เราเป็นเด็กคนนึงที่รักสัตว์มาก เจอหมาแมวที่ไหนต้องได้จับต้องได้เล่นด้วยตลอด แต่เราไม่เคยมีสัตว์เลี้ยงเลย เราขอพ่อแม่ตลอดว่าอยากเลี้ยง แต่ไม่เคยได้ เค้าจะบอกว่าเรายังเลี้ยงไม่ได้ ไม่มีเวลามั้งไม่มีความรับผิดชอบมั้ง เราก็โอเคถึงจะนอยบ้าง มีครั้งนึงเราขอเค้าจนเค้าบอกว่า งั้นเรียนให้ได้เกรด 3.5 ให้ได้ นั้นคือสิ่งที่เราทำไม่เคยถึง แต่เราก็ทำจนได้ แต่เหมือนเค้าจะทำเป็นลืม จนเราไม่ได้เลี้ยง พอเราอยู่ ม.2 เราได้ย้ายจาก กทม. มาอยู่ต่างจังหวัดมันมีพื้นที่เยอะมากๆๆ จนเราได้โอกาสที่จะมีสัตว์เลี้ยงซักทีและพ่อแม่เราก็อนุญาต สัตว์เลี้ยงของเราตัวแรกเป็นน้องหมา เราไม่ได้ซื้อน้องมาด้วยเงินแต่เราซื้อน้องมาด้วยใส้กรอก555น้องอยู่ข้างถนนตอนฝนตก บอกเลยว่าเหมือนรักแรกพบอ่ะ รักน้องมากกกกจนมีงองออกมาหลายตัวเลย แต่พ่อเราตีน้องตลอดจนบางตัวตอมใจตาย เราเสียใจมาโดยตลอดแบบไม่เคยเสียใจมามากขนาดนี้มาก่อน เราเครียดจนต้องพบจิตแพทย์พ่อกับแม่เค้าเสียใจเรื่องเรามากเค้าเอาแต่โทษเองว่าเค้าทำอะไรผิดทำไมลูกถึงต้องเครียดจนต้องพบจิตแพทย์ เราพูดอะไรไม่ได้พอพูดไปเค้าก็ไม่ยอมรับตัวเองแล้วก็พูดให้เหมือนว่าเราทำตัวเอง เราเลยต้องทำว่าเราไม่เครียดเราโอเคแต่พ่อก็ทำเหมือนเดิม บางทีเอาหมาเราไปปล่อย เราเสียใจจนแทบช็อคแต่พ่อก็บอกว่าก็มันมากัดของของพ่อจนเละ เราก็ได้แต่บอกว่าก็มันเป็นหมามันไม่ใช่คนมันไม่รู้ และตัวที่พ่อเอาไปทิ้งเป็นสัตว์เลี้ยงตัวแรกของเรา เราถามว่าเอาหมาเราไปไว้ไหนก็ไม่ยอมบอก คืนนั้นเราร้องไห้ทั้งคืนจนเราไข้ขึ้น(แต่เค้าก็ยังทำแบบเดิม) ตอนนี้จากเด็กที่รักสัตว์มากตอนนี้ไม่ใช่ไม่รักนะแต่ไม่อยากเอามาเลี้ยงแล้วถึงเราจะอยากเลี้ยงขนาดไหน เราไม่อยากเอาเค้ามาทรมานแล้ว เราขอบคุณที่คุณอ่านจนจบ เราอาจจะเรียงเนื้อไม่รู้เรื่อง เพราะตอนนี้เราเพิ่งเสียสัตว์เลี้ยงตัวสุดท้ายไป แต่เราขอคนเข้าใจเราหน่อยว่า พ่อกับแม่ทำได้ขนาดนี้เลยหรอเปลี่ยนใจลูกได้เลยอ่ะแต่บอกเลยเราไม่เกลียดพ่อแม่แน่นอน