สวัสดีค่ะ ที่ตั้งกระทู้นี้ เพราะว่า หนูเป็นเด็กวัยมัธยมคนนึงที่เลือกที่จะไม่ศรัทธาในศาสนา
หนูได้อ่านกระทู้หลากหลายกระทู้เกี่ยวกับเรื่อง ศาสนา และมักจะมีคนตั้งคำถามกับคนประเภทหนู
วันนี้เลยจะมาเล่าความคิดเห็นจากคนไม่มีศาสนาคนนึง (คนมีหลากหลายนี่เป็นความคิดของหนูคนเดียวใช่ว่าคนไม่มีศาสนาจะคิดแบบหนูทุกคน มีวิจารณญาณในการอ่านกันนะคะ ^_^ ) ถ้าเขียนงงๆไปบ้างก็ขออภัยค่ะ
หนูไม่ได้ไร้ศาสนาตั้งแต่กำเนิดค่ะ คุณพ่อและคุณแม่เป็นคนศาสาพุทธ ศาสนาโดยกำเนิดเลยเป็นศาสนาพุทธ สังคมไทยเป็นสังคมพุทธเป็นส่วนใหญ่ ตั้งแต่เด็กๆหนูก็ได้ปลูกฝังวัฒนธรรมพุทธอย่างเด็กปกติทั่วไปค่ะ แต่หนูไม่รู้ว่าจุดเปลี่ยนจริงๆมันอยู่ที่ตอนไหน อาจจะเป็นช่วงขึ้นมัธยมใหม่ๆ เป็นวัยที่เริ่มมีความคิดของตัวเองเลยใช่มั้ยล่าา
ศาสนาในความคิดของหนู
หนูคิดว่าศาสนาเป็นนิทาน ที่แต่งขึ้นมาเพื่อให้ทุกคนอยู่ในกรอบความดี กลัวการที่จะทำชั่ว (หนูไม่มีเจตณาลบหลู่ ถ้าใครไม่สบายใจก็ขออภัยด้วยนะคะ)หนูคิดว่ามันเป็นที่ดีมากๆที่ทำให้คนนั้นอยากจะทำความดีมากขึ้น เพราะในความเชื่อการทำดีจะได้ขึ้นสวรรค์หรือการทำชั่วจะได้ตกนรก หรือถ้าทำดีชาติหน้าก็มีวาสนาได้เกิดเป็น คนมีฐานะ ก็ว่าไป แต่หนูคิดต่างออกไป หนูคิดว่าคนเรามีชีวิตเดียว ไม่มีชาติหน้า ไม่มีนรก ไม่มีสวรรค์ ถ้าเราตายก็เหมือนเราหลับไม่ฝันและไม่ตื่นขึ้นมาอีก การที่ไม่นับถือไม่ใช่ว่าจะเป็นคนไม่ดี และไม่กลัวการกระทำผิด หนูทำดีเพราะมีความสุขที่จะทำ และไม่ทำชั่ว เพราะไม่อยากทำให้ใครเดือดร้อน แถมกฎหมายบ้านเมืองก็ยังมีอยู่(ถึงกฎหมายไทยจะอ่อนก็ตาม) หนูว่ามันเป็นเรื่องที่ดีนะที่เราเลือกที่จะไม่ทำชั่วด้วยใจ ไม่ใช่เพราะกลัว ส่วนเรื่องทำดีก็ตามกำลังหนูไม่ได้มีเงินไปบริจาคเยอะๆ แต่ถ้าเห็นคนลำบากแล้วพอจะช่วยได้ก็อยากจะช่วย เพราะชอบเวลาคนมีความสุขค่ะ
หนูเคยเจอคำถามที่ว่า ไม่มีศาสนา แล้วศรัทธาในสิ่งใด จะใช้อะไรยึดเหนี่ยวจิตใจเวลาท้อแท้ จะมีความสุขได้อย่างไร?
