หลัง จากที่หมอโป้งรับสาย ก็มีท่างทางเครียด เพราะแมวที่ตัวเองเลี้ยงไว้น่าจะกลายร่างเหมือนสัตว์ที่อยู่โดยรอบในตอนนี้
            แต่การที่จะไปช่วยเหลือคงยากลำบากถ้าไปด้วยตัวคนเดียว ในขณะนั้น เตยและ ตี๋ ก็แอบกซิบกระซาบกัน
เตย “ลุงเมื่อตอนเย็น หนูเห็นไอ้ชาย มันพาสาวไปหนิ”
ตี่ “ลุงเห็น แต่ก็รู้ ไม่อยากเป็นหมา ก็ อย่าไปเรื่องเขา”
            หมอโป้งยังคง เดินวนไปมา ใน ขอบเขตของตี๋ ด้วยความร้อนใจ ในขณะที่ อีกสามคนที่เหลือ ยังคอยตีแมลงที่เข้าหาพวกตัว เพราะยังคง มีมาเรื่อยๆ  แต่เท่าที่สังเกต คือ มด ไม่ได้ เล็งมาทำร้ายพวกตี๋ และ หนูก็แค่ตามมากินซาก ของมดและยุง
            เมื่อตี่สังเกตเห็น ตี๋ จึง ย้อมสี ขอบเขตของตัวเองให้กลายเป็นเหมือน มุ้งลวดสีขาว ตาถี่ หลังจากแปล พวกมด ก็เลิกกรูเข้ามาหา แต่ก็ยังคง มียุงมาเกาะเป็น บางตัว แต่พวกมดกลับเลิกสนใจ เข้ามาหาและวิ่งหนีหนูวนไป
หมอโป้ง “มันแค่ หนีสัตว์นักล่า สินะว่าแต่ลุงตี๋ ช่วยผมหน่อยได้ไหม”
            เมื่อ ได้ยินอย่างนั้น ตี๋ก็ยืนคิดอยู่ซักพักว่า เอาไงดี เพราะตัวเองก็รู้ข่าวลือ ในโรงพยาบาล ว่า หมอโป้งโดนผู้ช่วยพยาบาล ชื่อชาย หลอกส่งเรียนต่อพยาบาล แล้วแอบเอาเงินหมอไปให้ สาวที่ชอบอยู่หลายครั้ง
            แต่ ยังไม่ทัน ที่ ตี๋ จะตอบอะไร อี๊ด ก็โพล่งออกมากลางวง
อี๊ด “หมอโป้ง เจ้าจะโง่หนักไปไหน ไอ้ชาย มันเอาสาวไปกก ที่ห้องเจ้า มันถึงได้โดนแบบนั้น”
            ทั้ง ตี๋ และ เตย ตกใจกับการ พูดโพล่งทะลุลำ ของอี๊ด ทำให้ได้แต่มองหน้ากันเลิกลัก เพราะทั้งสองรู้เรื่องแต่ไม่กล้าบอกหมอโป้ง
อี๊ด “พวกเอ็งก็ รู้เรื่องนี้กันดี ทำไมไม่บอกไอ้หมอโป้งมันตรงหือ”
            ทั้งตี๋ และ เตย โบกมือทั้งสองข้าง ให้หมอโป้ง แสดงท่าที แทนการปฏิเสธ ว่า ตนไม่เคยรู้มาก่อน
            หมอโป้ง เอามือปิดหน้าสักครู่ ในขณะที่ ตี๋และเตยทำไม่รู้ไม่ชี้ ตี ยุงและแมลง ที่ บินมาเกาะ และยังไม่ขยับกันไปไหม แม้ว่าแมลงจะน้อยลงแล้ว
            หลังจากนั้น หมอโป้ง ก็ หยิบกระเป๋าของตน พร้อมสิ่งของ เดินไปทางออกจนถึง ของเขตของตี๋ หมอโป้ง ก็ เอามือแตะ ไปที่ขอบเขต พร้อมหันมาบอกตี๋
หมอโป้ง “ยังไง ผมก็รักของผม ถ้าลุงจะไม่ช่วย ก็ให้ผมไป”
