"ความสงบของปัญญา นั้น...
เมื่อจิตสงบแล้ว...ไม่กลัวรูป เสียง กลิ่น รส  โผฏฐัพพะ และไม่กลัวธรรมารมณ์...ไม่กลัว

กระทบ มันเดี๋ยวนี้ รู้...มันเดี๋ยวนี้
กระทบ มันเดี๋ยวนี้ ทิ้ง...มันเดี๋ยวนี้
กระทบ มันเดี๋ยวนี้ วาง...มันเดี๋ยวนี้
เรื่องของปัญญาเป็นอย่างนี้

สงบเรื่องสมาธินี้...หลง หลงมากๆ เลย
เรื่องสมาธินี่...คือ ปราศจากอารมณ์  
มันจึงสงบ
ไม่มี...อารมณ์ มันก็สงบ ก็ติดสุขหล่ะทีนี้
แต่เมื่อถูกอารมณ์ ก็งอเลย  
กลัว กลัวอารมณ์
กลัวทุกข์ กลัวนินทา กลัวสรรเสริญ
กลัวรูป กลัวเสียง กลัวกลิ่น กลัวรส
สมาธิ นี่ !...
กลัวหมด ถึงได้ไม่อยากออกมากับเขา

ถ้าคนที่มีสมาธิแบบนี้...
อยู่แต่ในถ้ำนั่น...เสวยสุข ไม่อยากออกมา
ที่ไหนมันสงบ  ก็ไปซุก ไปซ่อนอยู่อย่างนั้น
ทุกข์มากน่ะ สมาธิแบบนี้...
ออกมาอยู่กับผู้อื่นเขา ไม่ได้

มาดูรูป ไม่ได้  ได้ยินเสียง ไม่ได้
ต้องอยู่เงียบๆ อย่างนั้น...
ไม่ต้องการให้ใครมาพูด มาจา สถานที่ต้องสงบ

สงบอย่างนี้...ใช้ไม่ได้  
สงบขั้นนั้นแล้ว...ให้เลิก ถอน...ออกมา  
ถ้ามันสงบแล้ว...เอามาพิจารณา  
เอาตัวสงบมาพิจารณา เอามาต่อ..กับอารมณ์

เอามาพิจารณา...
รูป ก็ดี  เสียง ก็ดี  กลิ่น ก็ดี  รส ก็ดี  
โผฏฐัพพะ ธรรมารมณ์ พวกนี้
เอาความสงบ นั้น...มาพิจารณา."

_______________________________________
หลวงพ่อชา  สุภัทโท  วัดหนองป่าพง.