“ถ้าผมผ่าน… ก็จบ แต่ถ้ายังไม่ผ่าน ภาระนี้ก็ยังต้องแบกต่อ — และผมไม่อยากให้มันวนซ้ำไปทั้งชีวิต”

ผมอายุ 50 ปี+ แล้วครับ
ชีวิตไม่ใช่เรื่องง่าย
แต่ก็ยังเดินมาได้
ไม่ได้ยิ่งใหญ่ ไม่ได้ล้มเหลว
แค่พอมีแรงแบกสิ่งที่จำเป็นต้องแบก…
ในทุกๆ วัน

บางครั้งก็มีคำถามในใจว่า
“ถ้าตอนเกิดมา มีเงินให้สัก 10 ล้าน…
ชีวิตจะแตกต่าง…แค่ไหน?”

คงไม่ต้องฝืน คงไม่ต้องเสี่ยง
คงไม่ต้องนั่งคำนวณทุกเดือนว่าเงินพอไหม
แค่เอาดอกเบี้ยมาลงทุน ซื้อห้องแถว ปล่อยเช่า
ใช้ชีวิตเรียบๆ
มันก็จบแล้ว
(ขอบ่น/ ปรับทุกข์หน่อยนะครับ)

แต่ผมไม่ได้เกิดมาแบบนั้น
ผมเริ่มต้นจากศูนย์
หรืออาจจะติดลบด้วยซ้ำ
ไม่มีทุน ไม่มีพี่น้องที่ช่วยได้มาก
ไม่มีที่ดินที่รอขาย
มีแค่แรง
กับความรับผิดชอบเต็มหลัง

ผมมีภาระ
ที่คนภายนอกไม่เห็น
บางคนคือครอบครัว
บางคนคือหนี้เก่า
บางคนคือความฝันของคนที่ฝากไว้กับเรา
ผมไม่ได้สู้เพื่อจะรวย
แต่เพื่อ “ไม่ให้ชีวิตวนซ้ำ”
เหมือนรุ่นก่อนๆ

ถ้าผมยังไม่ผ่าน
ภาระนี้ก็ยังจะอยู่
ความเหนื่อยก็ยังจะถ่ายทอดต่อ
ในแบบที่ไม่ต้องมีลูกหลาน…
แต่มันจะกัดกินเวลาทั้งชีวิตของเราเอง

ผมอยากหยุดมันตรงนี้
หยุดด้วยความตั้งใจ
หยุดด้วยระบบ
หยุดด้วยสติ
ไม่ใช่ปล่อยให้มันหยุดเพราะเราล้ม

โลกไม่ใจร้ายหรอกครับ
แต่มันเย็นชา
และไม่เคยแคร์ว่าคุณเกิดมาจากตรงไหน

ใครที่สู้แบบเงียบๆ ทุกวัน
ผมขอให้คุณ “ผ่าน” เหมือนที่ผมก็พยายามจะผ่าน
เพื่อไม่ต้องแบกมันจนวันสุดท้าย

แล้วคุณล่ะ…
เคยรู้สึกไหมว่า
“ชีวิตนี้ ถ้าเราผ่านไม่ได้…
มันก็จะวนกลับมาหาเราอีกซ้ำๆ”

คุณกำลังแบกอะไรอยู่ตอนนี้
และคุณอยาก “หยุดวงจรไหน”
ไว้ที่ตัวคุณเอง?

เล่าให้ฟังได้นะครับ…
ผมอาจไม่ได้ตอบทุกคน
แต่จะอ่านด้วยใจเสมอ

ขอบพระคุณมากๆ นะครับ