บทกลอน: ปู่สอนหลาน สัจธรรมของชีวิต เฒ่ากลับเป็นทารก

พอเฒ่าแล้ว ทุกคนเป็น เช่นทารก
ผมเคยดก ก็บางหาย คล้ายหัวเด็ก
เคยเดินวิ่ง ก็ต้องคลาน เหมือนเด็กเล็ก
ต้องหมั่น Check ผ้าอ้อมให้ ไม่ใส่นาน

ที่เคยเคี้ยว ข้าวได้ ฟันหายหมด
ต้องมาบด นม น้ำ ยา ป้อนอาหาร
เคยขี้เล่น กลับเล่นขี้ ชี้อาการ
เตรียมกลับบ้าน เก่ากัน เช่นนั้นเอง

เคยลุกนั่ง เดินวิ่ง นอนทิ้งร่าง
มองหน้าต่าง ฝ้ากำแพง หมดแรงเบ่ง
กลิ้งซ้ายขวา ตัวชา แขนขาเกร็ง
ให้ยาเร่ง สวนระบาย ถ่ายขับลม



ผื่นจ้ำเลือด ตัวเล็กหด แผลกดทับ
เพียงขยับ ปวดเมื่อยหนอ คอแห้งขม
ไม่มีสิ่ง ใดหนาน่า อภิรมย์
เพียงนอนซม รอทิ้งร่าง เดินทางไกล

พอเฒ่าแล้ว ทุกคนเป็น ก็เช่นนี้
ต่างกันที่ เตรียมจิตนี้ ดีแค่ไหน
สมาธิ สติ รู้ ไหมอย่างไร
ใครยึดไว้ มากน้อย ใครปล่อยวาง

ช่วงสำคัญ ก่อนจิต จุติออก
เป็นตัวบอก ว่าจะไป ภพไหนบ้าง
สังโยชน์สิบ ถ้าละครบ จบเดินทาง
ได้พ้นห่าง สังสารวัฏ ไม่กลับมา