เรามีเพื่อนคนนึงที่รู้จักกันตั้งแต่ม.ต้น
เธอย้ายมาเรียนกลางเทอม เพราะปรับตัวไม่ได้กับโรงเรียนเดิม เนื่องจากเป็นโรคซึมเศร้า
แต่สิ่งที่ทำให้เรารู้สึกว่าการรู้จักกันครั้งนี้ “มีความหมาย” คือ…
โรงเรียนเก่าที่เพื่อนย้ายมาคือที่เดียวกับที่ลุงเราสอนอยู่ และลุงเราเองก็เป็นคนคุยกับครอบครัวเพื่อนให้ย้ายมาเรียนที่โรงเรียนเดียวกับเรา
ลุงเราบอกว่าเขาอยากให้เพื่อนได้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดีกว่า เพราะเราและน้องของเราก็เรียนที่นี่
หลังจากนั้นไม่นาน ลุงเราก็เสียชีวิตจากโรคมะเร็งตับ
และเราก็มีความเชื่อฝังใจว่า "เพื่อนคนนี้คือคนที่ลุงส่งมาให้เราได้ดูแล"
ตั้งแต่นั้นมา เราก็อยู่ข้าง ๆ เพื่อนมาตลอด
ไม่ว่าจะดึกแค่ไหน ถ้าเธอรู้สึกไม่ไหว โทรมา เราก็ขับรถไปหา
ถ้าเธอทำร้ายตัวเอง เธอจะส่งรูปมาให้ดู เราต้องคอยรับมือกับภาพเหล่านั้นทุกครั้ง
เราเคยได้ยินคำพูดจากเธอว่า
“ถ้าทิ้งกูไป กูไม่เหลือใครแล้ว กูตายได้เลยนะ”
คำพูดนั้นมันติดอยู่ในใจเราเสมอ และทำให้เรารู้สึกว่า “เราต้องอยู่ตรงนี้”
แม้ในวันที่เรารู้สึกว่า “ตัวเองไม่ไหว”
เธอชอบถามความคิดเห็นเราเวลาทะเลาะกับครอบครัว
แต่ถ้าเราไม่ได้เข้าข้าง เธอกลับโยนความรู้สึกผิดมาให้เราเหมือนว่าเราทำให้เธอแย่ลง
ทั้งที่เราตั้งใจพูดเพราะหวังดี
บางครั้งเธอก็พูดทำลายความมั่นใจเราต่อหน้าคนอื่น
เช่น บอกรูปเรายิ้มตลก พูดต่อหน้าแฟนเราและเพื่อน ๆ
ซึ่งแม้จะดูเป็นเรื่องเล็ก แต่มันเจ็บ
เหตุการณ์ที่ทำให้เรารู้สึกเจ็บที่สุด คือช่วงที่เราทำผิดพลาดในชีวิต
วันนั้นเรามีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนหนึ่ง และค้างคืนกับเขา
ครอบครัวจับได้ พ่อเราส่งข้อความมาว่าเสียใจมาก
เรารู้สึกผิด ไม่กล้ากลับบ้าน ไม่รู้จะไปหาใคร
เราเลยเลือกไปหา “เธอ” เพราะคิดว่าเธอจะเข้าใจ
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เธอพาเพื่อนอีกคนที่เราไม่สนิทมาเจอด้วย
และเพื่อนคนนั้นตะโกนว่า
“เป็นไง ครั้งแรก เจ็บปะ?”
