ฉันในวัน 33 ปี ตกงาน แพนิค ซึมเศร้า โรคกระเพาะ ชีวิตแย่สุดในรอบหลายปี ตอนนี้หางานมา2เดือนแล้วยังไม่ได้คิดว่าจะทำยังไงดี ลดฐานเงินเดือนลงแล้วแต่ยังไม่เข้าตาบริษัทไหนเลย กำลังจะหมดหนทางสุดๆ แต่ความหวังเล็กๆของเราคือ"ฉันจะดีขึ้นในสักวัน"มันต้องมีสักที่สำหรับเราสิ เราคิดแบบนี้ทุกวันเพื่อที่จะได้หายใจต่อไป แล้วปลุกตัวเอง ขึ้นมาในทุกเช้า เหนื่อยน่ะ แต่พยายามอยู่ ต่อให้มีตื่นมาพร้อมน้ำตา เราก็จะสู้นะ!