สวัสดีครับ

ขอใช้พื้นที่ระบายปัญหาชีวิตสักนิดนะครับ

ผมเป็นเกย์อายุ 33 ปีครับ  ผมอยู่ในความสัมพันธ์แบบไม่มีสถานะกับคนคนนึงมา 4 ปีแล้วครับ ช่วงแรกๆนั้นผมก็รู้สึกว่ามันเป็นการเติมเต็มส่วนนึงของชีวิตที่มันขาดไป ผมรู้สึกดีนะ ที่มีเขาเข้ามาและอยู่ในชีวิต  

“ดี” ในที่นี้คือ มันดีกว่าแต่ก่อนตอนที่ผมไม่มีใคร  ผมมีคนให้คิดถึง มีคนให้ทักหา มีเพื่อนไปเที่ยว ผมไม่ต้องไปซื้อบริการ ผมรู้สึกว่า ชีวิตผมมันดีขึ้นและมีคุณค่ากว่าตอนที่ผมยังไม่มีเขาเข้ามา

แต่ไม่รู้ว่าเป็นที่ตัวผมเองคาดหวังมากเกินไปและไม่รู้จักพอหรือว่า เขาเริ่มจืดจางและห่างออกไป  ผมรู้สึกว่ามันน่าจะดีได้มากกว่านี้ ได้รับมากกว่านี้  เต็มที่ได้มากกว่านี้  

เรื่องเล็กๆที่หลายคนอาจมองว่าหยุมหยิมปัญญาอ่อน  เช่น การทักหากันวันละเล็กละน้อย สำหรับผมมองว่าเป็นเรื่องของการใส่ใจกัน แต่เขาอาจเห็นต่างและมองกันคนละแบบ

ผมยอมรับว่าผมเริ่มจะไม่มีความสุข  อัตราส่วน ความสุข:ความทุกข์ มันเริ่มใกล้เคียงกัน  บางทีก็มีความคิดว่า การกลับไปอยู่คนเดียว แบบแต่ก่อนมันจะดีกว่าไหม? 

แต่อีกใจก็กลัวครับ  ด้วยอายุที่มากขึ้น ด้วยหน้าที่การงานที่ไม่ได้พบปะผู้คน ชีวิตนี้ผมอาจไม่ได้พบเจอใครที่ดี และทำให้เรามีความสุขได้เท่าเขาอีกแล้วหรือเปล่า  ผมแทบจะลืมไปแล้วว่าช่วงเวลาที่เขายังไม่ได้เข้ามาในชีวิต ผมดำรงชีวิตมาได้ยังไงด้วยตัวคนเดียว  และถ้าคนที่อยู่กับเรามา4ปี หายไปกลายเป็นศูนย์  ผมจะดำเนินชีวิตและจัดการอารมณ์กับความรู้สึกตัวเองอย่างไร

ขออภัยทุกท่านที่รบกวนนะครับ