ตอนนั้นเรารู้สึกอับอาย เสียใจ และเจ็บจนพูดไม่ออก
เธอบอกเราว่าไม่ได้ตั้งใจให้เพื่อนคนนั้นรู้ แค่เล่าให้เพื่อนอีกคนที่สนิทฟัง
แต่มันก็ยังไม่ใช่เรื่องที่ควรเล่าให้ใครฟังเลย
ปีที่แล้ว เป็นวันเกิดแฟนเรา
เราตั้งใจจัดงานให้สุด ๆ จ่ายเองทุกอย่าง รวมถึงเหล้าทุกขวด
เชิญเพื่อนสนิททุกคนมา และเธอก็มาด้วย พร้อมคนคุยของเธอ
เธอรู้ตัวว่าแพ้แอลกอฮอล์ แต่ก็ดื่มหนักมาก
พอคนคุยของเธอลุกไปเข้าห้องน้ำ
เธอก็เดินมาซบตักแฟนเรา แล้วพูดว่า
“รักกูมั้ย ๆ ๆ” ซ้ำ ๆ
เราอยู่ตรงนั้น เห็นและได้ยินทุกอย่าง
แต่แฟนเราไม่ได้ตอบโต้อะไร
เราเลือกที่จะลุกหนีออกมา เพราะไม่อยากทำอะไรแบบไม่คิด
สุดท้ายแฟนเราก็เดินตามมา เรากลับบ้าน
และนอนไม่หลับทั้งคืน
เหตุการณ์นี้ผ่านมาหนึ่งปี
เธอเคยมาขอโทษ และเราก็ยอมให้อภัย
แต่เรื่องทั้งหมดมันยังค้างในใจเราเสมอ
เรารู้ว่าเธอมีปัญหาสุขภาพจิต และเราก็พยายามเข้าใจตลอด
แต่เราก็เป็นคนเหมือนกัน ที่เจ็บ ที่เสียใจ ที่เหนื่อย
สิ่งที่เราได้จากความสัมพันธ์นี้คือ
ความรู้สึกผิด
ความกลัวว่าจะเป็นคนผิด ถ้าไม่อยู่ตรงนั้นให้เขา
และความเสียใจที่เรารู้สึกว่า มิตรภาพครั้งนี้…มันไม่แฟร์เลย
เราไม่ได้อยากเลิกคบใคร แต่เราเริ่มถามตัวเองว่า
“ทำไมความเป็นเพื่อนครั้งนี้ เราถึงต้องรู้สึกเจ็บอยู่ฝ่ายเดียว?”
ใครเคยอยู่ในมิตรภาพที่รู้สึกว่าตัวเอง “แบกอยู่คนเดียว” บ้างคะ
คุณตัดสินใจยังไง?
เรากำลังอยากรักตัวเองให้มากขึ้น แต่ยังสลัดความรู้สึกผิดไม่ได้เลย...
เราเหนื่อยกับมิตรภาพที่ต้องแบกอีกคนไว้ตลอดเวลา
เธอย้ายมาเรียนกลางเทอม เพราะปรับตัวไม่ได้กับโรงเรียนเดิม เนื่องจากเป็นโรคซึมเศร้า
แต่สิ่งที่ทำให้เรารู้สึกว่าการรู้จักกันครั้งนี้ “มีความหมาย” คือ…
โรงเรียนเก่าที่เพื่อนย้ายมาคือที่เดียวกับที่ลุงเราสอนอยู่ และลุงเราเองก็เป็นคนคุยกับครอบครัวเพื่อนให้ย้ายมาเรียนที่โรงเรียนเดียวกับเรา
ลุงเราบอกว่าเขาอยากให้เพื่อนได้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่ดีกว่า เพราะเราและน้องของเราก็เรียนที่นี่
หลังจากนั้นไม่นาน ลุงเราก็เสียชีวิตจากโรคมะเร็งตับ
และเราก็มีความเชื่อฝังใจว่า "เพื่อนคนนี้คือคนที่ลุงส่งมาให้เราได้ดูแล"
ตั้งแต่นั้นมา เราก็อยู่ข้าง ๆ เพื่อนมาตลอด
ไม่ว่าจะดึกแค่ไหน ถ้าเธอรู้สึกไม่ไหว โทรมา เราก็ขับรถไปหา
ถ้าเธอทำร้ายตัวเอง เธอจะส่งรูปมาให้ดู เราต้องคอยรับมือกับภาพเหล่านั้นทุกครั้ง
เราเคยได้ยินคำพูดจากเธอว่า
“ถ้าทิ้งกูไป กูไม่เหลือใครแล้ว กูตายได้เลยนะ”