ถ้าถามว่าเชื่อในสิ่งใด อาจจะเป็นหลักวิทยาศาสตร์ประมาณนั้นค่ะ หรือจะเรียกว่าเชื่อในตัวเองดีล่ะ แล้วอะไรที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ ขอตอบว่า คนที่รัก และสิ่งที่ชอบค่ะ เวลาไม่มีกำลังใจ หนูก็จะมองสิ่งพวกนี้เป็นอย่างแรก หนูอยากจะใช้เวลากับคนที่รักเยอะๆ หรือได้ทำสิ่งที่ชอบ สิ่งที่ฝัน ก่อนจะกลายเป็นปุ๋ยไปซะก่อน แค่ได้ทำสิ่งเหล่านี้ก่อนตายหนูก็มีความสุขมากๆแล้วค่ะ
สิ่งที่ต้องเจอและไม่โอเค
เท่าที่อ่านคนบางกลุ่ม มักมองว่าพวกหนูขวางโลก เป็นคนไร้ปัญญา บลาๆๆ ซึ่งหนูค่อนข้างที่จะไม่โอเค แต่ก็เข้าใจได้ค่ะเพราะสังคมไทยอาจจะยังไม่เคยเจอเหมือนตอนที่เริ่มเปิดรับ LGBTQ เข้ามาใหม่ๆ แต่หนูก็อยากให้อนาคต เปิดรับคนไม่มีศาสนากันมากขึ้น พวกหนูไม่ใช่คนชั่ว ไม่ใช่ตัวประหลาด หนูก็มนุษย์คนนึงที่ควรมีเสรีภาพในการเลือกนับถือ ยังเข้าวัดได้ตามปกติค่ะ แต่ไม่ค่อยสบายใจที่จะทำพิธีกรรม แอบรู้สึกผิดด้วยค่ะ จะให้ทำทั้งๆที่ใจไม่ศรัทธาก็ยังไงอยู่ แต่ถ้าสถานการณ์ไหนมันบังคับอย่างกิจกรรมโรงเรียน ก็ทำก็ร่วมได้ค่ะ เข้าใจได้เพราะต้องถ่ายภาพ รร อาจจะอยากได้ภาพสวยๆค่ะ หนูไม่มีข้อจำกัด เหมือนคนที่มีอีกศาสนาอยู่แล้วแต่ก็ไม่ค่อยอยากให้บังคับปฏิบัติเท่าไหร่ค่ะ อยากให้ทำด้วยใจมากกว่า พูดแทนคนบางกลุ่มที่ไม่สะดวก จะร่วมปฏิบัติ หนูว่าในระหว่างที่คนอื่นทำแค่อยู่ในกริยาสำรวมก็เพียงพอแล้ว
ในวันที่หนูเลือกที่จะเดินออกมาจากศาสนาที่คุณพ่อคุณแม่นับถือพวกเขารับทราบและ เขาไม่ว่าค่ะถึงตอนแรกอาจจะไม่เข้าใจบ้าง หลังจากคุยกันแล้วเขาแค่อยากให้หนูเป็นคนดีก็พอค่ะ ^^
อีกปัจจัยที่ทำให้เดินออกมาจากศาสนาคือ เดี๋ยวนี้มักจะมีบุคคลที่ใช้ผ้าเหลืองในการกระทำไม่ดี และความเชื่อต่างๆในศาสนา บางอย่างไม่มีคำสอน แต่ก็ดันกลายเป็นความเชื่อผิดๆไปซะงั้นแหนะ (ปัจจัยหลักอยู่ด้านบนที่กล่าว)
สุดท้ายนี้หนูสบายใจในสิ่งที่ตัวเองเลือกมากๆค่ะ ขอบคุณที่อ่านจนจบแม้หนูจะเรียบเรียงคำเข้าใจยากไปบ้างก็ขอโทษนะคะ
ถ้ามีคำถามอะไรเพิ่มเติมก็ยินดีจะตอบค่ะ แชร์ความคิดเห็นกันได้ แต่ขออยู่ในความสุภาพนะคะ 🙏🏻🙏🏻🙏🏻
คนไม่มีศาสนา รู้สึกอย่างไร?
