เหนื่อยนะกับการที่ต้องเจออะไรแบบนี้ ไม่ใช่ง่ายเลยนะชีวิตกับคนบางคนที่ต้องผ่านอะไรร้ายๆมา ไหนจะต้องรู้สึกโดดเดี่ยวตลอดเวลา ครอบครัวก็ห่วยแตก ชีวิตก็แย่ พ่อติดยา ​ครอบครัวก็หย่ากัน หลังจากนั้นเราก็เริ่มมีปัญหาทางด้านอารมณ์ตั้งแต่อยู่มัธยมไม่ได้อยู่ในสายตาเพื่อนๆในห้องบางทีเราก็ต้องการความอบอุ่นบ้างอยากมีเพื่อน อยู่คนเดียวมันปวดแค่ไหนเราคิดมาก็และร้องไห้ วันนึงเราโทรหาแม่ระบายให้แม่ฟังพร้อมกับร้องไห้ แต่แม่กลับเพิกเฉยแล้วก็ด่า นั้นคือไม่มีใครสนใจเราเลยใช่ไหมล่ะ😃 เราต้องทนรอกลับบ้าน​ไหนๆต้องโดนแม่บูลลี่อีก บอกว่าเราโทรม (เพราะเราร้องไห้) แล้วก็มาพูดจาดูถูกเราที่ไม่เหมือนกับคนอื่นๆ ถามจริงหนูจ่ะสมบูรณ์แบบได้ยังไงถ้าหนูยังเป็นแบบนี้  ไล่ให้หนูไปต-าย ​คำที่เราเจ็บมากที่สุดก็คือ "เหมือนพ่อของเลยควรไปหาหมอ" เราโกรธมากเลยที่เขาต้องเอาเลยไปเปรียบเทียบกับพ่อที่ติดยา​ เราอยากหายไปจากโลกนี่จริงๆเหนื่อยมากเลยนะ หนูคงเป็นภาระให้แม่