คำพูดนั้นมันติดอยู่ในใจเราเสมอ และทำให้เรารู้สึกว่า “เราต้องอยู่ตรงนี้”
แม้ในวันที่เรารู้สึกว่า “ตัวเองไม่ไหว”
เธอชอบถามความคิดเห็นเราเวลาทะเลาะกับครอบครัว
แต่ถ้าเราไม่ได้เข้าข้าง เธอกลับโยนความรู้สึกผิดมาให้เราเหมือนว่าเราทำให้เธอแย่ลง
ทั้งที่เราตั้งใจพูดเพราะหวังดี
บางครั้งเธอก็พูดทำลายความมั่นใจเราต่อหน้าคนอื่น
เช่น บอกรูปเรายิ้มตลก พูดต่อหน้าแฟนเราและเพื่อน ๆ
ซึ่งแม้จะดูเป็นเรื่องเล็ก แต่มันเจ็บ
เหตุการณ์ที่ทำให้เรารู้สึกเจ็บที่สุด คือช่วงที่เราทำผิดพลาดในชีวิต
วันนั้นเรามีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนหนึ่ง และค้างคืนกับเขา
ครอบครัวจับได้ พ่อเราส่งข้อความมาว่าเสียใจมาก
เรารู้สึกผิด ไม่กล้ากลับบ้าน ไม่รู้จะไปหาใคร
เราเลยเลือกไปหา “เธอ” เพราะคิดว่าเธอจะเข้าใจ
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นคือ เธอพาเพื่อนอีกคนที่เราไม่สนิทมาเจอด้วย
และเพื่อนคนนั้นตะโกนว่า
“เป็นไง ครั้งแรก เจ็บปะ?”
ตอนนั้นเรารู้สึกอับอาย เสียใจ และเจ็บจนพูดไม่ออก
เธอบอกเราว่าไม่ได้ตั้งใจให้เพื่อนคนนั้นรู้ แค่เล่าให้เพื่อนอีกคนที่สนิทฟัง
แต่มันก็ยังไม่ใช่เรื่องที่ควรเล่าให้ใครฟังเลย
ปีที่แล้ว เป็นวันเกิดแฟนเรา
เราตั้งใจจัดงานให้สุด ๆ จ่ายเองทุกอย่าง รวมถึงเหล้าทุกขวด
เชิญเพื่อนสนิททุกคนมา และเธอก็มาด้วย พร้อมคนคุยของเธอ
เธอรู้ตัวว่าแพ้แอลกอฮอล์ แต่ก็ดื่มหนักมาก
พอคนคุยของเธอลุกไปเข้าห้องน้ำ
เธอก็เดินมาซบตักแฟนเรา แล้วพูดว่า
“รักกูมั้ย ๆ ๆ” ซ้ำ ๆ
เราอยู่ตรงนั้น เห็นและได้ยินทุกอย่าง
แต่แฟนเราไม่ได้ตอบโต้อะไร
เราเลือกที่จะลุกหนีออกมา เพราะไม่อยากทำอะไรแบบไม่คิด
สุดท้ายแฟนเราก็เดินตามมา เรากลับบ้าน
และนอนไม่หลับทั้งคืน
เหตุการณ์นี้ผ่านมาหนึ่งปี
เธอเคยมาขอโทษ และเราก็ยอมให้อภัย
แต่เรื่องทั้งหมดมันยังค้างในใจเราเสมอ
เรารู้ว่าเธอมีปัญหาสุขภาพจิต และเราก็พยายามเข้าใจตลอด
แต่เราก็เป็นคนเหมือนกัน ที่เจ็บ ที่เสียใจ ที่เหนื่อย
สิ่งที่เราได้จากความสัมพันธ์นี้คือ
ความรู้สึกผิด
ความกลัวว่าจะเป็นคนผิด ถ้าไม่อยู่ตรงนั้นให้เขา
และความเสียใจที่เรารู้สึกว่า มิตรภาพครั้งนี้…มันไม่แฟร์เลย
เราไม่ได้อยากเลิกคบใคร แต่เราเริ่มถามตัวเองว่า
“ทำไมความเป็นเพื่อนครั้งนี้ เราถึงต้องรู้สึกเจ็บอยู่ฝ่ายเดียว?”
ใครเคยอยู่ในมิตรภาพที่รู้สึกว่าตัวเอง “แบกอยู่คนเดียว” บ้างคะ
คุณตัดสินใจยังไง?
เรากำลังอยากรักตัวเองให้มากขึ้น แต่ยังสลัดความรู้สึกผิดไม่ได้เลย...