หนูได้อ่านกระทู้หลากหลายกระทู้เกี่ยวกับเรื่อง ศาสนา และมักจะมีคนตั้งคำถามกับคนประเภทหนู
วันนี้เลยจะมาเล่าความคิดเห็นจากคนไม่มีศาสนาคนนึง (คนมีหลากหลายนี่เป็นความคิดของหนูคนเดียวใช่ว่าคนไม่มีศาสนาจะคิดแบบหนูทุกคน มีวิจารณญาณในการอ่านกันนะคะ ^_^ ) ถ้าเขียนงงๆไปบ้างก็ขออภัยค่ะ
หนูไม่ได้ไร้ศาสนาตั้งแต่กำเนิดค่ะ คุณพ่อและคุณแม่เป็นคนศาสาพุทธ ศาสนาโดยกำเนิดเลยเป็นศาสนาพุทธ สังคมไทยเป็นสังคมพุทธเป็นส่วนใหญ่ ตั้งแต่เด็กๆหนูก็ได้ปลูกฝังวัฒนธรรมพุทธอย่างเด็กปกติทั่วไปค่ะ แต่หนูไม่รู้ว่าจุดเปลี่ยนจริงๆมันอยู่ที่ตอนไหน อาจจะเป็นช่วงขึ้นมัธยมใหม่ๆ เป็นวัยที่เริ่มมีความคิดของตัวเองเลยใช่มั้ยล่าา
ศาสนาในความคิดของหนู
หนูคิดว่าศาสนาเป็นนิทาน ที่แต่งขึ้นมาเพื่อให้ทุกคนอยู่ในกรอบความดี กลัวการที่จะทำชั่ว (หนูไม่มีเจตณาลบหลู่ ถ้าใครไม่สบายใจก็ขออภัยด้วยนะคะ)หนูคิดว่ามันเป็นที่ดีมากๆที่ทำให้คนนั้นอยากจะทำความดีมากขึ้น เพราะในความเชื่อการทำดีจะได้ขึ้นสวรรค์หรือการทำชั่วจะได้ตกนรก หรือถ้าทำดีชาติหน้าก็มีวาสนาได้เกิดเป็น คนมีฐานะ ก็ว่าไป แต่หนูคิดต่างออกไป หนูคิดว่าคนเรามีชีวิตเดียว ไม่มีชาติหน้า ไม่มีนรก ไม่มีสวรรค์ ถ้าเราตายก็เหมือนเราหลับไม่ฝันและไม่ตื่นขึ้นมาอีก การที่ไม่นับถือไม่ใช่ว่าจะเป็นคนไม่ดี และไม่กลัวการกระทำผิด หนูทำดีเพราะมีความสุขที่จะทำ และไม่ทำชั่ว เพราะไม่อยากทำให้ใครเดือดร้อน แถมกฎหมายบ้านเมืองก็ยังมีอยู่(ถึงกฎหมายไทยจะอ่อนก็ตาม) หนูว่ามันเป็นเรื่องที่ดีนะที่เราเลือกที่จะไม่ทำชั่วด้วยใจ ไม่ใช่เพราะกลัว ส่วนเรื่องทำดีก็ตามกำลังหนูไม่ได้มีเงินไปบริจาคเยอะๆ แต่ถ้าเห็นคนลำบากแล้วพอจะช่วยได้ก็อยากจะช่วย เพราะชอบเวลาคนมีความสุขค่ะ
หนูเคยเจอคำถามที่ว่า ไม่มีศาสนา แล้วศรัทธาในสิ่งใด จะใช้อะไรยึดเหนี่ยวจิตใจเวลาท้อแท้ จะมีความสุขได้อย่างไร?