            เมื่อเป็นแบบนั้น อี๊ดก็โมโห ทำท่าตะโกนด่าหมอโป้ง แต่แค่ทำท่า จะ พูดก็ โดนตี๋ เอามือมาปิดปากจากด้านหลัง พร้อมกับเตยที่ ดึงมือหมอโป้งไว้
ตี๋คิดในใจ “ตี้แตกเพราะกลายเป็นหมาแล้วหนึ่ง”
            หลังจากนั้น ตี๋ก็คิดว่า คงต้องเอา อี๊ดไปสงบใจใน พื้นที่ ปลอดภัย แล้วตัวเองต้องรีบไปรับพ่อ กับกลุ่มที่เหลือเพราะ หมอโป้งตอนนี้ ถือเป็นสิ่งสำคัญ ไม่ใช่แค่กับกลุ่ม แต่เรียกได้ว่ากับทั้งโลกตอนนี้ก็ได้ ตี๋จึงเสนอออกไป
ตี๋ “คือหมอโป้งครับ ผมต้องไปรับพ่อผม ไปในที่ปลอดภัย บ้านผมอยู่แถวสำนักงานเขตห้วยขวาง”
            หมอโป้ง เดินกลับมา หาตี๋ทันทีเมื่อได้ยินว่าตี๋ จะไปที่ไหน พอมาใกล้ ก็ ดึงไหล่อี๊ดให้หลบออกไปด้านข้างพร้อมกับจับมือของตี๋ ที่เคยเอาอุดปากอี๊ด
หมอโป้ง “พอดีเลย คอนโดหมอก็อยู่ตรงแยก ห้วยขวาง ถ้ายังไงแวะไปช่วยชายกับผมก่อนนะครับ”
ตี๋คิดในใจ “หมาโดยสมบูรณ์ แล้วสินะอี๊ดเอ้ย ดีนะที่กูไม่หลุดตามน้ำไป”
            ตี๋ ก้มหน้ายอมรับ เพราะยังไงตัวเอง ก็คงให้ หมอโป้งช่วยไปด้วย รวมถึงเตยด้วย
ตี๋ “ได้ครับไว้ไปกัน แล้ว เตยไปด้วยกันนะ แล้วครอบครัวเตยหละ”
            เตยทำท่านึกสักพัก ก่อนจะตอบกลับตี๋
เตย “ก็มีพ่อแม่ ตอนนี้น่าจะนอนรอกรีดยางตอนเช้า และพี่ชายสองคนกับเมียก็อยู่กับ แก ไม่น่าจะมีอะไร เพราะสวนยางก็ไกลผู้คน”
            หมอโป้งก็รีบหันกลับไปจับมือเตยทั้งสองข้างพร้อมจ้องตาเตย
หมอโป้ง “งั้นเราไปด้วยกันนะ”
            เตยพยักหน้ารับ พร้อมกับมองไปที่อี๊ดที่ทำหน้าโกรธ หมอโป้ง และมีตี๋เดินเข้าไปตบไหล่ปลอบใจ
            เมื่อตกลงกันได้ทั้งหมด จึงเริ่มออกเดินทาง โดยตกลงกันว่าจะเดินออกไปทางออกฉุกเฉิน เมื่อเปิด ประตูทางออกฉุกเฉิน ก็มีออดสัญญาณ ดังขึ้นทันที พร้อมกับ ในนั้น มี ใยแมงมุง เต็มทางเดินหนีไฟ
            เส้นใยแมงมุง มีขนาด เท่า สายหูฟังมือถือ ทำให้ทั้งหมดรู้ได้ทันที ว่า เป็นแมงมุม ที่ขยายร่างมาเหมือนกับมดและหนูก่อนหน้า
ตี๋ “เอาไงดี งานนี้ สัตว์นักล่าตรงๆเลย ต่างกับมดก่อนหน้าที่หนีสัตว์นักล่ามาหาเรา”
เตย “ไปทางอื่นไหม ลุง”
