หัดเขียนความเรียงครับ อยากรู้ว่าจะเป็นยังไง เคยมีความฝันอยากจะเป็นนักเขียน

ก็เพราะเป็นโรงเรียนประจำ - maijampen (บานไม่รู้โรย) นามปากกา

ถ้าหากไม่ม่ีที่แห่งนี้
เราคงไม่ได้พบกัน
คงเป็นแค่คนแปลกหน้า
ที่มาจากต่างถิ่น แต่ดันมาหากินอยู่ที่เดียวกัน

แด่ . . . (ห้องนอนที่ฉันจากมา)
พอเป็นที่แห่งนี้ ทำให้เราได้พบอะไรหลายๆอย่าง
ไม่ว่าจะเป็นทุกข์ สุข เศร้า บางทีก็เน่าทั้งหมด
เพราะห้องหนึ่งจะนอนกันอยู่ 8 คน
ทำให้ความเป็นส่วนตัวไม่ค่อยจะมี
แต่ทุกคนก็เคารพกันตามประสา 12 ปี

เราต่างพ่อต่างแม่ ต่างนิสัย ความมหาปลัยจึงบังเกิด
เฮฮาโวยวายก็ถูกเตือน
มีครูหอคอยเตือนเป็นประจำเกือบทุกวัน

ความขัดแย้งย่อมมีบ้างเป็นบ้างครา
บ้างโกรธ บ้างเกลียด เป็นธรรมดา
แต่ทำหน้า ฉุดนิ่ง ซ่อนทุกสิ่ง

24 คือจำนวนของผู้คน
ที่มีตนในห้องต่อ 1 ชั้น
คนน้อย หากไม่สนิท ก็
คงนั่งเหงา เฉาตายไปวันๆ

พอเลิกเรียน ตั้งหน้าเข้าโรงอาหาร
เปิดบ่าย 3 ยามดี แดดร้อนจัด
สายลมพัด พาความเย็นผ่านโรงยิม

ทุกคนต่างหมายตา รอวันศุกร์
สุดสนุกที่สุด ยามเลิกเรียน
ผู้คนต่างกลับบ้าน หลังหมันเพียร
ตัดผมเกรียน รอวันกลับเข้าไป

ร้านชานมมีน้องหญิงเข้าไปกิน
เลยอยากไปทักทายว่าเป็นหยัง
พอรู้จัก เริ่มสนิท คิดหนักจัง
เขาคือคนที่ฉันตามหาใช่หรือไม่