มีคนแนะนำให้ผมไปอ่านกัจจานโคตตสูตร...
ผมจะบอกว่า...นอกจากอ่านมาหลายเที่ยว.. มฃผมก็แปลจากบาลีเป็นไทยก็หลายรอบมาก

แต่ที่สำคัญกว่า..คือ...ผู้รู้ว่าพระสูตรไทยแปลคลาดเคลื่อน.. มันจะเป็นไปได้อย่างไร ...

" สิ่งใดๆในโลก..มี " 👈..กลายเป็นมิจฉาทิฏฐิๆ
" สิ่งใดๆในโลก..ไม่มี " 👈...ก็ผิด..

พอไปดูบาลี...และใช้หลักมหาเปส๔...
จึงรู้ว่า... ผู้แปล..แปล 2 คำนี้ผิดไป..

คำแรก.. " อตฺถิ "...
ไปแปลว่า " มี "..เฉยๆ มันก็ไปซ้ำกับคำว่า " สติ - สโต "...ที่แปลว่า " มี " เช่นกัน..
พอไปตรวจสอบกับพระสูตรอื่นๆ..จึงทราบว่า...

" อตฺถิ "...แปลว่า.. " มีอย่างถาวร(เที่ยงแท้)

ส่วนคำที่ 2 คือ " นตฺถิ "...ไม่ใช่แปลว่า " ไม่มี "..." อสติ "..ก็แปลว่า..ไม่มี   
แต่ต้องแปลว่า " ไม่มีเลย(ไม่มีซักกะนิด) "

ผมรู้ได้อย่างไง... เอาแบบง่ายๆนะ
ก็ในพระสูตรนี้..ตอนที่พระองค์กล่าวว่า
พระองค์เทศนาเป็น...กลางว่า..

" สิ่งนี้มี ..สิ่งนี้จึงมี
   สิ่งนี้ไม่มี... สิ่งนี้จึงไม่มี "

ก็ตอนมี...คุณจะไปบอกว่าไม่มีไปได้อย่างไร!!!!

และ..ตอนที่ดับไปไม่มี...คุณจะไปบอกว่า...มันมึอย่างถาวร..ไม่ได้!!!


ฟังเลย...กัจจานโคตตสูตร
👇
👇

[๔๓]   ทฺวยนิสฺสิโต   โข  ยํ   กจฺจาน   โลโก  เยภุยฺเยน อตฺถิตญฺเจว   นตฺถิตญฺจ   ฯ  
{....กัจจาน!  ใดในโลกโดยส่วนมาก..อาศัย 2 อย่าง..คือ..
(1)..อัตถิตา(ความมีอย่างเที่ยงถาวร)..อันนี้ด้วย
(2)..นัตถิตา(ความไม่มีเลย..อะไรไปไม่มี)..ด้วย...}

โลกสมุทยํ  จ  โข  กจฺจาน  ยถาภูตํ
สมฺมปฺปญฺญาย   ปสฺสโต   
{...กัจจานะ!  ด้วย..การเห็นเข้าใจใน..โลกสมุทัย(การเกิดขึ้นของโลก)แล..ตามความเป็นจริง...ด้วยปัญญาอันถูกต้อง...}

ยา   โลเก   นตฺถิตา   สา   น   โหติ  ฯ
{....สิ่งใดๆในโลก..ที่ว่า " ไม่มี "...ก็จะไม่เกิดขึ้น(แก่เขา)...}👈👈👈👈...อัตตา..มันเกิดขึ้น..จะมาบอกว่าไม่มี..มันก็เท่ากับ..ไม่เข้าใจ.." โลกสมุทัย "...คือ..ในท้ายพระสูตรกล่าวว่า..คือ..ปฏิจจสมุปบาทสายเกิด..

โลกนิโรธํ    โข    กจฺจาน   ยถาภูตํ   สมฺมปฺปญฺญาย   ปสฺสโต   
{..ด้วย..การเห็นเข้าใจใน..โลกนิโรธ(การดับลของโลก)แล..ตามความเป็นจริง...ด้วยปัญญาอันถูกต้อง...}

ยา โลเก   อตฺถิตา   สา  น  โหติ  ฯ  
{....สิ่งใดๆในโลก..ที่ว่า " มีอย่างถาวรคงท "...ก็จะไม่เกิดขึ้น(แก่เขา)...}👈👈👈👈...อัตตา..มันเกิดขึ้น..จะมาบอกว่าไม่มี..มันก็เท่ากับ..ไม่เข้าใจ.." โลกสมุทัย "...คือ..ในท้ายพระสูตรกล่าวว่า..คือ..ปฏิจจสมุปบาทสายดับ..

