เราอย​สวัสดีค่ะคือตามหัวข้อ เราเป็น เด็กที่พ่อแม่ไม่ได้เข้าใจขนาดนั้นและคนรอบข้างเป็นคนที่มีความคิดเป็นของตัวเองสูงค่ะ เราถูกผู้ใหญ่ทำให้เรารู้สึกด้อยค่าค่ะตั้งแต่อนุบาลเราโดนเลือกปฏิบัติ ทำให้เราคิดว่าหน้าตาเราน่าเกลียดเป็นเด็กที่แย่ค่ะ ​เราจะเล่าเท่าที่จำได้ตามความรู้สึกนะคะ ครั้ง นึงเราจำเหตุการนี้ได้ขึ้นใจเลยค่ะ ตอนอยู่เตรียมอนุบาลเราร้องไห้ออกกลับบ้านค่ะ สิ่งที่ครูทำกับเราคือเอาเราไปขังในห้องที่เป็นตะแกรงคนเดียวแล้วปิดประตูล็อคไว้ค่ะ ตอนนั้นเราหวังว่าพ่อแม่จะมารับจนเราเห็นภาพหลอนว่าเจอรถพ่อแม่เลยค่ะ เราตอนเด็กโดนแม่ว่าเราก็ร้องไห้อยู่ไต้ทุนบ้านตาค่ะเราไม่ได้โดนปลอบเลยค่ะ ตาบอกว่าจะร้องให้ไปร้องที่อื่น ตั้งแต่ตอนนั้นเราไม่ร้องเลยค่ะจนมาช่วง8ขวบเวลาเราเศร้าเราเจ็บกลางอกเจ็บลึกเข้าไปเลยค่ะ มันร้องไม่ออกมันแสดงออกไม่ได้ค่ะมันพูดไม่ถูก แล้วมีครั้งนึงเราทะเลาะกับพี่น่าจะเรื่องแย่งของกันค่ะ แล้วแม่ก็มาว่าเพราะตอนนั้นให้เราหยุดทะเลาะตัวเราตอนนั้นร้องไห้อยู่ค่ะเพราะรู้สึกว่าไม่ถูกต้อง เพราะพี่แย่งของเราไปแม่บอกว่ายอมให้พี่จะเป็นไรพอเราไม่หยุดร้องแม่เอามีดมาขู่ค่ะ แล้วแม่เอาสันมีดมาโขกหัวเราค่ะ แต่พี่เราโดนแค่ไม้แขวนเสื้อตี ตอนนั้นเราแค้นทั้งพี่และแม่ค่ะรู้สึกไม่แฟร์มากๆค่ะ มีอีกครั้งเราขึ้นไปกินขนมบนบ้านยายแล้วเราไม่ตั้งใจทำหกค่ะ หกเท่าช้อนคนกาแฟเล็กๆเลยค่ะ ​ยายไม่ได้ว่าอะไรเราค่ะ แม่ตีเราที่ขาจนเลือดซิบเลยค่ะแล้วด่าเราต่อหน้าคนอื่นเราค่ะตอนนั้นเราอายมากค่ะเราแค่เด็กที่อยากกินขนม แล้วก็เราโตมาประมาณป.6เราลืมกรอกน้ำต่ะแม่เราไล่เราไปตายเลยค่ะด่าสารพัดเลยค่ะ แล้วก็เวลาเราทำไม่ถูกใจเราจะโดนด่าว่าไร้ค่า ไม่มีประโยชน์เลี้ยงควายดีกว่า ไปตายไหนก็ไปแย่ ลูกเนรคุณ เลี้ยงไม่เชื่องแบบนี้ค่ะ เราโดนแบบนี้จนวันนึงเราวิ่งลงบ้านไปหาพ่อที่รถค่ะไปบอกพ่อว่าแม่พูดแบบนี้ใส่ค่ะ พ่อเลยพาเราขึ้นบ้านแล้วพ่อถามแม่ว่าทำไมพูดกับลูกแบบนี้ แม่เราตอบว่าไม่ได้พูด ยังไม่ได้พูดอะไรเลย ตอนนั้นเราคิดว่าเค้าเป็นคนตอเลยค่ะ มันฝังใจ เวลาแม่โกรธชอบมาลงที่เราค่ะ ​เราไม่เข้าใจเลย ตอนแม่ทะเลาะกับพ่อแล้วพ่อเราจะขี่รถออกไปข้างนอกแม่เราให้เรานั่งไปด้วยค่ะแม่เราบอกว่าเป็นห่วงพ่อ ความคิดเราตอนนั้นคิดว่าแล้วเราหล่ะแม่ให้เราไปกับพ่อที่เมาและโมโหให้นั่งไปข้างพ่อ เราไม่เข้าใจค่ะ  แล้วตอนอยู่รร.เราถูกเลือกปฏิบัติเพราะว่าหนูหน้าตาไม่ดีค่ะ อาจารย์ทำให้หนูเชื่อแบบนั้นมาตลอด พวกเค้าไม่เคยขอโทษหนูซักคนเลยค่ะ ​มันทำให้เราในตอนนี้มีแผลใจเสมอมาค่ะ เราพยายามจะให้หลุดพ้นเรื่องในอดีตค่ะแต่พอมีอะไรกระตุ้นมันจะโถมมาในสมองเลยค่ะ จนปัจจุบันเราอายุ17ค่ะ มันหนักขึ้นเราซึมเราเศร้าเราขาดที่พึ่งค่ะ เราไม่มีใครเลยค่ะ เพื่อนแฟนพ่อแม่ไม่มีใครสนใจความรู้สึกเราเลยค่ะ เราไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังเลยค่ะพอเล่าให้ฟังพวกเค้าก็จะบอกปัดค่ะ ปัจจุบันที่แม่พูดก็อาจจะถูกก็ได้นะคะว่าเราเนรคุณ เราเวลาเห็นแม่เศร้าร้องไห้รึใครอื่นๆเราไม่มีความรู้สึกร่วมรึร้องไห้ออกมาเลยค่ะเราแต่ไม่รู้สึกค่ะ จะว่าตายด้านก็ไม่ใช่ค่ะ เรื่องที่เราเล่ามาทั้งหมดเราแค่คิดว่าเด็กคนนึงต้องโหยหาความอบอุ่นขนาดเลยหรอคะ เราอยากเป็นเด็กคนนึงที่ถูกชมว่าน่ารักไม่ถูกเลือกปฏิบัติไม่โดนลำเอียงไม่ถูกห้ามว่าอย่าร้องไห้ค่ะไม่ต้องฟังเรื่องเครียดๆพ่อแม่ทะเลาะกันบ่อย ใจเราแฟบไปหมดเลยค่ะ เราอยากถูกกอดโดยไม่ตัดสินค่ะอยากระบายอยากมีเพื่อนอยากให้แฟนสนใจเราลึกๆบ้างค่ะอยากให้พอแม่ขอโทษในสิ่งที่เค้าทำกับเรามากค่ะ แต่ตอนเด็กเรารักพ่อมากกว่าแม่นะคะ เพราะแม่เราถึงจะบอกว่ารักเรากับพี่เท่ากันแต่การกระทำมันไม่ใช่เลยค่ะ ปัจจุบันแม่เราก็ดีขึ้นนิดๆค่ะ แต่ไม่รับฟังเราอยู่ดีค่ะเราเหนื่อยเราหันไปไหนไม่ได้เลยค่ะเราอยากร้องไห้แล้วกอดใครซักคนแน่นๆให้เค้าปลอบและไม่ตัดสินค่ะ