            ตี๋ หันกลับไปมองข้างหลัง ที่หมอโป้งและอี๊ด กำลังส่งบรรยากาศไม่ดีอยู่ ทำให้ตัวตี๋ อยากหลุดไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด แต่สิ่งที่ พอจะฟัน เส้นใยพวกนี้ได้น่าจะมีเพียง หอกกับไม้กระบองปลายดาบของหมอโป้ง
            แต่ ตี๋ ก็ เพิ่งนึกขึ้นได้ ว่า เมื่อครู่ตอนเปิดหน้าจอร้านค้า มันมี เมนูใหม่เพิ่มมาอีกสองอัน เมื่อนึกได้ดังนั้น ตี๋ จึงหันไป บอกทั้งสามคน
ตี๋ “ตอนนี้ กรุณาสงบศึก แล้ว กลับมาเตรียมอะไรซักครู่”
เตย “ลุงตี๋จะสุ่มอีกแล้วหรือ ไม่ดีนา แม้มันจะเต็มที่ สองล้าน มากกว่ารอบแรก แต่ยังไม่รู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง”
            ตี๋ ส่ายหน้าเพราะตัวเองก็เข้าใจว่า ถ้ายิ่งใช้ โลกมันจะยิ่งน่ากลัว จึงตัดสินใจ ลองเปิดหน้าจอขึ้นมาดู เผื่อว่าจะมีทางออก
            หน้าจอร้านค้า ตอนนี้ กลายเป็นมีสี่ตัวเลือก ตัวเลือกแรก ก่อตั้งสมาคม เป็นรูป โล่ มีดาบไขว้ กับธงอยู่ ส่วนตัวเลือกร้านค้า มีแค่อักษร ภาษาอังกฤษ ว่า Shop ง่ายๆอยู่
            เมื่อเลือก ไปที่สมาคม ก็มีคำอธิบายเป็นหน้าต่าง เล็กๆขึ้นมา
            คำอธิบาย การก่อตั้งสมาคม จำเป็นต้องใช้ ตราตั้งสมาคม ที่มีอยู่ในหน้าร้านค้า จากนั้นตี๋ก็เลื่อนไปหน้าที่ สอง ก็มีคำอธิบายเกี่ยวกับ การทำสัญลักษณ์ ของสมาคม ตี๋จึงรีบปัดไปหน้าต่อไป เพราะ เรื่องพวกนี้ไม่สำคัญตอนนี้
หน้าที่สาม บอกว่า การตั้งสมาคม จะมีความสามารถ ตามความเข้ากันได้กับ เทพที่ดูแล โดยจะเกี่ยวข้องกับ อาชีพในโลกปกติ และการทำงานก่อนหน้าของผู้ก่อตั้งสมาคม
หน้าที่สี่ ซึ่งเป็นหน้าสุดท้าย ได้พูดถึงร้านค้า ของสมาคม จะต้องใช้แต้มสมาคม ที่ได้จากการบริจาค เหรียญแห่งความปลอดภัย ให้แก่สมาคม
ตี๋คิดในใจ “เหรียญแห่งความปลอดภัย หรือว่า”
            ตี๋ถอย ออกจากหน้าสมาคม เข้าไปที่หน้าจอเพิ่มพื้นที่ปลอดภัย
            เมื่อ กดเข้าไป ก็ ปรากฏ หน้าจอคำอธิบาย เด้งขึ้นมา
            คำอธิบายในนั้น ด้วยความเมตตา จากเทพสูงสุด เพื่อไม่ให้การบริจาค เพื่อช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ ของเจ้าสูญเปล่า จึงได้กำเนิด เหรียญแห่งความปลอดภัย เพื่อให้เจ้านำไปใช้ เอาตัวรอดในโลกที่แปรเปลี่ยน อัตราแลกเปลี่ยน หนึ่งร้อยเหรียญปลอดภัย ต่อหนึ่งวิญญาณบริจาค
 https://pantip.com/topic/43388640 รวม