ทุกครั้งที่ได้กลิ่นหมูกระทะ มันจะเหมือนมีเสียงบางอย่างในหัวบอกว่า “เอาให้สุด อย่าให้เหลือแรงกลับบ้าน”
ไม่ว่าจะไปกับเพื่อน กับแฟน หรือไปคนเดียว (ซึ่งใช่ครับ ผมไปมาแล้ว...)
มันจะจบลงด้วยการที่ผมกินจนแน่น พุงตึง เดินตัวเอียง พร้อมสัญญากับตัวเองว่า “คราวหน้าไม่เอาแล้วนะ” แต่แน่นอนว่าผมโกหกตัวเองเก่งมาก
และสิ่งที่เกิดขึ้นคือ... ผมกินจนเหมือนร่างกายจะจำไม่ได้ว่ามันอิ่มคืออะไร
เนื้อก็ย่างไม่หยุด น้ำจิ้มก็จิ้มรัว ผักก็เติมเหมือนกลัวขาดไฟเบอร์ ทั้งที่ลึก ๆ รู้ว่าตอนนี้กินไปก็แทบจะหายใจไม่ออก
มันเป็นไปได้ยังไงกัน ที่เรารู้ตัวว่าอิ่ม แต่ยังนั่งกินต่อไปแบบภูมิใจในความทรมานของตัวเอง?
นี่เรากำลังกินด้วยท้อง หรือด้วยใจ หรือด้วยความแค้นที่สะสมมาทั้งสัปดาห์กันแน่?