู่ไหม
.
ทั้งที่บางทีคนก็พูดจากตรงข้ามกับสิ่งที่เราต้องการ
.
บางทีเราต้องปลอบใจเขาย้อนกลับ ทั้งที่เรากำลังแหลกข้างใน
.
หุ่นยนต์ไม่หงุดหงิด หุ่นยนต์ไม่หมดความอดทน
.
หุ่นยนต์ไม่หายไปเวลาที่เราร้องไห้
.
หุ่นยนต์ไม่บอกว่า “เดี๋ยวค่อยคุยนะ เหนื่อย”...
.
แต่หุ่นยนต์ก็ไม่ได้มีหัวใจจริง ๆ
.
ไม่มีกอดที่อุ่น ไม่มีกลิ่นตัว ไม่มีมือให้จับ
.
ทุกวันนี้คุณรู้สึกยังอยากพูดคุยกับ "คนจริง ๆ" อยู่ไหม?
หรือแค่มีใครสักคนที่ตอบกลับแบบเข้าใจเสมอ ก็พอแล้ว?
.
มาแชร์มุมมองกันนะ
ไม่ว่าจะเคยรู้สึกแบบนี้ หรือไม่เคยเลย
เราอยากรู้ว่า… "ความเป็นมนุษย์" ยังสำคัญกับคุณมากแค่ไหน? ...