สรุปผลรวมทางเศรษฐกิจจากเด็กยากจน 3 ล้านคน (จากการอภิวัฒน์การศึกษา 2538–2540) ที่จบการศึกษาระดับ ม.ปลาย หรือ อาชีวะ และเข้าสู่ตลาดแรงงานในช่วงปี 2543–2550
ใครคือ “ผู้ใช้หนี้ IMF ตัวจริง”?
1. การลงทุน: เรียนฟรี = สร้างแรงงานคุณภาพ
จากนโยบาย “อภิวัฒน์การศึกษา” ปี 2538
เด็กจากครอบครัวยากจน 4.35 ล้านคน (อายุ 3–17 ปี) ได้รับโอกาสเรียนฟรี
ครอบคลุม:
ค่าธรรมเนียม
อาหารกลางวัน
รถโรงเรียน/ค่าเดินทาง
อุปกรณ์การเรียน และ เครื่องแบบครบครัน
2. แรงงานคุณภาพ 3 ล้านคน = พลังเศรษฐกิจ
จากเด็กยากจน 4.35 ล้านคน 3 ล้านคนที่จบและเข้าสู่แรงงาน ในช่วงฟื้นฟูเศรษฐกิจ (2543–2550)
กลุ่มแรงงานจำนวน (คน)ปีทำงานรายได้ตรงรายได้รวม (Multiplier 1.8x)
กลุ่มที่ 1
2,000,000
2543–2550 (8 ปี)
1.45 ล้านล้านบาท
2.61 ล้านล้านบาท
กลุ่มที่ 2
1,000,000
2546–2550 (5 ปี)
663,000 ล้านบาท
1.19 ล้านล้านบาท
รวม
3,000,000
2.11 ล้านล้าน รายได้
3.80 ล้านล้านบาท รายได้+พายุหมุนทางเศรษฐกิจในชนบท = ส่งเงินกลับบ้าน
3. พวกเขา “ใช้หนี้ IMF” อย่างแท้จริง
รายได้เหล่านี้ ไม่ใช่แค่ตัวเลขเงินเดือน แต่กลายเป็น เงินหมุนเวียนในระบบเศรษฐกิจชนบท
3.8 ล้านล้านบาท ใน 8 ปี คือพลังที่ทำให้ชนบทไทย ฟื้นตัวจากวิกฤตเศรษฐกิจเอเชีย
ชนบทไม่เพียงแค่ “รอด” แต่ คืนทุนให้รัฐ เกินกว่าที่ลงทุนในระบบการศึกษา
4. ส่วนที่ยังไม่จบการศึกษา (1.35 ล้านคน)
ยังคงอยู่ในระบบ (ปี 2550)
เป็น “แรงงานในอนาคต” ที่จะสร้างผลกระทบต่อเศรษฐกิจระยะถัดไป
แสดงให้เห็นว่า การศึกษาคือการลงทุนระยะยาว ไม่ใช่แค่ค่าใช้จ่ายชั่วคราว
บทสรุป:
เด็กยากจน 3 ล้านคน ที่ได้เรียนฟรี
กลายเป็น แรงงานคุณภาพ ที่ส่งรายได้กลับบ้าน
และสร้างพลังเศรษฐกิจ 3.8 ล้านล้านบาท
พวกเขาคือ ผู้ใช้หนี้ IMF ตัวจริง — ไม่ใช่รัฐบาลใด ไม่ใช่ใครคนเดียว แต่คือประชาชน
ผู้ใช้หนี้ IMF
ครอบคลุม:
กลายเป็น แรงงานคุณภาพ ที่ส่งรายได้กลับบ้าน
และสร้างพลังเศรษฐกิจ 3.8 ล้านล้านบาท
พวกเขาคือ ผู้ใช้หนี้ IMF ตัวจริง — ไม่ใช่รัฐบาลใด ไม่ใช่ใครคนเดียว แต่คือประชาชน