ถ้าถามว่าเชื่อในสิ่งใด อาจจะเป็นหลักวิทยาศาสตร์ประมาณนั้นค่ะ หรือจะเรียกว่าเชื่อในตัวเองดีล่ะ แล้วอะไรที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ ขอตอบว่า คนที่รัก และสิ่งที่ชอบค่ะ เวลาไม่มีกำลังใจ หนูก็จะมองสิ่งพวกนี้เป็นอย่างแรก หนูอยากจะใช้เวลากับคนที่รักเยอะๆ หรือได้ทำสิ่งที่ชอบ สิ่งที่ฝัน ก่อนจะกลายเป็นปุ๋ยไปซะก่อน แค่ได้ทำสิ่งเหล่านี้ก่อนตายหนูก็มีความสุขมากๆแล้วค่ะ
สิ่งที่ต้องเจอและไม่โอเค
เท่าที่อ่านคนบางกลุ่ม มักมองว่าพวกหนูขวางโลก เป็นคนไร้ปัญญา บลาๆๆ ซึ่งหนูค่อนข้างที่จะไม่โอเค แต่ก็เข้าใจได้ค่ะเพราะสังคมไทยอาจจะยังไม่เคยเจอเหมือนตอนที่เริ่มเปิดรับ LGBTQ เข้ามาใหม่ๆ แต่หนูก็อยากให้อนาคต เปิดรับคนไม่มีศาสนากันมากขึ้น พวกหนูไม่ใช่คนชั่ว ไม่ใช่ตัวประหลาด หนูก็มนุษย์คนนึงที่ควรมีเสรีภาพในการเลือกนับถือ ยังเข้าวัดได้ตามปกติค่ะ แต่ไม่ค่อยสบายใจที่จะทำพิธีกรรม แอบรู้สึกผิดด้วยค่ะ จะให้ทำทั้งๆที่ใจไม่ศรัทธาก็ยังไงอยู่ แต่ถ้าสถานการณ์ไหนมันบังคับอย่างกิจกรรมโรงเรียน ก็ทำก็ร่วมได้ค่ะ เข้าใจได้เพราะต้องถ่ายภาพ รร อาจจะอยากได้ภาพสวยๆค่ะ หนูไม่มีข้อจำกัด เหมือนคนที่มีอีกศาสนาอยู่แล้วแต่ก็ไม่ค่อยอยากให้บังคับปฏิบัติเท่าไหร่ค่ะ อยากให้ทำด้วยใจมากกว่า พูดแทนคนบางกลุ่มที่ไม่สะดวก จะร่วมปฏิบัติ หนูว่าในระหว่างที่คนอื่นทำแค่อยู่ในกริยาสำรวมก็เพียงพอแล้ว
ในวันที่หนูเลือกที่จะเดินออกมาจากศาสนาที่คุณพ่อคุณแม่นับถือพวกเขารับทราบและ เขาไม่ว่าค่ะถึงตอนแรกอาจจะไม่เข้าใจบ้าง หลังจากคุยกันแล้วเขาแค่อยากให้หนูเป็นคนดีก็พอค่ะ ^^
อีกปัจจัยที่ทำให้เดินออกมาจากศาสนาคือ เดี๋ยวนี้มักจะมีบุคคลที่ใช้ผ้าเหลืองในการกระทำไม่ดี และความเชื่อต่างๆในศาสนา บางอย่างไม่มีคำสอน แต่ก็ดันกลายเป็นความเชื่อผิดๆไปซะงั้นแหนะ (ปัจจัยหลักอยู่ด้านบนที่กล่าว)
สุดท้ายนี้หนูสบายใจในสิ่งที่ตัวเองเลือกมากๆค่ะ ขอบคุณที่อ่านจนจบแม้หนูจะเรียบเรียงคำเข้าใจยากไปบ้างก็ขอโทษนะคะ
ถ้ามีคำถามอะไรเพิ่มเติมก็ยินดีจะตอบค่ะ แชร์ความคิดเห็นกันได้ แต่ขออยู่ในความสุภาพนะคะ 🙏🏻🙏🏻🙏🏻