ตั้งแต่เล็กจนโต เราไม่เคยรู้สึกว่าแม่รักเรามากเท่าพี่ชายเลย แม่ให้เหตุผลว่าเพราะเราเป็นผู้หญิง เราเลยต้องทำงานบ้าน ต้องช่วยนั่นช่วยนี่ ส่วนพี่ชายไม่ต้องทำอะไรมาก แค่หายใจก็เหมือนแม่ก็รักแล้ว

เราก็ไม่เคยบ่นนะ ทำงานบ้านมาตลอด โตมากับไม้กวาด ผ้าเช็ดโต๊ะ กับเสียงบ่นของแม่
แต่สิ่งที่เจ็บใจที่สุดไม่ใช่การที่แม่ลำเอียง
มันคือคำพูดประชด ประโยคกัด ๆ ที่แม่ชอบพูดใส่เรา เหมือนเราไม่มีค่าอะไรเลยในสายตาแม่

บางทีเราตื่นแค่แปดโมง แม่ก็มาแขวะแล้วว่า “อยู่บ้านก็ไม่รู้จักช่วยอะไร ตื่นสาย”
ทั้งที่เราตั้งใจจะช่วย แต่อารมณ์มันเสียไปหมด พอทำก็โดนว่า ไม่ทำก็โดนว่า
จะให้เราทำยังไงถึงจะพอใจแม่ซักที?

จนเมื่อวาน เราได้ยินแม่คุยกับเพื่อน เอาเรื่องเราไปเล่า ไปนินทา บอกว่าเราไม่ดี อยู่บ้านก็แต่ตัวเหมือนคนมีลูกปิดเทอมจะเอาให้เหมือนนางงามเลยหรอ ​ทำงานบ้านไม่เป็น
ทั้งที่เราทำมาตั้งแต่จำความได้ เหนื่อยก็ทน
แต่นี่เหรอ คือสิ่งที่แม่เห็นเราเป็น?

ตั้งแต่วันนั้น เราไม่รู้สึกไว้ใจแม่อีกเลย
แม่ไม่เคยเป็นพื้นที่ปลอดภัยให้เรา ไม่เคยเลย
เราเข้าใจว่าแม่เหนื่อยจากการทำงานนะ แต่แม่เคยเข้าใจเราบ้างไหม?

แม่ก็ไม่เด็กแล้ว คำพูดบางคำ ควรจะรู้ว่ามันทำร้ายใจคนได้
เราแค่อยากเป็นลูกที่แม่รัก ไม่ใช่ลูกที่แม่เอาไว้เปรียบ

อายุแม่ก็ไม่ใช่น้อยๆก็คงไม่ต้องมีใครมาสอนเรื่องใจเขาใจเราหรอกนะ

เราได้เอาไปให้เอไอปรับการพิมพ์นะคะเพราะเราเรียงคำไม่ค่อยดี เราแค่อยากได้กำลังใจจากทุกคนนะคะ เพราะเราเจอเรื่องแบบนี้มาซ้ำๆหลายปีจนเราเหนื่อยมากแล้วค่ะ บาดแผลทางกายก็ไม่เจ็บเท่าบาดแผลทางใจ ความรู้สึกที่เสียไปแล้วเราเอาคืนมาไม่ได้หรอกค่ะ