อุปายุปาทานาภินิเวสวินิพนฺโธ ขฺวายํ  กจฺจาน   โลโก   เยภุยฺเยน   ตญฺจายํ  อุปายุปาทานํ  เจตโส อธิฏฺฐานํ อภินิเวสานุสยํ
{...กัจจาน! .....โลกอันนี้แล..โดยมาก..ผูกมัดอย่างแรงกล้าด้วยความยึดมั่นถือมั่น...นั่นก็คือ..การยึดมั่นถือมั่น..ที่ไปตั้งในใจ...ด้วยความยึดมั่นอันแรงกล้าด้วยอนุสัย.....}

น  อุเปติ  ---{...ต้อง..ไม่เข้าถึง...}
น  อุปาทิยติ  ---{...ต้อง..ไม่ยึดมั่น...}

นาธิฏฺฐาติ  อตฺตา เมติ    ฯ   
{...ไม่สำคัญว่า..เป็นอัตตา..ของเรา..ดังนี้....}
(...ไม่ควรเห็นว่า..มันเป็นอัตตา..ของเรา
....ไม่ใช่..ไปบอกว่า " อัตตา..ไม่มี "..
ถ้าอัตตาไม่มี...มันก็จไม่ต้องมีการสอนให้ละอัตตา!!!...)

ทุกฺขเมว    อุปฺปชฺชมานํ   อุปฺปชฺชติ   
{...ทุกข์นั้นเที่ยว..เมื่อจะเกิด..ก็เกิดขึ้น..}

ทุกฺขํ   นิรุชฺฌมานํ นิรุชฺฌตีติ  
{...ทุกข์นั้นเที่ยว..เมื่อจะกับ..ก็ดับลง..}

น  กงฺขติ  น  วิจิกิจฺฉติ  ฯ  
{...โดยไม่สงสัย..โดยไม่ลังเล..}
(...หมายถึงเข้าใจปฏิจจสมุปบาทอย่างท่องแท้..เข้าใจแล้วจึงไม่สงสัย..)

อปรปฺปจฺจยา  ญาณเมวสฺส เอตฺถ
โหติ ฯ
{....โดยมีความรู้ในสิ่งนี้(ปฏิจจ)..โดยไม่ต้องเชื่อผู้อื่น.... }
(...รู้รู้เองเข้าใจเองในปฏิจจสมุปบาท..เมื่อรู้เข้าใจก็เลยไม่ต้องเชื่อผู้อื่นอีก...)

เอตฺตาวตา โข กจฺจาน สมฺมาทิฏฺฐิ โหติ ฯ
{....กัจจาน!  ประมาณเท่านี้แล...คือ..การได้มีสัมมาทิฏฐิ...}
     

[๔๔]   สพฺพมตฺถีติ  โข  กจฺจาน  อยเมโก  อนฺโต  

สพฺพํ  นตฺถีติ อยํ   ทุติโย   อนฺโต  ฯ  
{....กัจจาน !  (ความเห็นว่า)
" สิ่งทั้งปวงมีอยู่อย่างถาวร "..อันนี้เป็นสุดโต่งที่ 1
" สิ่งทั้งปวง...ไม่มีเลย " ..อัอันนี้เป็นสุดโต่งที่ 2...}

เอเต  เต  กจฺจาน  อุโภ  อนฺเต  อนุปคมฺม
มชฺเฌน    ตถาคโต    ธมฺมํ    เทเสติ   
{....กัจจานะ !  ไม่เข้าไสู่...สุดโต่งทั้ง 2 เหล่านั้นๆ  
ตถาคต..แสดงธรรมเป็นกลาง..ว่า..}

อวิชฺชาปจฺจยา    สงฺขารา
{...เพราะอวิชชาเป็นปัจจัย  จึงมีสังขารทั้งหลาย...}

สงฺขารปจฺจยา   วิญฺญาณํ  
{...เพราะสังขารเป็นปัจจัย  จึงมีวิญญาณ...}

ฯเปฯ  --{ย่อ..ปฏิจจสายเกิด}

เอวเมตสฺส  เกวลสฺส  ทุกฺขกฺขนฺธสฺส
สมุทโย   โหติ  ฯ  
{...การเกิดมีขึ้นของความทุกข์ทั้งหมดทั้งมวล..มีได้ด้วยอาการอย่างนี้.,.}

อวิชฺชาย  เตฺวว  อเสสวิราคนิโรธา  สงฺขารนิโรโธ
{...เพราะอวิชชานั่นหละ..จางคลายจนดับไม่เหลือ  สังขารจึงดับ...}

สงฺขารนิโรธา  วิญฺญาณนิโรโธ   
{....เพราะสังขารดับ  วิญญาณจึงดับ...}

ฯเปฯ  --{ย่อ..ปฏิจจสายเกิด}
  
เอวเมตสฺส    เกวลสฺส ทุกฺขกฺขนฺธสฺส นิโรโธ โหตีติ ฯ
{...การดับลงของความทุกข์ทั้งหมดทั้งมวล..มีได้ด้วยอาการอย่างนี้.ดังนี้...}